Unga Ísland - 01.11.1919, Blaðsíða 2

82
UNGA ISLAND
Jólablaðið.
Eftirleidis verður jólablaðid einungis sent skilvísum
kaupendum. I jólablaðinu í dr verða sögur og kvœði ejtir
nokkra af rilfœrustu mönnum þjöðarinnar.
Borgið þið sem fyrst, sem ógoldið eigið.
því að sólin var komin út fyrir Fjalla-
enda, á norðurhiminn. Lóur sungu,
spóar ullu og hrossagaukar gneggj-
uðu alt í kring um mig. Og jeg á-
setti mjer að fara í eggjaleit á hverju
kvöldi, þegar jeg væri orðinn kaup-
maður, að njóta slíkrar dýrðar.
Alt í einu tók jeg eftir gyltri skán á
vátninu í keldunum, sem jeg var að
vaða. Jeg hafði oft sjeð bláa brá of-
an á vatni, en aldrei gylla. Jeg vildi
vita, hverju þetta sætti. Stakk jeg því
fingrunum niður í vatnið, inn undir
skánina, og lyfti þeim svo upp. Þeg-
ar fingurnir þornuðu, sat á þeim of-
boðlítið gylt dust.
Jeg æpti upp yfir mig af gleði, því
að jeg var ekki í nokkrum vafa urn,
hvað það væri, sem jeg hafði á fingr-
unum. Gull, auðvitað ekkert annað
en gull! Jeg var orðinn stórríkur alt
í einu og gat lifað eins og álfakong-
arnir i þjóðsögunum.
Jeg tók nú bæði vetlingana og húf-
una í aðra höndina — gullhöndina
varð jeg að liafa lausa — og hljóp
svo eins og fætur toguðu heim á leið.
Stöku sinnum hægði jeg á mjer til
að blása mæðinni og talaði þá um
gullið við Laufa gamla, og gaf hon-
um mörg áheit og fögur. Loks kom
jeg heim, og var þá svo stálheppinn
að hitta Davíð við hesthúsið suður á
túninu. En hann var eini maðurinn,
sem jeg þorði að trúa fyrir leyndar-
málinu um gullið. Jeg sagði honum
þegar alt af Ijetta af ferðum mínum,
sýndi honum gullfmgurna og bætli
svo við með mesta spekingssvip, að
jeg ætlaði til Ameríku undir eins í
sumar, til þess að læra að nema gull.
Davíð hlustaði á mig með stakri
þolinmæði, en sagði undur góðlátlega,
er jeg hafði lokið frásögunni:
»þetta er bara járnbrá bjerna úr
mýrinni, góði minn. Hún er einskis
virði. Gull er ekki til hjer um slóðir,
og liklega ekki í þessu landi«.
Þetta svar kom yfir mig eins og
þruma úr heiðskíru lofti. Fyrst hjelt
jeg að Davíð væri að stríða mér. En
þegar jeg leit framan í hann, sá jeg
að honum var bláköld alvara. »Ertu
viss um það sje ekki gull ?« sagði
jeg og fór að kjökra.
»Já, jeg er viss um það, Alli minn.
Þetta er bara járnbrá. En taktu það
ekki nærri þjer. Þegar þú verður
stór, þá muntu finna gull. En þú
finnur það ekki í jörðu, heldur í
sjálfum þér. þar er það fólgið«.
Jeg skildi ekki livað hann fór, og
stóð hálf-kjökrandi fyrir framan hann.
Hann lagði höndina á kollinn á mér
og straulc hárið upp frá augunum :
»Komdu nú heim, vinur minn, og
verlu glaður. Þú hefir grætt á þess-
um fundi, alveg eins mikið og gulli,
hefðirðu fundið það. Þú hefir lærl,
að ekki er alt gull sem glóir!«