Unga Ísland - 01.06.1916, Side 4

44
UNGA ÍSLAND
var á sömu skoðun og faðir minn,
og talaði svo fallega og af svo mik-
illi óeigingirni að eg unni henni
enn meira en nokkru sinni fyr. Eg
afréð nú að ganga á skóla nokkur
ár og fresta giftingunni.
Þegar eg var nýbúinn að taka
þessa ákvörðun, veiktist móðir henn-
ar og dó, og skildi hana eftir at-
hvarfslausa. Eg breytti aftur áformi
minu, og taldi sjálfum mér trú um,
að með iðni og erfiðismunum mundi
eg geta aflað mér þekkingar.
Eg afréð að reyna að fá sem
i’yrst leyfi til að vera málfærslu-
maður. Eg fékk líka þetta leyfi
strax um haustið, og eflir einn
mánuð vorum við gift.
Við vorum ung. Hún var lítið
meira en sextán ára, og eg ekki
fullra tuttugu, og bæði vorum við
blásnauð, áttum ekki svo mikið
sem einn dollar. Við sniðum okk-
ur stakk eftir vexti. Herbergin okk-
ar voru lítil, og litið í þeim, eilt
rúm, eitt borð og nokkrir stólar.
Við vorum svo óendanlega fátæk,
en svo óendanlega hamingjusöm og
glöð. Við vorum ekki búin að vera
marga daga í hjónabandinu, þegar
haldið var réttarhald í þorpi einu
skamt frá. Mér var nauðsyn á að
vera þar viðstaddur, til þess að alla
mér atvinnu. En hvernig átti eg
að komast þangað? Eg hafði eylt
öllum peningunum mínum fyrir
ýrnsar nauðsynjar, sem við þurftum,
og þar að auki þólti mér sárt að
fara frá konunni minni. En ekki
tjáði um það að fást. Eg hlaut að
aíla mér fjár, annars var skorturinn
vís. Eg fekk hest og nokkra pen-
inga að láni, og reið af stað frá
húsdyrunum mínum. Konan mín
stóð í dyrunum og veifaði vasa-
klútnum til min. Síðasta tillit henn-
ar gekk mér til hjarta. Mér fanst
eg geta vaðið hvaða eld sem væri
fyrir hana.
Eg reið inn í þorpið um kvöld.
Veður var kalt, þvi komið var fram
í októbermánuð. Gistihúsið var fult,
þvi daginn eftir átti réttarhaldið að
vera. Eg þekti engan.
»Skyldi það vera mögulegt«, datt
mér í hug, »að eg íái nokkuð að
gera í þessu fjölmenni, þar sem eg
er bæði ungur og fátækur«. Veit-
ingastofan var full af slæpingum,
sem vanir voru að safnast þarna
við slík tækifæri. Þarna var há-
vaði, og drukkið allfast af sumum.
Þegar eg gekk inn, sá eg hálfdrukk-
inn hrotta slá gamlan mann. Hann
slangrað til mín og hratt mér um
leið og hann fór fram hjá. Eg sló
hann um koll og sparkaði honum
út á götuna. Meiri meðmæli þurfti
eg ekki. Hálf tylft manna ruddist
að mér. Þeir keptust um taka sem
innilegast í hendina á mér, og bjóða
mér að drekka með sér, og eg fann
það brátt að eg naut allmikilla
mannvirðinga í þessum óbrotna
félagsskap.
Næsta morgun var rétturinn sett-
ur. Eg settist niður hjá málfærslu-
mönnunum, en fann þó, að eg var
ekkert nema áhorfandi, þar sem eg
hafði ekkert mál að ilytja, og hafði
ekki hugmynd um að eg gæti fengið
neitt. Þegar leið á daginn var leidd-
ur fi'am maður, sem var sakaður
um að hafa falsað peninga. Hann
var spui'ður hvort hann væri tilbú-
inn að verja sig. Hann neitaði því.
Hann hafði vei'ið hafður í haldi þar
sem enga málfæi'slumenn var að fá,
og því hafði hann ekki getað leitað
í'áða hjá neinum. Honum var sagt
að velja einhvern af málfæi'slumönn-
unum, sem við staddir voru, og mæta
svo næsta morgun. Frh.