Skátapósturinn - 01.04.1938, Síða 3
Bréfið til Sherlock Holmes
James Brown beygði inn í Baker
Street í hálf vondu skapi. Óteljandi
sinnum hafði hann gengið hér — í
regni og sól, um sumar og um vetur —
eins og vel smurð vél. En í dag var það
í síðasta sinn. James Brown var orðinn
svo gamall að hann átti að fá eftirlaun.
Hann gekk og hugsaði um hvað
hann ætti að gera, þegar hann í for-
stofunni í Baker Street 221 B. glápti
á nafnið á bréfinu, sem hann átti að
afhenda á 3. hæð. Mr. Sherlock Holm-
es, — já, sannarlega stóð það. Hann
ætlaði einmitt að fara að skrifa á það,
heimilisfang óþekkt, þegar hann sá, að
bréfið var hálfopið. Hann gat vel náð
í innihaldið. Nei, hann hafði aldrei les-
ið bréf, sem hann ekki átti. En for-
vitnin varð yfirsterkari; svolítið neð-
ar í götunni reif hann bréfið upp og
byrjaði að lesa:
Kæri Mr. Holmes. Ég hefi lesið að
þér séuð duglegur leynilögreglumað-
ur, og þessvegna skrifa ég, til að biðja
yður um hjálp. Ég er vinnukona hjá
frú Fulton í Kristjánsgötu 11. Þegar
við vorum á leið í sumarfríið, vorum
við stöðvaðar og farið með okkur í hús
upp í sveit, þar sem við erum nú fang-
ar. Kæri Holmes, þér verðið að finna
okkur, það talar enginn við okkur
nema hálfvitlaus garðyrkjumaður. Ég
held að staðurinn sé mjög langt frá
London.
Jane Wilkins.
James Brown hristi höfuðið hugs-
andi. Hm. — já, annaðhvort hlýtur
þessi stúlka að hafa lausar skrúfur eða
þá hún er að reyna að gera gabb að
mér. Bezt er líklega að láta Scotland
Yard vita.
En á næsta götuhorni stoppaði haml
aftur. Hann hafði opnað bréf, hugs-
aði hann, í fyrsta sinn á æfinni, sem
ekki var til hans. Á pósthúsinu var
James Brown hyltur og varð að gefa
öllum félögunum í nefið. En hugsan-
irnar voru allar á ruglingi — bölvað
bréfið. Svo datt honum allt í einu ráð
í hug; hann gat athugað, hvort það
væri nokkur frú Fulton í Kristjánsgötu
11. Þarna stóð það í heimilisfangabók-
inni. Hann hringdi undir eins. Honum
var sagt, að frúin hefði ætlað í sumar-
bústað sinn, en það hefði ekki verið
svarað, þegar hringt var þangað síðast,
svo hún hefði líklega ákveðið að fara
á einhvern annan stað. Þetta var allt,
sem vitað var um dvalarstað frúarinn-
ar.
„Ætli það sé þá eitthvað til í þessu“,
hugsaði James Brown. Hann athugaði
bréfið nánar. Umslagið var stimplað
P. O. T. 23, sem þýðir að það hafi kom-
ið með póstlestinni frá Hull. En á
hvaða stöð ætli það hafi verið sett í
póstkassa lestarinnar.
Umslagið og pappírinn var hálf ó-
hreint, eins og það hefði legið í vasa
— eða — kvenveski. Og það gat mjög
vel passað. Jane Wilkins hafði líklega
haft bréfsefni í veskinu. Því hvaðan
ætti hún að hafa fengið bréfsefni, þeg-
ar hún var fangi? Stóð ekki að gamli
garðyrkjumaðurinn væri niðri í garð-
inum? Það benti á, að þær væru lokað-
ar inni í margra hæða húsi á leiðinni
milli Hull og London.
Gamli póstþjónninn var hreykinn
af leynilögreglu-hæfileikum sínum. En
— það voru margar stöðvar á þeirri
leið. En póstmaðurinn í lestinni hafði
Skátapósturinn
3