Unga Ísland - 01.06.1914, Qupperneq 7

UNGA ÍSLANÍ)
47
Þegar drengurinn kom heim, var
faðir hans dáinn.
Jón mintist þess oft með gleði,
að hafa gert með góðu það síðasta,
sem pabbi hans bað hann.
Löngu, löngu síðar sagði Jón
börnum sínum þessa sögu.
Þá sögðu þau livert við annað:
»Við skulum altaf gera það, sem
pabbi og mamma biðja okkur.
Við vitum aldrei nema það geti
verið síðasta óskin.«
Á helveg'i.
Vorið var komið. Fuglarnir sungu
í runnunum, urðinni og bleikri brekk-
unni.
Náttúran öll endurvaknaði; hún
brosti við ylrikum geislum frá auga
vorsólarinnar, lífið fékk margfaldan
þrótt.
Hafið var kyrt; það var nærri því
stillilogn, að eins leið endrum og
sinnum þýður blær yfir blett og blelt
og snerti seglið á skipinu, sem morr-
aði mílu frá landi.
Þó gat andvarinn alls ekki bært
skipið, ekki einu sinni bifað seglin.
Skipstjórinn sat í klefanum sínum,
og unga konan hans var hjá lionum.
Þau voru nýlega gift. Þetta var fyrsta
sjóferðin, sem hún fór með lionum.
Nú áttu þau fyrir höndum mánað-
arferð.
Skipstjórinn stóð snögglega upp og
hlustaði.
Það heyrðist eitthvað, það var eins
og lækjarseitl, hann gat ekki lieyrt
livaðan hljóðið kom. Nú heyrðist
honum eitthvað berjast saman. Það
var engu líkara en verið væri að
smíða, nú heyrðist honum það vera
undir fótum sér.
Hann kallaði fyrir sig skipverja
einn, og bað hann að fara niður í
kjöl skipsins og gæta að, hvort nokk-
uð væri athugavert.
Þetta var um liádegisbil. Flestir
skipverjar voru í fletum sínum.
Skipverjinn kom að vörmu spori.
Hann var fölur í andliti og skalf eins
og strá í vindi.
Það er kominn leki að skipinu.
Einn planki er genginn inn, og það
fellur inn kolblár sjór.
»Drottinn minn! og Guð minn!«
sagði skipstjóri. Samstundis skipaði
hann öllum skipverjum, með glymj-
andi raust, að hlaupa að dælunum.
Skipverjar ruddust hver um annan
þveran að dælunum.
Bardaginn um lífið og dauðann
byrjaði.
Þeir dældu af ofurkappi, en vatnið
í skipinu minkaði ekki, innstreymið
var svo mikið.
Eina vonin var að ná landi áður
en kraftarnir þrytu.
Unga konan sat uppi á þilfari, hún
horfði út í bláinn.
Hún fann og sá að skipið sökk
dýpra og dýpra. Loks stökk liún
upp í ofboði við brot og bresti,
sjórinn var að sprengja gólfin í
farrýmunum.
Skipstjóranum var órótt. En nú
hvíldu öll úrræðin á honum, öll von-
in, öll viðleitni. Hann misti ekki
kjarldnn.
Hann lét draga upp neyðarfána og
skjóta nokkrum falllbyssuskotum.
Hann talaði kjark í alla og sagði
að hjálpin gæti lcomið á síðustu
stundu, þótt ekki væri það fyrirsjá-
anlegt.
Svitinn bogaði af enni hans, þar
sem hann stóð við eina dæluna og
liamaðist i ofboði, vonlaus um nokk-
ura hjálp, því skipið seig dýpra og
dýpra.