Unga Ísland - 01.06.1919, Blaðsíða 2

42
UNGA ÍSLAND
hnífana og fleira smávegis, seni
amma átti. Þó var það lítils virði i
samanburði við alt, sem hún sagði
mjer.
Jeg vakti oft um nætur, og var þá
full leiðinda og óróa. Þá vakti amma
tneð mjer, og stytti mjer stu'ndir með
frásögum. Það þótti mjer svo vænt
um, að fátt gat við það jafnast.
Mörgu hefi jeg nú gleymt, sem amina
sagði, en áhrifin vara. Hún sneri
huga mínum í áttina til fróðleiks og
bóka, og það get jeg aldrei full-
þakkað.
Einu sinni sagði amma mjer frá
litlum dreng, sem henni þótti vænt
um. »Hann fór til Vesturheims (Ame-
ríku) með móður sinni,« sagði amma.
— »Þá er víst annar himinn yfir hon-
um en okkur,« sagði jeg. — Ekki hló
amma að mjer fyrir þetta, og ekki
sagði hún að jeg væri auli. Hún
sagði mjer, skýrt og rólega, að sami
liiminn væri yfir okkur hvar sem við
færum. Jeg álli bágt með að trúa
þessu fyrst, en þótti samt vænt um
að amma varð vör þessarar fáfræði
minnar, en ekki aðrir, sem líklega
hefðu hlegið að mjer.
Fyrstu fræðslu veitti amma mjer í
biblíusögum. Hún sagði mjer um
sköpun heimsins, syndaflóðið og
margt fleira. »Þetta skaltu lesa sjálf
í biblíunni, þegar þú verður Iæs,«
sagði amma. Jeg tók auðvitað biblí-
una strax þegar jeg varð stautfær,
leitaði þar uppi sögur þær, sem
amma hafði sagt mjer, og las þær
með mikilli eftirtekt. Það var engin
hætta að jeg gleymdi þeim.
Oftast sagði amma mjer þó frá
uppvaxtarárum sínum. Henni var
Ijúft að minnast þeirra. Samt hafði
hún oft átt erfitt í æsku. Foreldrar
hennar voru fremur fátæk, og þá
lögðu menn harðara á sig en nú.
Jeg lærði af frásögum ömmu að
þekkja liarðrjetti og erfiði, sem jeg
sjálf hefi aldrei þurft að reyna.
Amma átti eina systur, er Guðrún
hjet. Hún þreyttist aldrei á að hrósa
þessari systur sinni. Þær höfðu verið
mjög samrýmdar á uppvaxtarárunum
og borið hverja sorg og gleði sam-
eiginlega. Guðrún var eldri, og hefir
sjálfsagt verið úrræðabetri þegar ein-
hvern vanda bar að höndum. Annars
dáðist annna mest að gáfum hennar
og fróðleik, enda var Guðrún orð-
lögð fróðleikskona. Á þeiin árum
fanst mjer ekki vera meiri sæmd til,
en að kunna jafnmikið af sálmum
og Guðrún hafði kunnað, eða vita
jafnmikið í biblíunni og hún hafði
vitað um fermingaraldur.
Aldrei gleymi jeg kvöldinu þegar
amma lagðist banaleguna. Jeg var þá
komin á 8. ár, og farin að lesa sögur
hátt fyrir fólkið. Jeg byrjaði þetta
kvöld að lesa sögu, sem »ÖrabeIgur«
heitir, og þólti mjer hún skemtileg-
asta sagan, sem jeg hafði lesið. Taldi
jeg víst að allir mundu hafa jafn-
mikið gaman af henni og jeg, og
bjóst við glöðu kvöldi. En þegar jeg
var nýbyrjuð, varð ömmu snögglega
ilt. Misti hún mál og rænu næstum
samstundis (hefir sjálfsagt fengið
»slag«). Jeg hætti þegar að lesa, er
jeg áttaði mig á, hvað um var að
vera. Man jeg vel hve dauft og dap-
urt mjer fanst í baðstofunni, sem
rjett áður var björt og hlý. Við hús-
lesturinn um kvöldið var sunginn
sálmurinn »Sá ljósi dagur liðinn er,«
og hann hljómaði dapurt og alvar-
lega í eyrum mjer. Líklega hefi jeg
haft eitthverl hugboð um það, að
æfidagur ömmu minnar væri bráð-
urn á enda liðinn. Altaf finst mjer
síðan sorgarhljómur í þessu lagi, þótt
nú sjeu meir en 20 ár síðan amma
dó.
Amma lá rúmföst tæpa viku. Oft-