Unga Ísland - 01.02.1918, Page 8

16
UNGA lSLAND
Trygg-ur hundur.
Á Englandi bjó kona nokkur blá-
fátæk, sem hét Jenny. Hún átti eitt
barn. Hún var einyrki og varð að
vinna fyrir sér og litla drengnum
sinum næstum dag og nótt. Þegar
hún fór í kaupstaðinn til að kaupa
það, sem lmn þurfli með til heimil-
isins, var hún vön að skilja barnið
eftir heima. Konan átli hund, sem
hún lét liggja upp í rúminu hjá barn-
inu, og gæta þess, þegar hún fór að
heiman, því að öðrum var ekki á
að skipa.
Eftir nokkurn tíma veiktist harnið
og dó. Af einhverjum ástæðum var
líkið ekki grafið við næstu kirkju við
lieimili konunnar, heldur ílutt marg-
ar mílur í burtu og graíið við aðra
kirkju. Nokkru eflir jarðarförina tók
konan eftir því að hundurinn var
horfinn. Hún liéll spurnum fyrir hjá
nágrönnunum um það, hvort nokkur
liefði séð hann, en enginn vissi neilt
um hann.
Hálfum mánuði seinna var Jenny
á ferð þar náiægt, sem barn hennar
var grafið. Datt henni þá í hug að
skoða leiðið. Hún fór inn í kirkju-
garðinn, og sá livar liundurinn lá
nær dauða en lífi af liungri hjá leiði
barnsins. Hún reyndi með öllu móli
að fá hann með sér, en það var
árangurslaust, og engan mat vildi
hann þiggja. — Þarna dó liann af
harmi og trega eftir litla ástvininn
sinn.
Slírítlur.
Lítil slúlka í Michigan ritaði eftir-
farandi grein um öndina:
»Öndin er lágur og gildur fugl.
Hún syngur mjög illa og hefir hása
rödd, af því að húii hefir étið.svö
mikið af froskum. Henni þykir gott
að vera í vatninu og liefir bolta inn-
an í sér, svo að hún söklcvi ekki.
Hún hefir bara tvo fætur og þeir eru
svo aftarlega, að það liggur við að
þeir detti aftur af. Súmar endur hafa
hrokknar fjaðrir i stélinu og eru kall-
aðar steggjar. Þeir kæra sig ekki um
að sitja á eggjum og unga út, held-
ur bara labba aftur og fram, synda
og baða sig og éta alt sem þeir sjá.
Ef eg væri önd, þá vildi eg heldur
vera steggi. Nefið á þeim er breitt,
alveg eins og þeir liefðu það fyrir
spaða til að moka með. Þeir ganga
eins og drukkinn maður, brölta og
slingra. Ef einhver liræðir þá, berja
þeir vængjunum og reyna að syngja«.
»Sumar stórkostleguslu uppgötvanir
þessarar aldar hafa verið gerðar af
tilviljun«, sagði frægur vísindamaður.
»Á það get eg fallist«, sagði falleg
ungfrú, sem stóð þar hjá. »Eg hefi
sjálf fundið eina á þann hátt«.
Visindamaðurinn leil á liana undr-
andi og sagði:
»Má eg spyrja, liver hún var?«
»Eg held það nú«, sagði ungfiúin.
»Eg uppgötvaði það, að með því að
liafa blekbyllu við hendina er hægt
að nota sjálfblekung alveg eins og
hvern annan penna, án þess að þurfa
nokkurn tíma að hafa fyrir að fyíla
hann«.
Nokkrir liafa ekki enn greitl and-
virði síðasta árg. Útgef. vona að þeir
geri það hið allra fyrsla.
Útgefendur: Steingr. Árason. Jörnndur Brynjólfsson.
PreQttmlðjau Gutonberg.