Unga Ísland - 01.03.1922, Blaðsíða 2

18
UNGA ÍSLAND
Kötturinn í sjálfsmenskunni,
(Framh )
Næsta dag tók konan sig til og skar
grænt mýrgresi, bar það heim í föngum
og þurkaði við eldinn. Pað ilmaði eins
og nýþurkað hey. Siðan seltist hún við
hellismunnann, gerði sjer múl úr ólar-
reipi leit á breiða kindarherðablaðið
með galdrastöfunum — og kvað töfra-
kvæði. Það var annar töfrasöngur í
heimi.
Uti í villiskógunum undruðust öll
villidýrin um það hvað orðið hefði af
villihundinum, Að lokum stappaði villi-
hesturinn með hófnum og sagði: »Jeg
skal fara og gá að því, af hverju villi-
hundurinn hefir ekki sýnt sig aftur.
Komdu með mjer, köttur!«
»Nei, jeg held nú ekki«, sagði költ-
urinn, »jeg er í sjálfsmensku. Jeg kem
ekki fel!« Samt sem áður fór hann í
humált eflir villihestinum, og faldi sig,
þar sem hann gat heyrt alt hvað fram
fór.
Þegar konan heyrði hófatak hestsins
brosti hún fbyggin og sagði: »Nú
kemur sá næsti. Villidýr úr villiskógin-
um, hvert er erindið?«.
»Óvinur minn og kona óvinar míns,
hvar er villihundurinn?« sagði hesturinn.
Konan hló tók upp herðablaðið, leit
á það og sagði: »Þú komst ekki hingað,
villihestur, til að leita að villihundinum,
heldur til að fá gras, sem er afbragðs
sælgæti. Beygðu nú höfuð þitt og lof
mjer að mýla þig, þá skallu fá að jela
undurgott gras tvisvar á dag!«
»Sjáum til«, sagði kötturinn, sem sat
á hleri, »hún er óheimsk konan sú arna,
en jafnvitur og jeg er hún ekki«.
Villihesturinn beygði viltan makkanu,
og konan smeygði á hann múlnum, en
villihesturinn andaði á fætur konunnar
og sagði: »Ó, húsmóðir mín og kona
húsbónda mins, jeg skal gerast þjónn
þinn, vegna þess hvað grasið er ágætt
hjá þjer«.
»Svona fór«, sagði kötturinn, »heimsk-
ur er hesturinn«, og hann hvarf heim í
villiskógana mýrlendu, en hann sagði
engum hvað hann hafði sjeð.
Þegar maðurinn kom heim af veiðum
með hundinn sinn, sagði hann: »Hvað
er villihesturinn að gera hjer?« En kon-
an sagði: »Hann heitir ekki villihestur
framar, heldur fyrsli þjónninn, af því að
hann mun bera okkur stað úr stað um
allar aldir alda. í*ú skalt fara á bak
honum, þegar þú ferð á veiðar«.
Næsta dag kom villikýrin heim að
hellinum. Hún bar höfuðið hált, svo að
hornin festust ekki í trjáliminu. Kött-
urinn læddist á eftir henni og faldi sig
á sama stað og áður. Alt fór eins og
fyrri daginn, og költurinn sagði það
sem hann hafði áður sagt. Þegar kýrin
hafði lofað konunni að gefa henni
mjólkina fyrir grasgjöfina, sneri kött-
urinn eins og áður heim í villiskógana.
En hann þagði eins og steinn. Þegar
svo maðurinn, hundurinn og hesturinn
komu af veiðum og spurðu hins sa’ma
og áður, sagöi konan: »Hún heitir ekki
villikýr lengur, heldur gjafarinn góðrar
mjólkur. Hún ætlar að gefa okkur volga,
hvíta mjólk, og jeg skal gæta hennar,
þegar þú, fyrsti vinurinn okkar og
fyrsti þjónninn farið á veiðar«.
Næsta dag beið kötturinn í felustað
sínum eftir því að einhver fleiri villidýr
kæmu upp að hellinum, en enginn ljet
á sjer bæra. Kötturinn sá konuna
mjólka kúna, hann sá glampann af
eldinum í hellinum og fann ilminn af
heitri mjólkinni. Þá kom kötturinn fram