Unga Ísland - 01.11.1914, Blaðsíða 6

8G
UNGA ISLAND
sem hér ræðir um. Eg hefði þá til
litils lesið í bænakverinu minu, ef
eg vissi ekki þessa smámunk.
^Þetta er að koma fram eins og
lærður maður«, sagði ráðherra.
Hann réði sér varla af gleði. »En
hvar er festin niður komin«?
Allur klerkalýðurinn einblindi á
Andra, en hann gekk að einum
glugga hússins og henti út. »Þarna
sjáið þið svartflekkóttan hund«, sagði
Andri. »Niðri i honum er festi ráð-
herradótturinnar«.
»Niðri i hundinum mínum«! æpli
biskupinn i Ási. Hann hefir aldrei
fengið orð fyrir óráðvendni. ()g
hvernig hefði festin átt að komast
ofan i hundinn? Sennilega trúir
þessu enginn maður«.
»Eg get ekki meira en sagt til
leslarinnar, en liver má trúa þvi,
sem honum þóknast«.
Ráðherra lét þegar sækja þrjá
skurðlækna. Var svo hundurinn
tekinn og holskorinn. Fansl festin
i maga hans, og undraði það marg-
an. Læknarir græddu hundinn aft-
ur, og kornst hann hjá hegningu
allri.
Ráðherra hrósaði Andra fyrir speki
hans. Spurði hannkarlinn.hvorthann
sæti í lélegu embætti. Andri varð
að játa, að hann væri embættislaus.
Lofaði nú ráðherra honum þvi fyrsta
prestakalli sem losnaði. Fekk hann
Andra peninga, til að kaupa sér ný
föt. »Ert þú maklegur að klæðast
betur en nú gerir þú«, sagði ráð-
herra.
Andri tók við fénu og þakkaði
ráðherra rausn hans.
Fór hann nú heim og sagði Þóru
sinni tíðindin. Hún gat varla trúað
karli, en nýju fötin lugu ekki, og
þúsund krónurnar sýndi hann henni.
Frh.
Litli negrinn göfuglyndi.
Gufuskipið »Niagara«, hélt upp
eftir Missisippifljótinu. Þá mælti
það skyndilega öðru gufuskipi, sem
hét »Rostboy«, það ætlaði óðara að
breyta stefnu, en varð ofseint. Skip-
in rákust á. »Niagara« fekk högg
á miðja hliðina, þar kom stórt gat
á það. Kolblár sjór féll inn og
skipið sökk eftir litla stund.
Ógurleg hræðsla greip farþegjana.
Konurnar æðruðusl og báðu karl-
mennina að bjarga sér, en hver
þóttist hafa nóg með að hugsa um
sjálfan sig.
Negradrengur var á skipinu. Hann
greip sterkan kaðal, balt öðrum end-
anum um sig miðjan, hinum end-
anum batt hann um trédrumb, kasl-
aði honum fyrir ]>orð og hljóp svo
á kaf sjálfur. Hann kallaði til
tveggja kvenna, sem stóðu hjá hon-
um og sagði þeim að stökkva út-
byrðis og halda sér i trédrumbinn.
Konurnar þorðu ekki að taka á
móti þessari vesælu hjálp, sem þeim
hauðst, en drengurinn lá rólegur á
öldunum, og fullvissaði þær um, að
þetta væri eina lifsvonin fyrir þær,
og að hann skyldi áreiðanlega koma
þeim i land.
Önnur konan bar barn á hand-
leggnum. Ilún leit með örvæntingu
í kringum sig, og þar sem hún sá
enga hjálparvon, þá fylgdi hún ráð-
um hans, og svo kom hin á eftir.
Drengurinn þreytti sundið karl-
mannlega móti straumnum. Kon-
urnar héldu dauðahaldi i trédrumb-
inn, skelfingin margfaldaði krafta
þeirra, og loks náðu þær niðri.
Ræði þær og barnið komust af,
en aðrir farþegjar á skipinu fórust
flestir.
Síðar kom það í ljós, að dreng-