Unga Ísland - 01.03.1922, Blaðsíða 6

22
UNGA íSLA|ND
Yalurinn og1 rjúpan.
Pað var ískaldur vetur. Fósturjörðin var
sveipuð bljæunni sinni hvítu. Já, pað var
svo mikillý snjór, að skepuurnar, sem úti
purftu að lifa, áttu mjög erfitt með að aíla
sjer fæðu. Jeg var dálítill drenghnokki, lítið
eitt liærri en rúmstokkurinn minn. Jeg sat
inni í hlýju baðstofunni og hafði litla hug-
mynd um lífsbaráttu dýranna, sem úti i
kuldanum voru. Mig langaði til að koma út
pennan dag og jeg'fjekk leyfi til pess. Jeg
var klæddur í hlýjustu fötin min og svo fór
jeg út, heldur mannalegur, að mjer fanst.
Pað sem jeg sá .fyrst, pegar jeg kom út á
hlaðið, var| snjórinn. Pegar jeg kom upp
fyrir bæinn, sá jeg stóran hóp af hrossum,
sem voru í óða önn að krafsa upp snjóinn
með sterku^fótunum sínum, til pess að ná
sjer í einhverja llfsnæringu. Á stóru svæði
höfðu pau rótað SDjónum til og sópað hon-
um í smáliauga. Milli pessara hauga sást
svo í bera jörð. Jeg gekk nú, nei, kútveltist
í fönninni áleiðis til hrossanna, pví jeg hafði
gaman af hrossum. Sá jeg pá að eitthvað
var á iði í hrossakröfsunum. Ekki voru pað
snjóköglar, líkt var pað samt á litinn. Nei,
pað voru rjúpur, blessaðar rjúpurnar, alveg
eins og snjórinn á litinn. Einhvern tima
sumarið áður hafði jeg sjeð rjúpur móleitar
á litinn. »Hvernig stendur á pessu?« hugsaði
jeg. — Jú jeg mundi eftir pví að Jónas
gamli hafði sagt mjer, að rjúpurnar væru
hvítar á veturna en móleitar á sumrin, en
til hvers pað væri svo, hafði hann ekki sagt
mjer, en seinna fjekk jeg að vita pað. Parna
voru rjúpurnar að krafsa með litlu fótunum
sínum og tína smálauf í sorpinn sinn. Hest-
arnir höfðu hjálpað peim með pvi að rífa
upp pað mesta af snjónum, en líklega hafa
peir litla hugmynd haft um pað.
»Ætli allar rjúparnar, sem til eru, sjeu
parna«, hugsaði jeg. Brátt fjekk jeg að vita,
að svo var ekki.
Alt í einu sá jeg pá sjón í fyrsta sinn,
sem jeg hef oft sjeð síðan og pykir ætíð
sárt að sjá. Pað var valur að elta rjúpu.
Val hafði jeg aldrei sjeð áður og vissi jeg
pví ekki hvaða fugl petta var, sem var að
elta rjúpuna, en hitt hafði jeg óljósan grun
um, að rjúpan væri parna í hættu slödd.
»Ó, að jeg væri svo mikill maður að geta
hjálpað blessaðri rjúpunni«, sagði jeg við
sjálfan mig. Rjúpan var farin að fljúga lágt
og auðsjáanlega var hún orðin dauðpreytt.
Hún stefndi til rjúpnanna, sem voru í
hrossakröfsunum og stóri fuglinn á eftir.
Pá sá jeg að pær fóru að kúra sig og gera
sig svo litlar sem pær gátu. Jeg ætlaði nú
að hlaupa inn og segja frá pessu, en pegar
jeg kom heim á hlaðið, dettur rjúpan niður,
skamt frá fótunum á mjer. Hún hafði pá
tekið pað ráð, að fijúga lieim að bænum. —
Parna lá blessuð rjúpan og stóri fuglinn
sveif í lofti uppi yfir henni og vildi víst
gjarnan ná i hana, en jeg held að hann hafi
verið liálfhræddur við mig, minsta kosti ljet
hann hana vera og setlist á hól fyrir utan
bæinn. — Rjúpan var nú farin að vappa á
hlaðinu, en svo var hún hrædd, að hún
skreið inn í bæjardyrnar. Jeg flýtti mjer að
skella hurðinni aftur. Nú var rjúpan ekki í
neinni hættu.
Nú fór jeg að horfa á fuglinn, sera sat á
hólnum. Ægilegur pótti mjer hann ásýndum.
Samt gat jeg ekki stilt mig um að horfa á
hann. Hann var nærri hvitur á litinn, með
langa og sterklega vængi, sterklega fætur og
stutt og bogið nef með krók á endanum.
»Guð hefir pá vist skapað pennan fugl«,
hugsaði jeg, »og pá hlýtur hann líka að vera