Neytendablaðið - 01.09.1967, Síða 13

NEYTENDABLAÐIÐ
13
Erindi á iðnþingi
fulltrúar neytenda og efnalaugaeig-
enda. Nær allar efnalaugar eiga að-
ild að nefndinni og skuldbinda sig til
að hlíta umsögn hennar. Hér er oft
um mjög erfið mál að eiga, hvað
sönnunaratriði varðar. En það er
aldrei látið hindra umsögn, sem oft
verður að byggja á líkum og mótast
af vilja til sanngirni. Með þessu hef-
ur skapazt aðhald og öryggi í við-
skiptum á þessu sviði, og er það mik-
il breyting og framför, frá því sem
var, er nefndin tók til starfa. Efna-
laugaeigendur kunna ekki sízt að
meta starf þessarar nefndar, en hún
gerir mögulega lausn á málum, sem
hvorugur aðila hefði fallizt á ella og
að minnsta kosti ekki báðir. I nefnd-
inni eiga sæti 2 fulltrúar neytenda
og jafnmargir frá efnalaugaeigend-
um, og í þau 12 ár, sem hún hefur
starfað, hefur aldrei þurft að kveðja
til oddamann.
Stofnun fleiri svipaðra matsnefnda
hefur verið og er á döfinni. Á s.l. ári
komu Neytendasamtökin og Hús-
gagnameistarafélag Reykjavíkur sér
saman um reglugerð um ábyrgðar-
merkingu húsgagna og stofnun mats-
nefndar. Undirbúningur að því máli
var mjög ítarlegur og nákvæmur og
ætti að geta auðveldað og flýtt fyrir
stofnun hhðstæðra matsnefnda.
Æskilegt væri, ef við ekki segjum
beinlínis nauðsynlegt, að stofnaðar
yrðu slíkar matsnefndir, sem næðu
yfir sem flestar tegundir almennra
viðskipta. Þær myndu, ef vel tækist,
ekki aðeins geta skjótlega leyst úr
málum, sem annars eru nær óleysan-
leg í voru réttarfari, heldur um leið
veitt þarft aðhald og hafa bætandi
áhrif á gæði vara og þjónustu og þar
með á viðskiptalífið og lífskjör
landsmanna. Ef ávallt hallar á neyt-
andann, hvað rétt snertir í viðskipt-
um, þá stuðlar það að lakari vöru-
gæðum, lélegri þjónustu og um leið
hærra verði. Og á dæmi um þetta má
benda í allar áttir í íslenzku efna-
hagslífi.
Reglugerð um merkmgu vara
knýjandi nauðsyn.
Ég tel rétt að nefna hér eitt dæmi,
sem síðan getur verið til hliðsjónar.
Það sýnir reyndar, hvernig hags-
munamál neytenda almennt eru af
hálfu stjórnarvaldanna oft tekin sem
annars, þriðja eða fjórða flokks
vandamál. I meira en áratug hafa
Neytendasamtökin barizt fyrir því,
að sett væru lög eða reglugerðir um
merkingu vara, þannig að neytand-
inn geti fengið þær upplýsingar um
vöruna, sem hann á skýlausa kröfu
á, áður en kaup eru gerð, og fá þær
skriflegar, þ.e.a.s. á meðfylgjandi
miða og á móðurmáli neytenda, eins
og tíðkast með f jölmörgum menntuð-
um þjóðum, og ekki sízt þeim, sem
við eigum mest menningarleg sam-
skipti við og ætti því að vera auð-
velt að leita fyrirmynda til. Ýmislegt
hefur að vísu gerzt í þessu máli, en
engin reglulgerð né lög um almenna
merkingarskyldu hafa enn séð dags-
ins ljós. Önnur mál hafa verið talin
brýnni. Hér er þó um mjög mikilvægt
mál að ræða, ekki aðeins réttlætis-
mál, sem eykur öryggi í viðskiptum,
heldur beinlínis efnahagsmál og þar
með talið gjaldeyrismál. Skortur á
vörumerkingum hér á landi veldur