Unga Ísland - 01.11.1914, Blaðsíða 3

UNGA ÍSLAND
83
á bak. Þögulir riðu þeir hver við
annars hlið. Seint gekk þeim, þvi
þeir fóru hægt, eins og þeir væru í
líkfylgd.
Þegar þeir komu heim, var faðir
þeirra liðið lik. Iiann hafði andast
daginn áður.
Eftir nokkra daga héldu synirnir
aftur at' stað; þeir riðu leiðar sinnar
i djúpum hugsunum.
Loks rauf yngri bróðirinn þögn-
ina: »Heyrðu bróðir, veistu livað
það er, sem aldrei kemur aftur«?
»Já, eg veit það«, sagði eldri bróð-
irinn lágt. Ör, sem skotið er af
boga, kemur aldrei ajlur. Ó, livað
eg óskaði heitt að geta afturkallað
örina, þegar hún ílaug af boganum«.
»Þú hefir rétt að mæla, en eg
átti nú samt ekki við örina«, svar-
aði vngri bróðirinn. »Nei, það er
lalað orð, sem aldrei vcrður a/lur
tekið. Eg var ekki fyr búinn að
segja Ijótu orðin, en eg vildi svo
feginn hafa tekið þau aftur.
Langa stund heyrðist ekkert ann-
að en íótatak hestanna. Loks sagði
eldri bróðirinn: »Heyrðu bróðir,
það er enn þá eitt, sem aldrei kem-
ur aftur. Tíminn, sem við glötuðum,
kemur aldrei ajtur.
Bræðurnir höfðu rétt að mæla.
Það sem aldrei kemur aftur er:
Unninverk, töluð orð og liðin stund.
Milli himins og jarðar.
Eftirfarandi viðburður gerðist i
bæ einum á Norður-Englandi. Hann
er fegursta dæmi göfuglyndis og
sjálfsfórnar. Kirkjan i þessum bæ
var há og stór eins og dómkirkja.
Það var verið að gera við þakið á
henni, og lágu stigar alla leið þang-
að upp.
Einn dag gengu tveir bræður,
Húgó og Pétur, heim úr skólanum.
Þeir sáu að kirkjan var opin, og
gengu inn. Smiðirnir voru heima
að borða miðdagsverð.
Bræðurnir störðu undrandi á pall-
inn, sem hékk í geysihæð uppi und-
ir lofti.
»Gaman væri að koma þarna upp«,
sagði Pétur, og horfði löngunarsjúk-
um augum upp eflir stigunum.
»Við skulum koma«, sagði Húgó.
Fimir eins og sjómenn klifu
drengirnir upp stigana, og voru að
vörmu spori komnir alla leið upp
á pallinn.
»Húrra«! hrópuðu þeir báðir
ósjálfrátt, þegar þeir voru komnir
upp, en óðara setti þá hljóða, þeim
kom báðum i hug, að nú væru þeir
staddir í kirkju. Fyrst gekk alt vel.
Þeir hlupu úr einum stað í annan.
Þeim óx hugur, svo þeir þorðu
að líla fram af pallinum. Þeim
sýndist bekkirnir i kirkjunni svo
undur litlir, þeir voru að tala um,
að neðan frá ldrkjugólfi mundu þeir
líta út eins og dálitlir fuglar. »Jeg
ætla að fara ofan og sjá«, sagði Húgó.
»Æi nei«, sagði Pétur. Hann
þorði ekki að vera einn, eftir að
bróðir hans væri farinn. »Við skul-
um heldur fara báðir ofan, þvi nú
fer fólkið hráðum að koma«.
»Biddu augnablik«, sagði Húgó.
»Við skulum bara hlaupa yfir á
hinn endann og sjá fallega glugg-
ann«.
Þeir hlupu yfir pallinn, en eng-
inn veit hvernig það atvikaðist, að
einn plankinn lét undan, og þeir
duttu báðir ofan um. í fallinu náði
Pétur utan um stórt tré, en í hræðsl-
unni hafði Húgó gripið um fótinn