Unga Ísland - 01.02.1939, Blaðsíða 5

15
UNGA ÍSLAND ------------------------
Prír vinir.
Pýff, Marf. Magnússon.
Niðurlag.
Það rifjaðist upp fyrir honum, það
sem hann hafði heyrt menn heima segja
um fangelsin. Þau voru hræðileg!
Níels var á valdi þessara ömurlegu
hugsana — og hann nálgast stöðugt
þetta ókunna land, sem hann var fluttur
til, gegn eigin vilja.
Hve langt skyldi verða þangað til aft-
ur fengi að sjá landið sitt? Ef til vill
aldrei! Hann bað hamingjuna að hjálpa
sér — minnsta kosti að hann fengi aft-
ur að hitta Henning. Veslings Henning.
— Hann myndi aldrei þola að sitja í
fangelsi. Hann var líka yngri. Hann
myndi yfirbugast, ef hann ætti að vera
einn.
En Níels var ekki settur í fangelsi.
Englendingunum virtist víst, að lítill,
varnarlaus drengur væri of lítið her-
fang til að hljóta neinn heiður af. Þeg-
ar þeir náðu landi, skipaði skipstjórinn
honum því að hypja sig í land og láta
aldrei sjá sig þar framar.
í fyrstu varð Níels himinglaður yfir
frelsinu. — En hvers virði var það?
Hann var í ókunnu landi, þar sem eng-
inn skildi hann — órafjarri vinunum
heima.
Hann var kominn til London. Þreytt-
ur og kvíðafullur ráfaði hann um borg-
ina — þessa risastóru borg. Hann varð
að betla til þess að draga fram lífið, en
það var ekki mikið, sem fólk gaf honum.
Kvöld nokkurt reikaði hann niður í
skipakvíarnar og skreið um borð í skip,
sem honum virðist mannlaust — og bak
við nokkra kassa átti hann miklu betri
nótt en lengi undanfarið.
En hver getur lýst undrun hans, er
hann vaknaði og sá, að hann var kominn
út á haf. Og þegar skipverjar uppgötv-
uðu hann, var honum gert ljóst, að nú
væri hann á leið til Hamborgar.
Aftur var hann á leið til framandi
lands, gegn vilja sínum. Hvenær skyldi
honum koma hjálp?
Nokkrum dögum síðar var Níels svo
staddur í Hamborg, einmana og yfirgef-
inn, engu síður en í London. Málið skildi
hann ekki. Og oft var hann að því kom-
inn að örvænta.
Nú var sennilega Ulrik, og ef til viil
Henning, kominn heim?
Hann — bara hann varð að þola
þrautir í framandi löndum, þar sem
hann þekkti engan.
En dag nokkurn, þegar hann laumað-
ist meðfram húsaröðum, þar sem slojgg-
inn var mestur, svo að sem minnst bæri
á honum, öllum betlurum tötralegri —
þá kom hann allt í c:nu auga á mann,
sem honum virtist harn þekkja. Hann
stóð sem steinilostinn, grafkyrr og
starði á manninn, — svo rak hann upp
gleðióp. Þetta var jú Hans frændi. Hans
Löve. Föðurbróðir Ulriks!
I tveim stökkum var hann kominn að
hliðinni á honum. Hans frændi varð
jafn agndofa og undrandi, þegar hann
sá að þessi litli leppalúði var Niels
Hasle.
Á næsta augnabliki lá Niels fagnandi
um háls Hans Löves.
— Loksins var hjálpin komin!
í fangelsi — Flótti.
Ulrik hélt áfram suður Jótland, ásamt
Mariettu og gamla manninum, föður
hennar.
Við hina stöðugu æfingu varð hann
hinn ágætasti fimleikamaður, og Mari-