Unga Ísland - 01.03.1922, Blaðsíða 3

UNGA ÍSLAND
19
og sagði: »Óvinur minn og kona óvinar
míns, hvert fór villikýrin?«
Konan brosti og sagði: »Villidýr,rfarðu
aftur til skóganna. Jeg er búin að læra
að þekkja þig, og hefi lagt til hliðar
herðablaðið með galdrastöfunum, og
við þörfnumst ekki fleiri vina nje þjóna
í hellinum«.
Kötturinn sagði: »Jeg er hvorki vinur
ykkar nje þjónn! Jeg er köttur og er í
sjálfsmensku og mig langar til að koma
inn í hellinn ykkar«.
»Hvi komstu þá ekki með fyrsta vin-
inum okkar fyrsta kvöldið«, sagði kon-
an. Kötturinn varð vondur og sagði:
»Hefir villihundurinn verið að bera sög-
ur af mjer?« En konan brosti og sagði:
»Þú ert köttur í sjálfsmensku; allir stað-
ir eru þjer jafngóðir; þú ert hvorki vin-
ur nje þjónn. Þetta hefirðu sjálfur sagt.
Farðu og eigðu með þig sjálfur hvert
sem þig lystir!«
Þá varð kötturinn hryggur og sagði:
»Má jeg þá aldrei koma inn í hellinn?
Má jeg þá aldrei baka mig við eldinn?
Fæ jeg þá aldrei volga, hvíta mjólk að
drekka? Þú ert vitur og fögur kona. í*ú
ættir ekki einu sinni að gera kelti mein!«
»Jeg vissi að jeg er hyggin«, sagði
konan, »en að jeg væri falleg, það vissi
jeg ekki. Jeg vil þess vegna gera kaup
við þig. Ef jeg segi nokkurntíma eitt
orð þjer til lofs, þá mátt þú koma inn
í hellinn«.
»En ef þú segir tvö orð mjer til lofs?«
sagði kötturinn.
»Það kemur aldrei’;til«, sagði konan,
»en ef jeg segi tvö orð þjer til lofs, þá
mátt þú baka þig við eldinn í hellinum«.
»En ef þú segir þrjú?« sagði köttur-
inn.
»Það skal aldrei verða«, sagði konan,
»en ef jeg segi þjer þrjú orð til lofs, þá
skaltu fá mjólk hjá mjer þrisvar á dag
um ókomna æfi«.
Þá skaut kötturinn upp krippunni og
mælti: »Þið, hrosshúðin fyrir liellis-
munnanum, eldurinn insl í hellinum
og mjólkurílátin við hlóðirnar, munið
nú hvað óvinur minn, og kona óvinar
míns hefir látið um mælt!« Því næst
hvarf hann út í villiskógana, dinglaði
rófunni og var sjálfs síns herra.
(Frh.)
Sí
Maurinn og dúfan.
Dálítill maur datt ofan í poll. »Ó,
hjálpið mjer, hjálpið mjer, jeg er að
drukna«, æpti hann.
Dúfa var þar nálægt og heyrði til
maursins.
»Jeg skal kasta til þín laufblaðk,
sagði hún.
»Hjerna er laufblað handa þjer, litli
maur. Klifraðu upp á það, og svo ber
straumurinn þig að landi«.
»0, þakka þjer fyrir, góða dúfa«,
sagði maurinn og skreið upp á bakk-
ann. »Þú hefir frelsað líf mitt«.
Fáum dögum siðar var dúfan í óða
önn að byggja sjer hreiður. Skamt frá
henni var maður með byssu.
»Hann ællar að skjóta dúfuna«, kall-
aði mauiinn. Jeg verð að koma í veg
fyrir það«.
Maurinn skreið til mannsins og beit
hann í hælinn.
»Ó, hællinn á mjer, hællinn á mjer«,
æpti maðurinn og misti byssuna.
Við hávaðann flaug dúfan upp. Þeg-
ar maðurinn var farinn, kom dúfan
aftur og sagði:
»Þakka þjer fyrir, litli vinur. í dag
hefir þú frelsað líf mitt!«