Unga Ísland - 01.06.1919, Blaðsíða 3

UNGA ÍSLAND
43
ast var vakað yíir henni um nætur.
Og einn niorgun, þegar jeg vaknaði,
kom mamma til min og sagði, að
nú væri amma dáin. Jeg fór að
gráta, og grjet sárt og lengi. Mamma
reyndi að hugga mig. Hún sagði mjer
að amma væri nú komin til guðs,
og þar liði henni vel. Það hefði verið
gott fyrir hana, að fá að deyja. Hún
hefði verið orðin svo gömul og las-
burða, og þá væri ekki gaman að
lifa. En þó hrundu tár um kinnar
hennar sjálfrar, þegar hún þerraði
tárin af mjer.
Þegar jeg var klædd, gekk jeg út
í hreint og svalt liaustloftið. Jeg fann
sáran söknuð. Nú álti jeg aldrei oft-
ar að heyra sögu hjá ömmu. Mjer
hafði þótt svo vænt um »Hildi góðu
stjúpu« og »skrímslið góða«, sem
amma hafði svo oft sagt mjer frá.
Jeg hafði grátið þegar hún sagði mjer
frá olnbogabörnunum, sem fengu soð
í ausu og kál í aski, þegar eftirlætis-
börnin fengu jólakjötið. En mest
hugsaði jeg um það, að jeg hefði
ekki verið nærri nógu góð og hlýðin
við ömmu, meðan hún lifði. Nú rifj-
aðist hvert smáatvik upp fyrir mjer.
og jeg grjet missirinn aftur fögrum
tárum.
Munið eftir ömmu ykkar og virðið
liana. Ef hún er greind og fróð, þá
getur hún kent ykkur ótal margt og
auðgað anda ykkar, eins og amma
min auðgaði anda minn Ef hún er
hrum og veikburða, þá verið nær-
gætin við hana. Og þó þið unið ekki
inni í liorni hjá henni öllum stund-
um, þá megið þið ekki sýua henni
kæruleysi. Litið með virðingu á gráu
hárin hennar og hrukkótta andlitið.
Brosið hlýlega til hennar, og klappíð
mjúkt á mögru og skorpnu hend-
urnar. Blessunarorðin hennar og við-
kvæmnistárin, fylgja ykkur lengur en
ykkur grunar.
Hugpruðir drengir.
Þið hafið sjálfsagt heyrt um Daníel
og fjelaga hans. Það er sagt frá hon-
um í biblíunni, og hann varð einn af
slóru spámönnunum. Mjer finst altaf
þessir fjórir piltar vera mestu lieljur.
Þeir vissu hvað þeir vildu, og þeir
vildu það eitt, sem var gott og rjett.
Og þeir voru kjarkmiklir. Þeir hrædd-
ust ekki örðugleika.
Mjer er sem jeg sjái þá, þegar þeim
var skipað að koma til hirðarinnar.
Þá voru þeir í útlegð i ókunnu landi.
Nebúkadnesar var voldugasti kon-
ungur heimsins um þær mundir. Ríki
hans var talið heimsveldi. Hann hafði
lagt undir sig öll nágrannalöndin. Nú
var röðin komin að Júdaríkismönn-
um. Þeir höfðu þegar verið herleidd-
ir til Babýlonar. Ungir menn af bestu
og helstu ættum landsins voru þar
fangar. Daníel og fjelagar hans voru
meðal þeirra.
Konungurinn voldugi tók það nú
í sig að reyna drengina. Hann hafði
heyrt, að ísraelsmenn væri frábær
þjóð um margt. Skipaði konungur
æðsta hirðmantii sínum að velja fjóra
drengi af ísraelsmönnum, og veita
þeim fræðslu og mentun með helstu
unglingum landsins. Hann vildi sjá
hvorum gengi belur.
Sjálfsagt hafa drengirnir undrast
mjög, þegar þeir heyrðu, að þeir áttu
að vera í höllinni og ganga í skóla.
Þeir, sem voru ánauðugir, og máttu
alt eins búast við einhverju misjöfnu.
Nú átti að kenna þeim speki Kaldeu-