Unga Ísland - 01.09.1912, Blaðsíða 3

UNGA ÍSLAND
59
Longfellow (frb. longfelló) var nafnfrægt
skáld Vesturheimsmanna. Ritslj.
Vinirnir,
(Norsk sveitalífssaga eftir Jcicob D. Bull).
Þar sem Tungnaá og Hreindalsá
mætast, vóru fyr á dögum 2 bæir
mörg hundruð ára gamlir. Baðstofu-
veggirnir voru brúnbrendir af sólar-
hitanum á sumrin; skemman og eld-
húsið voru skökk og skæld og kom-
in að hruni. Gömlu blýglers-gluggarnir
blikuðu með blágrænum lit eins og
máimur, sem fallið er á, og á skemmu-
veggnum héngu afarstórir bjarnar-
hausar, með skinin og ber beinin,
tennurnar dollnar úr og tómar augna-
tóftir.
Hásir bandhundar gjömmuðu
grimmlega, er ekið var fram hjá;
háaldraður öldungur með staf í handi
stóð lijá viðarskálanum og leit hægt
við og liorfði á eftir ferðamönnunum.
Um þær mundir, er saga þessi
gerðist, vóru fulltíða synir á báðum
bæjunum. Hét annar þeirra Pétur,
en hinn Knútur, Báðir voru þeir
bjarndýraskyttur og vóru ætíð sam-
fería i skóginn.
Það var ekki hörgull á skógar-
björnum í þá daga á haustin og
vetrum.
Svo var það einn sólbjartan góð-
viðrisdag í febrúarmánuði, að Árvall-
ar-piltarnir fóru á sldðum til þessað
gá að gömlu bjarnarliiði norður i
Fannáshlíð. Seinl og erfilt gekk þeim
upp eílir brekkunum, því að kuldinn
gerði snjóinn staman, og svo höfðu
þeir bjarnhund með sér i bandi.
»Gaman væri að vila, hvort hann
afi gamli er heima í dag«, sagði Knút-
ur og kveikti í pípu sinni.
»Hann er líklega heima við núna
eftir jólarallið«, svarar Pétur og herðir
á öðru skíðabandinu.
Nú eru þeir komnir upp á brún-
ina. Norðan skafrenningur stendur
beint framan í þá. Peir lialda beint
í norður á annan klukkutíma. Loks-
ins komu þeir að stórgrýtis urðar-
holti, þar sem einstaka fura hefir
haldist við og boðið stormi og fann-
kyngi byrginn. Knútur tekur úl úr
sér pípuna, slær úr lienni öskuna og
slingur henni í vestisvasann. Svo
setja þeir báðir hvellhettur á byssur
sínar, leysa hundinn og ganga gæti-
lega áfram. Hundurinn stefnir beint
áfram, rakleiðis á híðið. Hann var
kunnugur þar um slóðir. En óðara
en hann kom að híðis-mynninu, snýr
liann við, reisir hárin og urrar.
»Hann er þá lieima«, segir Knút-
ur, og svo heyrast tveir smáhvellir
af byssubógum, sein dregnir eru upp.
Þá rekur hundurinn alt i einu upp
grimmlegt gjamm, hörfar aftur á bak,
nær skyttunum, og þýtur svo áfram
aftur með mesta ákafa. Stórt dökk-
brúnt liöfuð kemur hægt fram úr
híðismynninu.
Mjöllin hrynur ofan á það.
Pétur bregður upp byssunni og
miðar.
»Bíddu við!« hrópar Knútur. En
of seint. Skotið glymur á milli ás-
anna. Svo heyrist hátt öskur —
björninn brýst út úr híðinu.
Hundurinn rýkur í hann eins og
elding. Björninn slær til hans með
hramminum og ræðst svo beint á
Pétur, sem stendur kyr og bíður með
byssuskeftið á lofti.
Knútur miðar á miðja bringuna og
hlej-pir af. Byssan »klikkar«. Hann
dregur upp á ný með skjálfandi hönd-
um, miðar og »klikkar« aftur.