Unga Ísland - 01.09.1919, Blaðsíða 1

Merkisdagur.
Eftir Lanra Richard.
»Vitið þið hvaða dagur er í dag,
börn?« sagði María kennari. »Eg veit
það«, sagði Doddi og leit upp log-
andi af áhuganum.
»Veit enginn annar það?« sagði
María kennari.
Enginn svaraði. Jón vissi að sönnu
hvaða dagur var, en hann var svo
sokkinn niður í að liugsa um Jörund
hundadagakonung, að hann heyrði
ekki hvað María sagði. Villi vissi
það líka, en hann hafði fyrir augna-
bliki orðið uppvís að brjóstsykuráti
og var að brynna músum og gat
ekki talað. Jobbi vissi það auðvitað
ekki; hann vissi aldrei neitt þess
háttar. Stúlkurnar voru ekki heldur
svo vissar, að þær hefðu einurð á að
grípa fram í. Svo að Doddi var sá
eini sem svaraði.
María keniiari fór að gerast nokk-
uð alvarleg og þykkjuþung. »Það er
dagur«, sagði hún, »sem ætti að
fylla hvert einasla íslenzkt lijarta af
gleði, bæði hina yngri og eldri.
Hjartað í Dodda hoppaði. Hann
fann blóðið streyma út í kinnarnar
á sér. »En hvað hún María kennari
er góð«, hugsaði hann með sjálf-
um sér.
»Það er dagur«, sagði kennarinn
ennfremur, sem allir æltu að gera
sem allra hátíðlegaslan«.
Doddi handlék nýja tveggjakrónu-
peningitin í vasa sínum og liugsaði
um fallega bréfdrekann beima og
jólakökuna, sem mamma ætlaði að
hafa til þegar hann kæmi • heim.
Hann hafði farið nauðugur i skól-
ann um morguninn, en nú sá hann
ekki eftir að hafa komið. Hann hafði
ekki búist við, að María kennari
mundi líta svona á málið. Hann leit
í kringum sig, til þess að sjá hvernig
hinum yrði við; en allir virtust vera
sauðspakir og áhugalausir, nema Jón,
hann reið um landið í gerfi Jörundar
hundadagakonungs og fagnaði kon-
ungstigninni.
María fór að gerast hálf óþolin-
móð. Henni fanst börnin undra sein-
tekin þennan daginn. Hún leit hvöss-
um augum yfír bekkinn og sagði:
»Það er dagur sem aldrei gleymist
meðan frelsið lifir og föðurlandsástin
hrífur íslenzk hjörtu«.
Dodda fanst hann vera að verða
hærri og hærri. Hann sá sjálfan sig
í ráðherrasætiuu með valdi og veg-
semd.