Unga Ísland - 01.10.1919, Blaðsíða 3

UNGA ISLAND
75
um þyki vænt um að sjá okkur, og
fá hjálp. Jeg ætla að taka hann upp
gætilega, og fara með hann heim til
mömmu. Vertu ekki hræddur vesa-
lingur. Jeg er vinur þinn.« Lauga
kraup i snjónum og teygði hend-
urnar að litla fuglinum, og með-
aumkvunin skein úr andlitinu.
Kata og Beta hlógu.
»Vertu ekki að tefja þig á þessu,
það er orðið framorðið og það er
kalt. Við skulum halda áfram og
leita að peningabuddu,« sögðu þær og
bjuggust til að hlaupa af stað.
»Þið ætlið þó ekki að láta hann
deyja hjer í snjónum,« sagði Lauga.
»Jeg vil litla fuglinn heldur en pen-
inga, svo að jeg ætla ekki að leita að
þeim lengur. Þó að jeg fyndi pen-
inga, þá ætti jeg þá ekki; og jeg gæti
ef til vill freistast til að skila þeim
ekki; en litli fuglinn þakkar mjer og
elskar mig fyrir hjálpina; ó, hvað það
var gott að jeg kom nógu snemma.«
Lauga tók fuglinn upp gætilega.
Hún fann litlu klærnar vefjast um
fingurna á sjer. Það kom líf í litlu
svörtu augun, þegar hann hjúfraði
sig í Iófa hennar. Og svo tísti hann,
eins og hann væri að þakka fyrir
hjálpina.
»Jeg fjekk þá jólagjöf samt,« sagði
hún brosandi þegar hinar hjeldu leið-
ar sinnar. »Mig hefir altaf langað til
að eiga fugl, og þessi er svo fallegur.«
»Hann flýgur frá þjer við fyrsta
tækifæri, og verður svo úti hvort sem
er, svo að þú ættir ekki að vera að
ómaka þig á að hjúkra honum,«
sagði Beta.
»Hann getur ekkert borgað þjer
fyrir hjálpina, og mamma segir að
það sje ekki vert að skifta sjer af
fólki, sem ekki getur borgað fyrir
sig,« sagði Kata.
»Mamma mín segir, að við eigum
að breyta við aðra, eins og við vilj-
um að þeir breyti við okkur; og jeg
er viss um, að mjer þætti gott að fá
hjálp, ef jeg væri að deyja úr hungri
og kulda. Hún segir líka að við eig-
um að elska náungann eins og okkur
sjálf; og þessi grátitlingur er litli ná-
unginn minn, og jeg ætla að elska
hann og hjúkra honum, eins og jeg
óska oft að riku nágrannarnir geri
við okkur mömmu mína.« — Meðan
Lauga var að segja þetta, andaði hún
á litla fuglinn, sem lá helkaldur, í
lófa hennar. Hann leit upp á hana
var auðsjeð að hann fann fljótt að
hún var vinur hans og óhætt að
treysta henni.
»Þú ert einkennileg,« sagði Kata;
»að vera að bjástra við þenna grá-
titlingsanga, og vera svo að tala um
að elska náungann, og það i hreinni
alvöru. Ekki veit jeg til að hann ríki
Jón hafi nokkurn tíma hugsað um
hvernig þjer líður, og hann fer víst
ekki að taka upp á því hjer eftir;
hann veit þó vel að þú ert fátæk.
Jeg sje ekki til hvers þú ert að
þessu.«
»Jeg sje það nú samt,« sagði Lauga;
»og jeg ætla að vera svo góð sem jeg
get við litla fuglinn. Jeg óska ykkur
gleðilegra jóla, og að þið fáið margar
fallegar gjafir.«
Svo skildu þær, og hver fór heim
til sin.
II.
Hún reikaði heim að litla kofanum.
Augun voru full af tárum. Henni leið
ekki vel. — Ó, hvað það hefði nú ver-
ið gaman að mega eiga von á falleg-
um jólagjöfum, eins og öll hin börn-
in. En enn þá betra hefði þó verið
að geta gefið mömmu eitthvað fal-
legt. Hana vantaði svo margt, og gat
enga von haft um að eignast það;
þær áttu fult í fangi með að afla sjer
fæðu og eldsneytis.
»Líttu á fallegu jólagjöfina mína,