Unga Ísland - 01.04.1918, Blaðsíða 4

28
UNGA ÍSLANÖ
börn í leik og berjaleit,
blessað fcð í lcyrð á beit,
hásumar i hverjum reil,
himneskt alla daga.
Sigurj. Guðnnindsson.
-4b
Gullhárin þrjú.
(Serbneskl œflntýrl).
Að vörmu spori komu þau að
snotru litlu liúsi, þar sem gamla
konan fylgdi lionum inn í dáfallegt
herbergi með drifhvítu rúmi og bauð
honum góða nólt.
Jafnskjótt sem hann var sofnaður
opnaði gamla konan bréfið og las það
— en hún var raunar engin önnur
en ein af dísunum, sem gáfu honum
nýfæddum hin góðu heit.
»Það fór vel, að eg vissi að hann
mundi fara um skóginn í dag«, sagði
hún við sjálfa sig, »svo að eg get
séð við þessu bragði«.
Svo skrifaði hún annað hréf með
sömu hönd og kóngurinn — því að
það gat hún af því að liún var
huldumey — svohljóðandi:
»Elskulega eiginkona!
Ungi maðurinn, sem færir þér þella
bréf, liefir æðstu hylli mína. Eg hefi
valið hann til eiginmanns handa
dóttur minni. Jafnskjótt sem hann
hefir afhent hréfið, gerir þú brúðkaup
þeirra. Því skal vera lokið, þegar eg
kem aftur lil hallarinnar. Þella er
vilji minn«.
Þelta bréf tók hann svo morgun-
inn eftir; dísin vísaði honum á veg
og um nónbil var liann kominn til
hallarinnar.
Þegar drolningin hafði lesið bréf
hónda síns, lók hún að undirbúa
brúðkaupsveisluna. Hún þekti sitt
heimafólk, og vissi að hlýðnin henti
best. Auk þess leist bæði henni og
prinsessunni vel á hinn unga mann,
og þeim datt ekki í hug að hafa
nokkuð á móti vali kóngsins.
Svo var brúðkaupið haldið og ungu
hjónin lifðu glöð og ánægð í tvo daga.
En á þriðja degi kom kóngurinn
heim.
Hann hafði þegar frélt áður en hann
kom til hallarinnar, hvað gerst hafði,
og var því mjög reiður drolningunni.
»Hvað ætlaðist þú til að eg gerði,
elskan mín góð?« spurði veslings
drotningin. »Hérna er bréfið, þar sem
þú skipar mér það, sem eg hefi gera
látið«.
Kóngur þreif bréfið. Jú — þarna
var nafnið lians með hans eigin rit-
hönd, og svo innsiglið. Það var öld-
ungis áreiðanlegt. Síðan kallaði liann
á tengdasoninn og krafði hann sagna
um alt, er fyrir hann hafði borið, frá
því að þeir skildu við fiskimanns-
kofann.
Flóðrekkur sagði sannleikann í
smáu og slóru, hvernig hann hafði
vilst í skóginum, frá gömlu konunni,
sem liafði hitt hann og sagst vera
guðmóðir lians, og sem liann hafði
svo gist lijá.
»Gömul kona? Var hún áreiðan-
lega gömul?« spurði kóngur efabland-
inn, »var ekki eitthvað kjmlegt liált-
erni hennar?«
»Þegar þú spyr mig þessa, tengda-
faðir«, mælti Flóðrckkur, »þá minn-
isi eg þess, að mér þótti sem eins-
konar bláleitur gljái hvíldi á öllu
umhverfis hana, þó að eg gæfi því
þá engan frekari gaum«.
Kóngur þóttist nú skilja, að þella
mundi hafa verið ein af dísunum, er
hann sá í kolamannskofanum. Hann
var nokkra stund hugsi, en mælti
síðan: »Eins og þú mált vita, þá gel-