Unga Ísland - 01.06.1919, Blaðsíða 7

ONGA ISLAND
47
Strákurinn í gæsaregginu,
(Frh.)
Þegar óvinirnir sáu hann, sendu
þeir mann til að spyrja, hvort þeir
ættu að berjast við hann. Strákur
kvað það vera, hlassaði sjer svo nið-
ur utan í hól og fór að tína í sig, og
bað þá að lofa sjer að hafa matfrið.
En þeir gátu ekki beðið, og fóru að
skjóta, svo kúlurnar buldu á Stráksa
og matarbelgnum, sem hann hafði
fyrir framan sig. »Þessir grænjaxlar
eiga ekki við mig,« sagði Stráksi, og
herti sig að jeta; á hann beit hvorki
blý eða járn, og auk þess tók nestis-
pokinn nokkuð úr kúlnahríðinni.
Þegar þetta dugði ekki, fóru þeir að
kasta sprengikúlum á hann og skjóta
á hann úr fallbyssum, en ekki sá á
Stráksa, nema hvað hann gretti sig
við höggin.
»0, þetta er ekki til nokkurs,«
sagði liann; en þá svelgdist honum
á, það hafði hrokkið kúla ofan í
barkann í honum.
»Tu, tu,« sagði hann, en þá kom
kúla í smjör-öskjurnar hans, og önnur
sló matarbita úr höndunum á honum.
Þá varð hann reiður, barði jörðina
og spurði, hvort þeir ætluðu að eyði-
leggja fyrir sjer matinn, með því að
blása þessum miðlingum i hann. Svo
barði hann nokkur högg, svo það
bergmálaði í fjöllunum, og óvinirnir
þustu lafhræddir hver í sína áttina,
eins og fis fyrir vindi. Þá var nú
því stríðinu lokið.
Þegar hann kom heim aftur, og
vildi fá eitthvað að gera, varð kóngi
ekki vel við. Hann hafði haldið að
nú mundu þeir skilja til fulls, og gat
nú ekkert annað við Stráksa gert, en
senda hann til Vítis, til þess að heimta
jarðar-afgjald af kölska. Stráksi þaut
af stað með matarpokann og kylfuna,
og var ekki seinn í förum. En þegar
þangað kom, var kölski að hlusta á
rjettarhald, og enginn heima, nema
amma hans. Hún þóttist ekkert vita
um þetta afgjald, og bað hann að
koma seinna.
»Seinna, seinna!« sagði liann, og
var ófáanlegur til að snúa aftur við
svo búið. Hann bauðst til að bíða.
Innan skamms fór honum þó að leið-
ast, enda var hann þá orðinn matar-
laus. Hann heimtaði afgjaldið vægðar-
laust, og sagði kerlingunni, að ef hún
borgaði ekki á stundinni, þá skyldi
hún eiga sig á fæti. Kella var hin
versta, og sagðist ekkert borga í óleyfi
húsbóndans. Fyr skyldi gamla furan
þarna úti fyrir hliðinu velta af rót-
inni. Furan var 15 faðmar ummáls
niður við stofninn, svo þetta var
engin ljettavara. Stráksi þaut upp í
toppinn á furunni, vatt hana og
sveigði eins og tunnusviga, og spurði
kellu svo, hvort hún vildi nú borga.
Þá þorði kerling ekki annað, safnaði
saman peningum og troðfylti með
þeim matarskjóðu Stráksa. Með þelta
fór liann buitu.
Þegar hann var nýfarinn, kom
kölski heim. Varð hann þá heldur
ljótur á brúnina, er hann heyrði
frjettirnar. Hann gaf ömmu sinni
rokna löðrung, og flýtti sjer því næst
á eftir Stráksa. Dró nú brált saman
með þeim, því kölski var fljúgandi
og ljettur á sjer, en Stráksi gangandi
og með pokann. Þegar hann varð var
við, að kölski væri á hælunum á
honum, fór hann að hlaupa alt hvað
fætur toguðu, og hjelt kylfunni fyrir
aftan bakið til varnar sjer. Bar þá nú
að djúpum dal. Stráksi stökk af einu
fjallinu á annað, en kölski flaug á
eftir af því kappi, að hann rann á
kylfuna, datt ofan í dalinn og mölv-
aði undan' sjer aðra löppina. Skildi
þar með þeim. (Frh.)