Unga Ísland - 01.08.1935, Síða 10

126
UNGA ISLAND
best að láta mömmu ekki vita, hvar
ég væri. Ég yrði þá kannske sendur
heim. Hann lagði höndina á öxl mér
og mælti:
„Drengur minn! Það, sem þú átt
allra fyrst að gera, er að skrifa heim
til elsku mömmu þinnar. Ég ætla að
skrifa henni línu um leið, (yfirfor-
ingi, þér megið til með að minna
mig á það), til þess að láta hana
vita, hvað þú hefir afrekað í okkar
þágu“.
Svo sagði hann, mér til mikillar
undrunar og gleði: „Við höfum á-
kveðið, að þú verðir kyrr hjá okkur
í Washington. Ætli þú kærir þig um
það?“ „Hvort jeg kærði mig um það!
„Já, það vil ég sannarlega“, svaraði
ég, en bætti svo við í einhverju hugs-
unarleysi: „En getið þér komið því í
kidng svona umsvifalaust?“ Yfirfor-
inginn beit á vörina til að stilla hlát-
urinn, en forsetinn leit á hann með
alvörusvip. Glettnin skein þó út úr
augum hans. „Yfirforingi“, sagði
hann, „við skulum báðir reyna, að
koma því til leiðar.“
(B. B. þýddi).
Draumur tímans.
Heill þér, vinur, sem unir iðinn
við ölduniðinn
á tímans sjó:
Ég allvel skil þig; ég elska kliðinn,
en einnig friðinn
og kvöldsins ró.
Gef mér einveru og unaðsstundir;
þá yngist lundin
og vonin grær,
og þreyta hverfur og þekjast undir
og það, sem bundið var,
svigrúm fær.
Leyf mér að dreyma og lífs að njóta;
leyf mér að fljóta
með tímans straum.
Óðagotið er ei til bóta.
önnin hótar
að myrða þinn draum!
Sjá, varnargarða og vígi hlóðu
sér voldugar þjóðir,
en dómgreind svaf.
Þær ósjálfbjarga í straumnum stóðu;
í starfsins móðu
þær sukku á kaf.
En lífið er alltaf sín ljós að kveikja;
það löngum reikult
úr kvíum braust,
að kalla til gleði og gamanleikja,
því gamla að feykja
sem laufi um haust.
Gríp líðandi stund með traustataki.
Á taugum slaka.
Seg skilið við glaum.
Snúðu við annríkisiðunni baki,
því eilífðin vakir
í tímans draum.
Grétar Fells.