Unga Ísland - 01.12.1918, Síða 11

UNGA ÍSLAND
99
glætan þín. Ekki getur þú vermt
jörðina og látið laufin spretta, og
blómin anda ilmi út í loftið. En það
get eg. Þú ert sannarlega einkis
nýtur«.
Við þessi orð gerðisl máninn þung-
brýnn í meira lagi.
»Einkis nýtur«, sagði hann. »Eg
skemti fólkinu eins vel með silfurlita
ljósinu mínu, eins og þú með skjanna
birtunni þinni. Og aldrei hefi eg gert
nokkrum mein, en það hefir þú gert«.
»Það gelur vel verið satt, að þú
skemtir fólkinu, og þó að þú gerir
ekki skaða, þá gerir þú sannarlega
ekki mikið golt. Og ekki litur út
fyrir að fólkið kæri sig mikið um
ljósið þitt, því ekki horfir það lengi
á það, lieldur fer það inn og háttar
og lofar þér að skína einum úli.
Aldrei gerir það mér þetta«.
Við þessi orð syrli aftur yfir mán-
anum.
»Eg neita því ekki«, sagði hann.
»En eg held að þetta breytist, þegar
fólkið lærir að vera dálítið skynsam-
ára. Eg hefi aldrei getað skilið af
hverju það gerir þetta«.
»Ha, hæ«, sagði sólin um leið og
bún seltist. »Er nú þetla það eina
sem þú ekki getur skilið? Hvað ælli
annars yrði af ljósinu þínu, vesaling-
ur, ef mín nyti ekki við?«
Mánann setti hljóðan.
Hverju svo sein átli hann að svara?
’ÍÉ#'
Hringirnir þrir.
Fyrir mörgum öldum bjó maður
nokkur í Austurlöndum, sem eitt sinn
hafði verið mjög ríkur og notið mik-
illar virðingar. Hann var á unga
aldri mjög léttúðugur og skemtana-
fús og eyddi ot-fjár lil þess konar
hluta. Á fáum árum hafði hann eytt
öllum eigum sínum, svo þegar hann
féll frá átti hann tæpast fyrir úlför
sinni. Þrjá sonu átti hann. Ekkert
eflirlét hann þeim svo kunnugt væri.
Nokkrum dögum eftir fráfall föð-
ursjns voru drengirnir kallaðir fyrir
kalífann. Hann opnaði erfðaskrá,
sem hinn látni hafði gerl. 1 erfða-
skránni stóð meðal annars þetla:
»Kæru börn! Fegar eg lá banaleg-
una var eg að hugsa úm, mér til
mikillar sorgar, hve raunalegt það
væri, að eg skyldi ekki eftirlála ykk-
ur neina fjármuni, þá var það einn
dag að mér bárust óvænl gleðitíðindi.
Eg hafði lánað manni nokkrum
fyrir mörgum árum mikið fé, og þetta
fé borgaði hann mér. Þetta fé hefi
eg sent liinum rétlláta kalífa til
geymslu fyrir ykkur, synir mínir!
Nú fyrst get eg sagt ykkur leyndar-
mál, er fyrir ykkur hefir verið hulið.
Einn ykkar er sonur minn, en tvo
ykkar hefi eg alið upp eins og þið
væruð börnin mín. Mér þykir jafn
vænt um ykkur alla, og þess vegna
kysi eg helst að þið bæruð jafnt frá
borði frá mér allir. Nú mæla Jands-
lög svo fyrir, að börn skuli erfa for-
eldra sína. Þess vegna liefi eg ekki
vald til þess að skifta með ykkur
þessu fé, þó eg gjarnan vildi. Eg fel
þess vegna forsjóninni á vald að
ákveða hver skuli njóta fjárins. Ka-
lífinn mun gefa ykkur sinn gullhring-
inn hverjum, allir eru þeir eins út-
lils; það voru einu skrautgripirnir er
eg átti orðið. Eigið þessa hringi til
minningar um mig, og farið svo af
stað út í víða veröld. Að þrem árum
liðnum skuluð þið koma til kalífans,
hann mun þá af visku sinni sjá hver
ykkar er sonur minn, og þá mun
liann fá féð«.