Unga Ísland - 01.03.1922, Blaðsíða 5

UMGA ÍSLAND
21
meira að segja áður en púðrið þektist.
Hermenn þeirra tíma voru búnir í
hringabrynjur og allir gráir fyrir járni.
Að vopnnm höfðu þeir sverð og axir
og stundum löng spjót.
í bardaga, sem jeg ætla að segja
ykkur frá, var kóngssonur fyrir öðru
liðinu. Þegar orustan stóð sem hæst,
og hermenn af báðum flokkum óðu fram
i grimmum vígamóði, þá fór lið kóngs-
sonar að hopa. Hinum veitti betur.
Pótt litlu munaði í fyrstu, var auðsjeð,
að flótti var að bresta í lið hans. Her-
menn kóngssonar trúðu þvi sjálfir að
þeir væru að bíða ósigur. Við það að
missa vonina, fjellust þeim hendur og
svo fóru þeir að hörfa. »Hví skyldum
við vera að berjast lengur, þar sem út-
sjeð er um okkur«? hugsuðu þeir.
Utarlega í fylkingunni stóð riddari
einn og athugaði bardagann. Hann sá
að lið kóngssonar hörfaði undan ofur-
efli óvinanna. t*á leit hann á sverðið
sitt og sagði við sjálfan sig: »Hefði eg
hárhvast sverð í höndum, eins og kóngs-
sonurinn, þá skyldi jeg ryðjast þangað
sem hríðin er hörðust og berjast af
hreysti. En hvað get jeg með þessa
bitlausu brenglu i höndum?«
Án þess að líta á sverðið í annað
sinn, lagði hann það við knje sitt og
braut það, og henti brotunum. Svo
laumaðist hann burtu raggeitin þessi
og skyldi fjelaga sína eftir í hættunni.
Um sama leiti særðist kóngssonur.
Hann hafði mist vopnin í bardaganum,
og nú virtist honum líka að öll von
væri úti. Hvað gat hann gert, þótt hann
væri hetja. Þá var hann bæði þreyttur
og sár og þar að auki vopnlaus.
Alt í einu kom hann auga á brotna
sverðið, þarna lá það í sandinum, þar
sem ragmennið hafði kastað því. Kóngs-
sonur greip það upp, óð fram í brodd
fylkingar og æpti: »Áfram! áfram dreng-
ir til sigurs«.
Menn hans heyrðu röddina hans
djörfu og hraustlegu, litu við og sáu
foringja sinn, sem þeir hjeldu að væri
fallinn í valinn. Urðu þeir þá svo glaðir
að þeir gleymdu öllu öðru; óðu þeir
nú fram með þeirri ódæma hreysti að
alt varð undan að láta. Óvinirnir tvístr-
uðust í allar átlir og kóngssonur vann
frægan sigur«.
»Þegar jeg verð stór«, sagði Óli, »þá
ætla jeg að vera hraustur drengur eins
og kóngssonurinn«.
»En því ekki að byrja á því nú þeg-
ar, drengur minn!« sagði Jón frændi.
Heimurinn þarf á hraustum unglingum
að halda ekki síður en hraustum her-
mönnum. Það er til bardagi fyrir hvern
einasta mann, þar sem við verðum að
berjast með öðrum vopnum en sverð-
um og byssum«„
0
Einu sinni kom maður i dýragarð og sá
þar iíl. Honum þótti þetta næsta nýstárleg
sjón, og þegar fíllinn tók með rananum við
brauði, sem rjett var að honum, gat hann
ekki lengur orða bundist og sagði við fje-
laga sína: »Pað hafði mig síst grunað, að til
væru svo vanskapaðar skepnur, að þær
borði með halanum«.
o o o
Pjetur og Páll voru að læra um metra-
málið og þótti örðugt viðfangs.
»Hvað kemur út«, sagði Pjetur, »þegar
tvö pund og hálf önnur alin er lagt saman?«
»Pað er ekki hægt að leggja saman þyngd
og lengd«, sagði Páll, »það er tvent ólíkt«.
»Jú«, sagði Pjetur, »tvö pund eru sama
sem eitt kíló, og hálf önnur alin er einn
meter, svo samtals verður það kilómeter.