Unga Ísland - 01.05.1918, Blaðsíða 1

Fleytur,
Löngu áður en menn kunnu
nokkuð að bátasmíði og skipagjörð,
fleyttu menn sér yfir ár og vötn á
trjám og greinum, sem straumurinn
bar með sér, ýmist er sund var þreytt
eða þá er menn
áttu fjörvi að
bjarga undan ó-
vinum sínum.
í þessu í sjálfu
sér var engin
uppgötvun fólg-
in, en vafalaust
mun þó mega
telja þetta fyrsta
sporið til þess
að menn fóru
að hugsa um
að fleyta sér yfir löginn.
Athygli manna hefir án efa beinst
að því, að hægt var að komast á-
fram á vatninu með því að nola
grein eða eitthvað þessháttar fyrir ár,
°g sjálfsagt hefir reynslan fljótt kent
niönnum það, að heppilegra var að
nota gilda grein til þessa en granna.
^erkanir vindsins hafa sjálfsagt
snemma þekst. Laufguð grein upp af
fljótandi trjábol í stormi var besta
sýnishorn þess, hvað vindurinn mátti
sín mikils. Stæði maður á fljótandi
tré í vindi, liefir ekki hjá því farið,
að hann yrði áhrifanna var. Má ef-
laust telja, að fyrst í stað hafi mað-
urinn á frumfleytum sínum á þann
hátt haft sjálfan sig fyrir siglu og
dýrafeld fyrir segl. En þegar maður-
inn hefir nú
þannig verið
kominn á lag
með að fleyta
sér, er öldungis
víst, að hann
hefir farið að
búa sér til fleyt-
ur, og er þá
líkast að margir
trjábolir (mörg
tré) hati verið
tengdir saman.
Á þann hátt hafa verið gerðir stórir
flekar, sem báru marga menn, heila
fjölskyldu með búslóð og öllu. Þess-
konar flekar eru notaðir enn þann
dag í dag meðal villimanna í ýmsum
löndum lieimsins.
Livingstone getur þess í ferðasögu
sinni, að sumir negrarnir í Afríku
geri trjáfleka án þess að binda þá,
á þann hátt, að leggja fyrst mörg
tré samhliða og önnur svo þvert þar