Unga Ísland - 01.05.1918, Blaðsíða 5

tíNGA ISLAND
37
Skýið.
Það var um lieitan sumarmorgun,
að lítið ský slé upp af hafinu og
sveif lélt og glaðiega yfir bláan him-
ininn. Langt fyrir neðan lá jörðin
bleik, þur og sviðin.
Lilla skýið gat séð veslings fólkið
niðri á jörðinni, sem þjáðist þar og
þrælaði á skrælnuðum engjum og
ökrum, en sjálft sveif það áhjTggju-
laust til og frá i morgunsvalanum.
»Eg vildi að eg gæti hjáipað ves-
alings fólkinu þarna niðri«, hugsaði
það. »Ó að eg gæti gert verkið þeirra
léttara, gefið þeim svöngu að borða
og svalað þeim þyrstu«.
f*að leið á daginn. Skýið stækkaði
og alt af óx löngun þess lil að hjálpa
fólkinu á jörðinni.
Pað var alt af að verða heitara og
heitara. Sólin skein svo heitt, að
fólkinu lá við yfirliði í geislum henn-
ar. Það leit ekki út fyrir annað en
að það mundi deyja úr liita. Alt af
varð það að vinna jafnt og þélt, það
var svo fátækt. Stundum stóð það
og horfði upp i skýið, eins og það
langaði lil að segja: »(), að þú gælir
hjálpað okkur«.
»Eg vil lijálpa ykkur, eg vil hjálpa
ykkur«, sagði skýið og það fór að
síga liægt og hægt nær og nær jörð-
inni. En þegar það var að síga niður,
þá mundi það alt í einu eftir dálitlu,
sem því hafði verið sagl, þegar það
var lítið skýbarn í keltu hafsins
móður sinnar. Þá liafði einhver hvísl-
að að því, að ef ský kæmi of nærri
jörðinni, þá dæi það. Þegar það
mundi eftir þessu, þá hikaði það við
að síga neðar, en sveif hugsandi til
og frá í blænum.
Alt í einu stóð það grafkyrt og
sagði með djarfiegri og hálíðlegri rödd :
»Menn á jörðinni, eg vil hjálpa
ykkur, hvað sem það kostar«.
Við þessa hugsun varð það all í
einu svo stórt og sterkt og voldugt.
Aldrei hafði það dreymt að það
yrði svona stórt. Það var eins og
voldugur verndarengili, þar sem það
slóð yfir jörðinni, lyfti höfðinu og
breiddi vængina ut yfir skóga og
engjar. Það var svo stórt og hátíð-
legt, að menn og dýr óltuðust það.
Trén og stráin hneigðu sig fyrir því,
og þó vissu allir á jörðinni, að það
vildi þeim vel.
»Já, eg vil hjálpa ykkur«, sagði
skýið aftur; »takið þið við mér, eg
gef ykkur líf mitt. Við þessi orð sló
dýrðlegu leiftri frá hjarta þess og
þrumuhljóðið braust gegnum loflið.
Skýið fyltist af elsku, sem engin orð
fá lýst. Niður sveif það, neðar, neðar,
og loks fast niður að jörð. Þar gaf
það upp andann í lieilnæmri, sval-
andi gróðrarskúr.
Regnið var stórvirki skýsins, en
það varð því að bana. En það var
líka dýrð þess og vegsemd. Yndis-
legur friðarbogi breiddist yfir sveilina
endilanga, eins langt og regnið liafði
fallið. Hann ljómaði í öllum fegurslu
lilum himinsins. Það var seinasta
kveðjan frá áslinni, sem hafði verið
svo slerk, að hún fórnaði sjálfri sér.
Friðarboginn hvarf, en lengi, lengi
á eftir mundu mennirnir og dýrin
eftir skýinu, sem frelsaði þau, og
hlessuðu minningu þess.
U mskiftingurinn
eftir Selmn Lagerlöf.
(Niðurl.).
En er hann hafði gengið nokkur
skref, tók sveinninn að mæla barna-
máli: