Unga Ísland - 01.11.1914, Blaðsíða 7

UNGA ÍSLAND
87
urinn hafði eins vel getað bjargað
stórri kistu með góðum fötum og
300 dölum í, en hann kaus heldur
að bjarga mannslífunum.
Jólarósirnar
eftir Selmu Lagerlöj.
Lausleg þýðing
eftir Ilallgr. Jónsson.
(Frli.)
Ljósalda elti ljósöldu og loftið
varð hlýtt og ilmandi. Allur hugs-
anlegur sumarljómi blasti þarna við
augum Hans. Honum fanst að jörð-
inni væri um megn að færa sér
meiri unað og prýðilegra skraut.
Hann sagði við sjáli'an sig: »Hvað get-
ur næsta ljósalda fært okkur í viðbót
við þetta«? En ijósið streymdi stöð-
ugt að. Hans fanst einhver hinin-
eskur unaður fylgja því. Hann fann
að um sig lék jarðneskt loft, en milli
jarðnesks unaðar og himneskrar gleði
getur verið óendanlega skamt.
Þegar minst varði tók Hans eftir
því, að alt varð hljótt. Fuglarnir
þögnuðu, yrðlingarnir hætlu að leika
sér og blómin uxu ekki um stund.
Sælan sem í hönd fór stilti hjarta-
slögin og kom auganu til að tárast.
Sálin þráði eilífðina.
Langt í fjarska heyrast þýðir
hörputónar. 1 eyrum skógbúanna
hljómuðu himneskir ómar. Hans
ábóti greip höndum fyrir andlit sér
og féll á kné. Aldrei hafði honum
komið til hugar að hann yrði að-
ujótandi slíkrar himnaríkis-sælu hér
á jörðunni. Aldrei hafði honum
dottið í hug, að hann myndi fá að
heyra engla syngja jólasöngva hér í
heimi. Við hlið hans stóð klaust-
urþjónninn. Myrkur ríkti í sálu
hans. Ilann gat ekki trúað að þetta
væri guðdómlegt kraftaverk, þar
sem það birtist þessum óguðlegu
mönnum, ræningjahyskinu. Nei,
nei, þetta gat ekki verið frá guði,
það hlaut að vera komið beint frá
þeim vonda. »Það er salan, sem
leikur þennan skollaleik og gerir
okkur þessar sjónhverfingar«, hugs-
aði hann.
Englasöngurinn hljómaði í fjarska.
En klausturþjónninn gat ekki trúað
öðru en þetta væru illir andar í
ljóssengia líki. »Þeir eru að tæla
okkur«, andvarpaði hann, »við kom-
umst elcki héðan óskemdir, við verð-
um herfang þeirra«.
Englarnir voru nú komnir svo
nærri, að Hans ábóti gat séð þá
milli skógartrjánna. Ivlauslurþjónn-
inn sá þá líka, og hann undraðist
að djölullinn skyldi leika þenna
grimuleik á sjálfa jólanóltina. Ver-
ið gat, að hann ætti hægra með að
ginna mennina þá.
Frá því fyrsta höfðu fuglarnir
svifið í kringum höíuð Hans ábóta.
Hann snart þá hvað eftir annað með
hönd sinni. En klausturþjónninn
var hræddur við dýrin. Ekkert
þeirra hafði heldur komið nærri
honum. Fuglarnir settusl ekki á
öxl hans og höggormarnir léku sér
ekki við fætur honum. En nú kom
alt i einu lílil dúfa fljúgandi, og
þegar hún sá, að englaskarinn ná-
lægðist, þá áræddi hún að setjasl á
öxl klausturþjónsins. Hún lagði
höfuð silt að vanga hans. Hann
hélt að þetta væri satan sjálfur i
dófuham, kominn til að tortíma sér.
Ilann krepti því hnefa sinn, barði
dúfuna og kallaði hárri röddu:
»Farðu norður og niður, þaðan
ertu komin«.