Unga Ísland - 01.04.1918, Síða 7

UNGA ISLAND
31
Bóndi var kominn út og horfði á
hús sín brenna. »Vila vildi eg, hver
valdið lieíir þessum óskunda!« hreytti
hann út úr sér. — »Hver skyldi það
annar vera en umskiftingurinn«, sagði
einn piltanna. »Hann liefir lengi leikið
sér að því að selja upp hrískesti og
lcveikja í«. — »í gærdag bar hann
stóran hrísköst upp á hanabjálka-
lofl«, sagði vinnukonan. »Hann ætl-
aði einmitt að fara að kveikja í, er
eg kom auga á hann«. — »Vitaskuld
hefir liann kveikt í seint í gærkveldi«,
sagði vinnumaðurinn. »Hvað sem
annars er, getið þið verið viss um,
að það er liann, sem valdur er að
þessu böli«.
»Ef liann nú að eins gæti brunnið
inni, skyldi eg ekki fást um, þó kof-
inn minn gamli hafi farið af hans
völdum«. En um leið og hann sagði
þelta, kom lnisfreyja úl og dró harnið
með sér. Bóndi æddi fram, kipti
barninu af henni, lyfti því í háa loft,
og henti því aftur inn í liúsið. í sama
bili laust eldslogum út um þak og
glugga og 'hitinn var ákafur. Hús-
freyja leit til manns síns í bili, ná-
bleik af skelfingu, sneri sér svo við
og skundaði inn i húsið eítir barninu.
»Það gerir mér ekkert, þó þú hrenn-
ir inni, — þú líka«, hrópaði bóndi
eflir henni. Hún kom út aflur með
barnið í faðmi sér. Hún var mjög
brend á höndum og liárið nærri af
henni sviðið. Enginn yrli á hana einu
orði, er hún kom úl. Hún gekk til
brunnsins, slökti nokkura neisla, sem
komist liöfðu í kjólfaldinn, og sellist
svo á völlinn. Tröllskróginn lá í
knjám hennar og sofnaði hrátt, en
hún sat keiprélt og glaðvakandi og
hlíndi fram fyrir sig sorgbitnum aug-
um. Mikill fólksfjöldi kom til að
slökkva, en enginn yrti á liana. Það
leit svo út sem öllum sýndist, að
eillhvað ljótt og tröllslegt væri við
hana, sem vekti geig og ótta.
Um dagrenning gekk hóndi lil
hennar. »Eg held þelta eigi út
lengur«, sagði hann. »Eg get eigi lifað
saman við tröll, þó mér falli þungt
að yfirgefa þig. Nú fer eg leiðar
minnar og kem eigi aftur«.
I’egar húsfreyja heyrði orð hans
og sá, að hann sneri sér um leið til
farar, kiplist hún við, eins og vildi
hún skunda eftir honum, en trölls-
króginn lá þungt í knjám liennar.
Hún þóltist eigi nógu sterk lil að
hrista hann af sér, og sat kyr.
En bóndi var naumast kominn út
í skóginn og farinn að klífa upp
skógarásinn, áður hann sá dálítinn
pilt koma á harða hlaupi ofan hrekk-
una. Hann var íturvaxinn eins og
ösp, beinn og grannur, hárið gullbjart
og af augunum glampaði eins og
bláu stáli. »Svo liefði sonur minn
verið, ef eg hefði fengið að njóta
hans«, hugsaði bóndi. »Slíkan erfingja
liefði eg átt. Það hefði verið eitlhvað
annað en ferlíkið svarta, sem konan
mín dró inn i hús mitt«.
»Góðan dag!« sagði bóndi. »Hvert
skal halda?« — »Góðan dag!« sagði
sveinninn og rétti fram liönd sína.
»Gellu, hver eg er, og skalt þú fá
að vita hvert eg fer«. En er bóndi
lieyrði raust lians fölnaði hann upp.
»Eg þekki þenna málróm«, sagði
hann. »Væri sonur minn ekki hjá
tröllum, skyldi eg segja að hann væri
hér kominn. »I5ú áttir kollgátuna,
faðir minn«, sagði sveinninn og hló.
»Og þar sem þú giskaðir rétt, læt eg
þig vita, að eg er á leið til móður
minnar«. — »Þú skalt eigi íara lil
móður þinnar«, sagði bóndi. »Hún
spyr eigi eftir þér. Hún hefir enga
ásl á neinum, nema stórum og ljót-
um umskiftingi«. — »Segir þú það