Unga Ísland - 01.12.1918, Blaðsíða 4

92
UNGA ÍSLAND
í Tuma ljómuðu af gleðinni, og Jói
hoppaði um alt gólfið og vissi ekki
hvernig hann átti að láta, svo mikið
varð þeim um að sjá hvað var í
kassanum. Það voru þykkir yfir-
frakkar og ný stígvél handa báðum
drengjunum, og hlýtt ullarsjal handa
mömmu þeirra. Auk þess var þar
stór poki fullur af hnetum, brjóst-
sykri og appelsínum.
þessi jól urðu sannarlega gleðirík
litlu fátæku drengjunum.
Jói litli tók um hálsinn á mömma
sinni og hvislaði blíðlega að henni:
»Eg vildi að Guð gæfi góða mann-
inum eins mikla jólagleði og hann
hefir gefið okkur«.
%%%
Tréskórnir hans Olfars litla.
Eftir franska skáldið Coppée.
Einu sinni var íítill drengur, sem
hét Úlfar. Hann var sjö ára gamall
þegar þessi saga gerðist; en það er
nú svo langt síðan, að enginn man
ártalið lengur. Enginn man heldur
nafnið á borginni, þar sem hann átti
heima. Það var svo erfitt að bera
það fram, að heimurinn hefir nú
gleymt því.
Úlfar átti engan að í heiminum,
nema gamla föðursystur. Mjög var
hún ágjörn og harðlynd, og aldrei
lét hún vel að Úlfari, nema bara á
Nýjársdaginn, og æfinlega stundi hún
þungan í hvert skifti sem hún skamt-
aði honum.
Úlfar litli var svo hjartagóður að
upplagi, að honum þótti vænt um
gömlu konuna þrátt fyrir alt og alt.
Ekki gat hann þó gert að því, að
altaf stóð honum geigur af stórri
vörtu, sem kerling hafði á nefbrodd-
inum; var hún skreytt með fjórum
digrum hárum.
Ekki þorði sú gamla að senda
Úlfar á hreppsómaga-skólann, því að
allir í borginni vissu að hún álti hús
og gamlan sokk fullan af peningum;
en skólagjaldið ragaði hún niður það
sem hún gat. Skólakennarinn varð
argur af þessu, og eins því, hve Úlfar
var rifinn og illa til fara, og hann
lét það alt bitna á vesalingnum mun-
aðarlausa. Refsaði hann Úlfari oft
saklausum, bæði með tréhesti og fífls-
hettu, og egndi jafnvel bekkjarnauta
hans gegn honum; voru það einkum
rikismannasynir, og höfðu þeir Úlfar
að skotspæni. Var hann eins geð-
snauður og steinarnir á strætinu. Dró
hann sig út í horn og grét þar löng-
um í einrúmi.
Nú leið að jólum. Á aðfangadag
fór skólameistarinn til óttusöngs með
alla Jærisveina sína. Átti hann svo
að skila þeim öllum heim til sín að
endaðri messu.
Vetur var harður, og tíafði snjór
fallið að undanförnu. Komu því skóla-
drengirnir allir dúðaðir, með niður-
flettar hettur og í tveimur eða þrem-
ur úlpum, með prjónaða belgvetlinga
utan yfir glófunum, voru þeir í snjó-
sokkum og þykkum leðurskóm. Úlfar
kom skjálfandi í sömu flíkunum sem
hann hafði verið í allan veturinn
sinkt og heilagt, og ekki liafði hann
annað á fótunum en togsokka og
tréskó.
Félögum hans varð matur úr þess-
um jólaskrúða Úlfars. Iveptust þeir
um að sýna fyndni sína á að henda
gaman að honum. Úlfar hafði nóg
að gera að hugsa um kuldabólguna
á fótunum á sér, og svo önnum kaf-
inn var hann að berja sér og blása
í kaun, að varla heyrði liann hvað
þeir sögðu. Og nú var lagt af stað
til kirkjunnar.