Unga Ísland - 01.02.1939, Blaðsíða 12

UNGA ÍSLAND
22
STEFÁN JÓNSSON:
VINIR VORSINS
Framhald
XII.
HULDUFÓLK.
Eftir jólin fór daginn aftur að lengja.
Sólin þokaðist hærra og hærra upp
á himininn með hverjum deginum, kom
fyrr upp, og gekk seinna undir. Skugg-
arnir norðan í fjallinu hinum megin
dalsins urðu minni og ekki eins dökk-
ir og áður. Hvernig stóð á þessu?
Hvernig stóð á því, að sólin var stund-
um svo hátt á lofti, en svo aftur hina
stundina virtist hún tæplega nenna að
ómaka sig upp fyrir suðurfjöllin? Þess-
ar og þvílíkar spurnir voru átta ára
manni ofurefli að fást við. Skúli Bjart-
mar hafði líka mörgu öðru að sinna.
Ég gæti einnig best trúað, að það stæði
í fleirum en honum að svara þessu.
Hvað segið þið um það, börnin góð?
Það var liðið fram í marsbyrjun og
Skúli hafði ekki séð Bensa síðan á jól-
um. En í marsbyrjun hafði Bensi sagt
að skólinn yrði úti. Hans gat því verið
von í nágrenniö á hverjum degi úr
þessu. Veðrið hafði verið gott undan-
farandi daga og Skúli Bjartmar hafði
mikið verið útivið; stundum leikið sér,
stundum hjálpað pabba sínum. Þið hald-
ið nú ef til vill, að hann hafi ekki
mikið gagn getað gert, en þar skjátlast
ykkur. Hann sópaði moðið úr fjárhús-
jötunum, rakaði yfir krærnar og bar í
þær snjó, væru þær of þurrar, og svo
var eitt, sem orðið var hans fasta starf,
þegar veður var gott. Hann rak féð til
beitar fyrir pabba sinn.
Jafnvel þótt það kostaði hann að
fara á fætur all snemma, taldi hann
það ekki eftir sér, fengi hann aðeins
að reka féð. Það var oft svo hressandi
að koma út í svalt morgunloftið, jafn-
vel ekki s;ður, þó að enn væri ekki full-
bjart. Konum þótti vænt um kindurnar,
þær voru vinir hans. Nú voru þær ekki
eins styggar, og þegar sumarið og
fjallafrelsið hafði vald yfir sál þeirra.
Þarna lötruðu þær nokkrum fótmálum
á undan honum, upp fjallshlíðina, þær
sem aftastar fóru. Hinar, sem léttræk-
ari voru, fóru fremstar og er þær höfðu
náð einhverju settu marki, er þær auð-
sjáanlega höfðu sett sér, litu þær við
og horfðu yfir hópinn, sem breikkaði
æ því meir, sem nær dró smalanum,
Skúla Bjartmar, þessum hnubbaralega
átta ára karlmanni. Skúla fannst þær
ærnar, sem fremstar fóru, líta með
stórri vanþóknun niður til hinna, sem
latrækari voru. Kannske var það bara
ímyndun ein, en hitt var augljóst, að
þeim öftustu fannst ekkert liggja á.
Þær námu staðar öðru hvoru og gáfu
sér góðan tíma til að litast um, stóðu
kannske kyrrar þar til Skúli var rétt
kominn til þeirra og hastaði á þær. Þær
litu á hann með gjörsamlega takmarka-
lausu rólyndi og honum fannst augna-
ráð þeirra fjarrænt, eins og þær ættu
sér annan heim, sem þær væru að horfa
inn í. Kannske undu þær við sumar-
drauminn sinn um lyngi klædda brekku
í faðmi íslenskra fjalla. Og er þær
horfðu upp móti hlíðinni voru þær
kannske að minnast þess, að þarna bak
við þetta fjall höfðu þær lifað margan
áhyggjulausan sólskinsdag, þegar ilm-
ur gróandi grasa fyllti loftið, og lítil
lömb með hrokkinhærða hnakka léku
eltingaleik í návist þeirra. Nú var ekk-
ert sumar meir. Skúli varð að hasta á
þær, svo að þær dröttuðust áfram.