Unga Ísland - 01.03.1922, Blaðsíða 7

UNGA ÍSLAND
23
fallcgur«. Fóstra min hafði sagt mjer, að alt
væri fallegt, sem Guð hefði skapað. — Já
og satt var það. — Pessi fugl fór að verða
fallegri og fallegri í mínum augum, næstum
því tignarlegur.
Nú kom Jónas gamli heim á hlaðið og
þá ílaug fuglinn hurlu. Fuglinn þandi löngu
og sterku vængina sina og sveif óðfluga út í
geiminn og var að lítilli stundu liðinni horf-
in sýnum.
»Hvað heitir fuglinn?« sagði jeg við Jónas.
»Fað er valur«, sagði hann.
Síðan sagði jeg honum söguna um rjúp-
una og valinn, og að rjúpan væri inni í
bæjardyrum. Svo sagði Jónas mjer ýmislegt
um valinn, t. d. að hann slægi rjúpurnar
með vængjunum svo þær dyttu dauðar nið-
ur; síðan tætli hann þær sundur með nef-
inu og æti þær, og þeir fuglar, sem dræpu
þannig aðra fugla sjer til fæðu, væru kall-
aðir ránfuglar.
Öll þessi athugun mín gekk nú býsna
fljólt, enda var nú þörf á því í þetta sinn,
því nú þurfti jeg að fara að vita hvernig
rjúpunni liði inni i dyrunum. Nú flýtti jeg
mjer inn i dyrnar. — Mjer til innilegrar
gleði sá jeg *að rjúpan var snarlifandi, Hún
flaug alveg upp i mæni þcgar jeg kom inn.
Ilún hefir kannske hugsað að valurinn væri
á leiðinni, því ekki hjelt jeg að hún hrædd-
ist mig, þar sem jeg vildi svo feginn lijálpa
henni.
Jónas gamli náði rjúpunni og fjekk mjcr
liana og sagði mjcr að jeg skyldi sýna fóstru
minni hana. Pað ljet jeg ckki segja mjer
tvisvar, en fast þurfti jeg að halda utan um
rjúpuna, til þ'ess að missa hana ckki.
Fóstra mín horfði góðlátlega framan í
raig og rjúpuna, meðan jeg ljet dæluna
ganga um það, sem fyrir mig hafði komið
þennan dag.
»Nú verðurðu að fara út með blessaðan
litla fuglinn. Sjerðu ekki angistina, sem skín
í gegnum litlu augun? Pú verður að fara
strax út með hana, annars deyr hún af
hræðslu«.
Jeg fann að hjartað barðist ótt i elsku
litlu rjúpunni og aldrei’hafði jeg kent eins
mikið í brjósti um nokkra skepuu en ein-
mitt þessa rjúpu, fasta í krumlunum á mjer.
»Jeg verð að flýta mjer út með hana«, hugs-
aði jeg. — En Jónas gamli þurfti endilega
að segja mjer ögn um rjúpuna, áður en jeg
slepti henni. Lappirnar á henni væru svona
loðnar, til þess að henni yrði ekki kalt,
þegar liún væri að krafsa upp snjóinn, til
þess að ná sjer i fæðu, eða þegar hún væri
að grafa sig í fönn á kölduin vetrarkvöldum.
Svo hefði hún sarp, sem hún gæti geymt
lauf og ýmislegt góðgæti í og fylti hún hann,
að svo miklu leyti sem hún gæti, á undan
hríðum og hörkum, Svo hefði Guð gefið
henni tvennan fatnað, hvitan og mógráan,
til þess að henni gengi betur að fela sig
fyrir valnum. — Fetta sagði hann mjer um
rjúpuna, en siðar reyndi jeg að fræðast
meira um hana.
Nú hljóp jeg af stað út á hlað með rjúp-
una, kysti hana á litla höfuðið og ljet hana
varlega niður á hlaðið. Jeg sá að hún leit
til min þakklætisaugum fyrir lijálpina. Sið-
an lyfti hún sjer Ijettilega til flugs og sveif
á brott i skinandi geiminn, rjett eins og
hún ætlaði aldrei framar að koma til þess-
arar jarðar. Sól og blær kystu hana og sam-
glöddust frelsi hennar. Tilfinningum minum
og rjúpunnar, á þessari stundu, getur sjálf-
sagt enginn lýst með orðum. En sælt er að
geta hjálpað í neyð og hreinar eru þær
gleðilindir, sem upp úr þeim jarðvegi
streyma. Jón Krisljánsson.
SL
Óhlýðin marama.
»Komdu upp á loft, jeg ætla að þvo
á þjer hendurnar«, sagði mamma Siggu
(Sigga var þriggja ára).
»Jeg vil ekki fara upp«, sagði Sigga.
»Láttu hana þvo sjer hjer niðri, það
er alveg eins gott«, sagði amma.
»Nei, jeg vil að hún komi strax upp«,
sagði mamma.
Sigga rölti upp eins hægt og hún gat,
»Ó«, sagði hún og leit tárvotum ásök-
unaraugum til mömmu sinnar, »af
hverju hlýðir þú ekki mömmu þinni«.