Unga Ísland - 01.11.1919, Blaðsíða 3

UNGA ISLAND
83
Jeg gekk heim á leið við hlið hans,
þegjandi og álútur. Gamli maðurinn
hjelt áfram:
»Lifið er fult af gyltri járnbrá, sem
unglingarnir glæpast á og halda að
sje gull. Sá einn verður mikill mað-
ur, sem þekkir hana og kann að
varast hana. Pegar þér vex fiskur
um hrygg, Alli minn, muntu mæta
allskonar hjegóma og vondum venj-
um í gyltu gerfi. Mundu þá eftir járn-
bránni þinni og því, hvernig hún
reyndist. Góða nótt!«
Aðalst. Sigmundsson.
Jólin hennar Laugu.
Eftir L. M. Alcott.
Borðhaldið var ekki ríkmannlegt,
en gleði og hamingju skorti þar ekki,
því að ástin, hjálpfýsin og ánægjan
voru þar borðgestir. Jólin voru hér
mun unaðslegri en í stóra húsinu,
þar sem ljósin skinu, eldurinn log-
aði á arninum, stóra jólatrjeð ljóm-
aði, söngurinn ómaði og börnin ljeku
sjer og dönsuðu.
»Við verðum að fara snemma að
hátta,« sagði mamma Laugu. »Við
höfum ekki eldivið nema rjett til
morgundagsins. Daginn þar á eftir
fæ jeg kaupið mitt, og þá getum við
fengið meira í eldinn.«
»Bara að litli fuglinn væri álfafugl
og gæti gefið okkur þrjár óskir; ó,
hvað það væri gaman. þú getur ekki
hjálpað okkur, blessaður litli anginn,
en það gerir nú ekkert til.« — Lauga
horfði á grátitlinginn, hann hafði
stungið höfðinu undir vænginn og
bærði ekki á sjer.
»Eitt getur hann þó gefið okkur,«
sagði mamma; »ánægjuna af að
hjálpa honum. Þvílík ánægja er eitt
af því besta sem lífið á til, og fá-
tæklingurinn getur notið hennar eins
vel og auðmaðurinn.« — Á meðan
mamma sagði þetta, strauk hún hárið
á Laugu með mögru og þreytulegu
hendinni.
»Hvað var þetta?« sagði Lauga alt
í einu og benti út í gluggann, og tal-
aði í hálfum hljóðum. »Jeg sá manns-
andlit, hann horfði inn til okkar.
Hann livarf aftur, en jeg sá hann
áreiðanlega.«
»Einhver vegfarandi hefir gengið á
Ijósið okkar býst jeg við,« sagði
mamma; »jeg skal fara út og vita
hvort jeg sje hann.«
Þar var enginn. Vindurinn bljes
kaldan, og stjörnurnar störðu úr
blámanum niður á snjóinn, sem
breiddist hvítur yfir hæð og lægð.
»Hvernig var andlitið?« sagði móðir
Laugu, þegar hún kom inn aftur.
»Mjer sýndist það vera fallegt and-
lit,« sagði Lauga; »en mjer varð svo
ilt við, að jeg gat ekki athugað það
vel; jeg vildi að við ættum tjöld fyrir
gluggana.«
»Jeg vil láta Ijósið okkar skína út
á kvöldin,« sagði mamma, »þvi að
brautin hjerna er dimm og einmana-
leg, og þeim sem fram hjá fara getur
verið ánægja að því. Við getum ekki
gert mikið fyrir nágrannana okkar,
og mjer þykir vænt um að geta kast-
að birtu á leið þeirra. Láttu nú skó-
garmana þína við eldstæðið, svo að
þeir þorni, og svo skulum við fara
að hátta.«
Lauga tók litla fuglinn með sjer,
hún vildi láta hann sofa fast hjá
rúminu sínu, svo að honum leiddist
ekki.
Litla húsið varð hljótt og dimt, og
enginn sá jólasveinana þar sem þeir
voru að störfum sínum.
Á jóladagsmorgun, þegar Lauga