Unga Ísland - 01.05.1918, Blaðsíða 2

34
UNGA lSLAND
yflr o. s. frv. Á þennan hátt geri
þeir stóra trjáfleka. Þessir flekar gef-
ast vel við nílhestaveiðar, meðal
annars vegna þess að þeir láta undan,
þegar nílhesturinn ræðst á þá og vill
bana óvini sínum.
Fyrirmynd bátsins hefir vafalaust
verið hnetur, skeljar af hnetum, eða
þess konar munir, kókosskeljar, trjá-
börkur o. þ. h. Barkarbáturinn hefir
verið manninum hinn hesti leiðar-
vísir um það, hvernig hann ælli að
gera sér fleytu, og þá hefir legið næst
að hola innan tréstofninn sjálfan.
Bátar, sem þannig eru búnir til
úr einu tré, eru kallaðir eintrjáningar.
Yillimenn brenna innan úr bátunum.
Þá aðferð liöfðu þeir einnig, er fyrst
bygðu þesskonar fleytur. Seinsólt
mun nú þessi smíði, en samt eru
gerðir allstórir bátar á þennan hátt,
(3 inetra eintrjáningar er algeng slærð.
í Englandi hefir fundisl 15 melra
langur einlrjáningur. Smámsamanhefir
mönnum svo lánast að byggja sér
fullkomnari fleytur, og séu borin
saman núlíðarskipin stærstu við ein-
trjáningana, þá er munurinn afar-
mikill. En hvað skyldu verða margar
aldir þar til, að framtíðarskipin verða
það mikið stærri nútíðarskipum, sem
nútíðarskip einlrjáningum?
Myndin á fremstu síðu er af villi-
manni, sem er að brenna innan bát-
inn sinn.
Gullhárin þrjú.
(Serbneskl æfintýrl).
(Framh.).
Síðan gekk hann lengi, lengi yfir
fjöll og dali, yfir engi, skóga og kjarr,
og loks kom hann að miklu svörtu
stöðuvatni.
Ekki var þar nema einn bátur. Og
í bátnum stóð hávaxinn og dimmleil-
ur ferjumaður.
»Hvert ællar þú?« kallaði hann lil
unga mannsins.
»Til hallar Drifanda«, svaraði Flóð-
rekkur.
»Og hvert er erindið?«
»Ná þremur gullhárum af höfði
hans«.
»Þá skal eg lijálpa þér yfir um, en
eitt verður þú að gera fyrir mig. Eg
vil losna við þetta ferjumannsstarf,
er eg hefi haft svo lengi á liendi. Ef
þú vilt spyrja manninn, sem alt sér
og veit, hvernig eg geti losnað úr
þessum þrældómi, þá skal eg flytja
þig yfir.
Þessu lofaði Flóðrekkur og hlaul
flutninginn fyrir.
Hinu megin við vatnið var stór
borg í rúslum. Ut úr henni kom
mikil líkfylgd. Kongurinn í því landi
gekk næst á eftir kistunni. Faðir hans
var dáinn og harmaður mjög.
»Guð veri þér líknsamur í sorginni«,
mælti Fióðrekkur um leið og hann
fór framhjá.
»IJakka þér fyrir, góðgjarni ferða-
maður. Hvert ællar þú?«
»Til hallar Drífanda hins aldna«.
»Hvert er erindið þangað?«
»Að ná þremur gullhárum af höfði
hans«.
Æ! æ! góði ferðamaður, hefðir þú
komið hingað fáeinum vikum fyrri,
þá hefði ef til vill öll þessi mæða
sneill hjá okkur«, mælti kongurinn
kvartandi.
»Hvernig slendur á því«, mælli
Flóðrekkur forviða.
»Þú ált erindi til Drífanda. Um leið
hefðir þú gelað gert nokkuð fyrir
hann föður minn. Nú er það of seint.
En þú getur hjálpað okkur sem eftir
lifum ef þú finnur til með okkur«.
Og svo skýrði hann þannig frá: »í