Unga Ísland - 01.10.1919, Blaðsíða 2

74
UNGA ISLAND
Pabbi og mamma gætu gefið þeim
eitt beð í garðinum, sem þau ættu
sjálf að hugsa um að öllu leyti. Svo
ættu þau líka uppskeruna. Pau gætu
ræktað rófur og næpur o. fl., og
mættu svo borða það og gefa fjelög-
um sínurn jafnóðum og það þrosk-
ast. Svona er það sumslaðar hjer,
og svona ætti það að vera alstaðar.
Jólin hennar Laugu.
Eftir L. M. Alcotl.
»Gaman, gaman! Jólin eru á morg-
un, og jeg fæ margar, margar gjafir.«
»Jeg hlakka líka til jólanna, þó að
jeg fái ekkert, nema vetlinga.«
»Það geri jeg líka, þó að jeg fái
engar gjafir.«
Þetta sögðu þrjár litlar stúlkur,
sem voru á heimleið úr skólanum.
Pað sem Lauga sagði, kom báðum
hinum til að líta á hana með með-
aumkvun og undrun. Hún sagði þetta
svo glaðlega, að þær skildu ekkert í
því, hvernig hún gat verið kát, þó að
hún væri fátæk, og ætti ekki von á
neinum gjöfum.
»Þælti þjer ekki gaman að finna
stóra peningabuddu fulla af gulli
hjerna á götunni?« spurði Kata.
»0, hvort mjer þætti það gaman,
ef jeg mætti eiga hana sjálf með
rjettu móti,« og augun í Laugu glóðu
við hugsunina.
»Hvað ætli þú keyptir nú fyrir
þá?« sagði Beta og neri á sér hend-
urnar, og hugsaði gott til nýju vetl-
inganna.
»Jeg mundi kaupa stóra, hlýja
rúmábreiðu, vagnhlass af eldiviði, og
sjal handa mömmu og sokka handa
mjer; og ef eitthvað væri eftir skyldi
jeg kaupa Betu nýjan hatt, svo að
liún þyrfti ekki að nota gamla hatt-
inn hans Benna.«
Litlu stúlkurnar hlógu að þessu.
Beta tej'gði drengjahaltinn niður fyrir
eyru, og sagðist vera mjög þakklát,
en heldur sagðist hún nú vilja fá
sælindi.
»Við skulum nú líta í kring um
okkur, hver veit nema við finnum
nú peningabuddu,« sagði Kata;
»fólkið gengur hjer um jólaleytið með
fulla vasa af peningum, hver veit
nema einhver hafi týnt buddunni
sinni.«
Þær hjeldu nú leiðar sinnar, og
litu alt í kring um sig, bæði i gamni
og alvöru. Alt í einu þaut Lauga af
stað og kallaði: »Jeg sje hana! Jeg
er búin að finnahana!« Hinar hlupu
á eftir. Þær námu staðar, og urðu
heldur vonsviknar; þarna var engin
peningabudda, heldur bara lítill fugl.
Hann lá á fönninni með útbreidda
vængina, og veifaði þeim hálf-afllaus-
um, eins og hann væri að reyna að
fljúga. Litlu fæturnir voru afllausir
af kulda; augun, sem einu sinni
höfðu verið full af fjöri, voru nú
dauf og hálf-brostin. Söngurinn hans
yndislegi var nú orðinn að aumkv-
unarlegu tísti, eins og hann væri að
biðja að hjálpa sjer.
»Já svei,« sagði Kata; »ekki nema
ótætis grátitlingur.«
»Ekki snerti jeg á honum,« sagði
Beta; »jeg fann einu sinni grátitling,
for með hann heim og hjúkraði hon-
um, en svo var óhræsið svo van-
þakklátur, að hann stalst burt frá
mjer óðar og hann gat flogið.«
Um leið og hún sagði þetta, skaust
hún undir sjalið hennar Kötu, og
vermdi rauðu hendurnar á hálsinum
á henni.
»Aumingja litli fuglinn, ó, hvað
hann á bágt, ósköp held jeg að hon-