Unga Ísland - 01.11.1914, Blaðsíða 8

78
UNGA ÍSLAND
Þá voru englarnir svo nærri, að
ábótinn fann þytinn af vængjum
þeirra og bann heilsaði þeim með
því að knékrjúpa. En er fúlyrðin
hrukku af vörum klausturþjónsins,
hljóðnaði sönglistin, og helgu gest-
irnir lögðu á llótta. Ljósið og hlýj-
an Jlýðu myrkur þessa mannshjarta.
Nóttin féll á. Vetrarharkan kom.
Blómin skrælnuðu, og dýrin æddu
á braut. Fosshljóðið þagnaði. Lauf-
ið datt af trjánum, og lækjarsuðan
heyrðist ekki framar.
Hans fanst hjarta sitt kólna. Sæl-
an hvarf. Gleðin eyddist. Honum
var órótt. Sársaukinn var honum
um megn.
»Þetta fæ egaldrei að heyra fram-
ar, að himneskir englar syngi fyrir
mig jólasöngva«, hugsaði hann.
»()g þeir eru reknir á flótta!«
Tvœi* sö};uI)!Jílíur sendar Unga
íslandi, Viðlegan á Felli og Helgi í Illíð,
eftir Haltgrím kennara Jónsson. Pær eru
vel við hæíi barna og unglinga. Einkuni
hefðu kaupstaðabörn gott af að lesa þær^
lil að kynnast sveitalífinu, því þar er
brugðið upp réltum og ljósum mynduni
af þvi.
William Hone var cnskur. Framan af
var liann trúleysingi, en varð síðar mik-
ill trúmaður og skril'aði merkileg guð-
fræðisrit. Iiitt sinn gekk liann fram hjá
húsi, þar sat lítil stúlka og las í bibliunni.
»Ertu að læra það sem kcnnarinn setti
þér fyrir«, sagði liann. »Nei«, sagði litla
stúlkan. aLað hefir enginn sett mér það
fyrir. Eg les í þessari bók, af því, að
mér finst svo yndislega fallegt margt í
henni«. William Ilone segir að þessi orð
og augu lillu stálkunnar, þegar hún sagði
þau, hafi komið sér til að i'ara að iesa
biblíuna.
Æska margra býr elli þeirra sorg og
áhyggjur.
Gerðu cnga manneskju að hjáguði þín-
úm.
Þegar hallar undan fæti, þá er huggun
að sjá hækka undir fótum ástvinanna.
Kona álti tvær litlar dætur, sem lágu í
mislingum. Ilún skrifaði gamalli og
reyndri konu, og bað hana um ráð við
veikinni. Gamla lconan skrifaði óðara og
gaf ráð við veikinni, en hún þurfti einn-
ig að skrifa ánnari konu, sem liafði s])urt
hvernig hún ætti að fara með agúrkur.
Nú vildi svo óheppilcga til, að konan fór
bréfavilt, og fekk því móðir barnanna
þessi ráð: »Leggið þær í edik. Sjóðið
þær í 3 klukkustundir. Saltið þær svo
rækilega, og eftir nokkra dag verða þær
orðnar góðar«.
* *
Hans: »Eg get setið þar, sem þér er
ómögulegt að sitja«.
Pétur: »Hvar er það«?
Ilans: »Á hnénu á þér«.
* *
¥
»Hvað ertu gamall, litli maður«?
»Eg veit það ekki«.
»A-a, vcistu ekki hvað þú ert gamall«?
nMamma segir, að eg sé of lítill lil að
borða af öllu sem borið er á borð, cn of
stór til að gráta, þegar eg fæ það ekki«.
* ... *
¥
Listmálari í Ameríku sagði þannig frá
afreksverkum sínum: »Einu sinni málaði
eg hund svo náttúrlegá, að hann fekk
hundapestina mánuði eftir að eg var bú-
inn að búa hann lil. Einnig málaði eg
ölílösku; svo vel gerði eg það, að tappinn
sprakk í háaloft, rétt þegar eg var að enda
við hana. — Þegar eg var búinn að gifta
mig, þá málaði eg mynd af l'yrsta barn-
inu okkar. Hún var svo Ijós og lifandi,
að barnið liágrét, og konan fnín ílcngdi
það, áður en hún tók eftir að það var
mynd«.
¥
Lávarður einn á Englandi fór um far-
in veg. Sá hann þá bónda með hest og
vagn. Vagninn var svo þungur, að hest-
urinn gat ekki dr.egið hann. Ilóndi barði
þá liestinn miskunnarlaust.
»Skammastu þin, að misþirma veslings
skepnunni svona«, sagði lávarðurinn.
»Hesturinn er ekki ol' góður til að þræla
fyrir mat sínum. Petta má eg hafa«, sagði
bóndinn. »Annars kemur þér þelta ekk-
ert við, því að eg hefi keypt heslinn fyrir
mína peninga og má fara með hann eins
og eg vil«.
»Eg skal sýna þér hve mikil sanngirni
er í því, að maður megi fara með cigu
sýna eins og hann vill«, sagði lávarður-
inn, stökk af baki, balt hestinn sinn og
tók svo að berja bóndann með svipunni
sinni. »Pessa svipu hefi cg keypt fyrir
mina peninga, eg má þá víst fara með
hana eins og eg vil«.
Útgelendur:
Steingr. Arasoii. Jöruhdur Ilrynjélfssou.
Prentsmiðjan Gutenherg