Unga Ísland - 01.08.1933, Qupperneq 6

114
UNGA ÍSLAND
IV.
Því er ver og miður, aS viðburðir svip-
aSir þeim, sem sagt er frá hér að fram-
an, eru fágætir hér á landi, en þeir eru
aigengir víða annars staðar. — Dýrin
vita, hvað við þau er átt. Hræðsla þeirra
við mennina er tilbúin af mönnunum.
Það er til dæmis engin tilviljun, að einu
eggjamæðurnar, sem hægt er að strjúka
um bakið, án þess að þær fljúgi af hreiðr-
um, eru einmitt þær, sem friðaðar eru
undantekningarlaust, þ. e. æðarkoll-
urnar.
Það er mikið gleðiefni, að ungir og
gamlir, sem ferðast úti í ríki náttúrunn-
ar, sér til nautnar, fróðleiks og heilsu-
bótar, hafa nú fleiri og fleiri með sér
myndavélar, og færri og færri byssur.
— Þar hefir hin göfuga nautn siðaða
mannsins tekið sæti viðbjóðslegrar dýrs-
og villimanns-nautnar.
Ungu ísiendingar! Hvort viljið þið
vera fuglavinir eða fuglahræður? Vilj-
ið þið fylla flokk þeirra, sem ræna eggi-
um og elta með grjótkasti sakleysingj-
ana, sem eiga þó eins mikinn rétt til að
lifa og við, eða viljið þið njóta gleðinn-
ar af að gera þeim gott, hæna þá að,
vernda þá og egg þeirra, og gefa þeim
sem eftir verða á haustin?
Ef þið takið síðari kostinn, verðið þið
að meiri og betri mönnum, og landið
ykkar fegurra og betra. Hugsið ykkur
skógana okkar, ef þar væri engir þrest-
ir, lyngheiðarnar, ef þar heyrðust eng-
ar lóu- eða spóaraddir, og heiðarvötn-
in án svananna. Eru það ekki söngfugl-
arnir, sem gefa sumardýrð landsins
okkar mestan unað. Hjálpumst öll að,
að hæna þá að bústöðum okkar, svo að
þeir fái að syngja þar óhræddir í friði.
S. A.
[ HELEN KELLER J
------------n o------------
Framh.
Daginn eftiv tók ungfrú Sullivan Ilplenu inn
í herbergi sitt og gaf lienni stóra brúfiu, som
lilindu börnin við Perkins-stofnunina höfðu
sent henni, og hafði Laura Bridgman, blind
stúlka, sem nafnf'r.'eg er orðin í siigu sálarfræð-
innar — búið út fötin á brúðuna. Er Helena
hafði leikið sér að henni um stúnd, bvrjaði
kennslan á því, að nngfrú Sullivan tók að rita
enska orðið „d-o-l-l“ (brúða) í lófann á Helenu.
Iíenni þótti gaman að þessum fingraleik, og tók
loks að herma hann eftir. Þegar henni að lokum
tókst að taka eftir lögun stafanna, roðnaði hún
af bamslegri gleði. Hún stökk til mömmu sinn-
ar og gerði hið sama viS lófann á henni. Þó hafði
hún enga lmgmynd um, að þetta vaeri orð eða
stafir; hún vissi ekki, að orð va?ru til, heldur lét
hún fingurna þjóta svona áfram, til þess að
herma þetta eftir. — Næstu daga líer'Si hún að
að stafa fleiri orð, svo sem nál, bolli, og sitju,
ganga. Eftir nokkrar vikur tók hún að skilja,
að hver hlutur hafði sitt nafn eða heiti.
Einn c’ag tók ungfrú Sullivan tv.er brúður
(gömlu og nýju brúðuna) og lét hana þreifa á
báðum og ritaði síðan nafnið bráða í lófa lienn-
ar, til þess að fá hana til þess að skilja, að orð-
ið eða lieitið brúða ætti við báðar. Og áður þenn-
an sama dag, hafði hún látið hana ’glíma við
tvö orð, „vatn“ og „mýfluga“, en hún blandaði
þeim stöðuglega saman. -—• En loks varð Helen
þrevtt n þessu, og í reiði sinni tók hún nýju brúð-
una og- fleygði henni svo óþyrmilega í gólfið,
að hún mölbrotnaði. Undrandi þreifaði hún á
brotunum. En þó fann hún hvorki til hryggðar
né iðrunar eftir þetta reiðikast. „Mér hafði“,
sagði hún, „ekki þótt verulega vænt um brúðuna :
í þeim hljóða, myrka heimi, sem ég lifði í, voru
eigi til neinar sterkar viðkvæmnitilfinningar".
Kennslukonan sópaði róleg saman brotununi,
setti hatt á Helenu, sem nú fagnaði því að eiga
að fá að fara út i hlýtt sólskiuið. Þær gengu