Skátapósturinn - 01.04.1938, Síða 4

kannske tekið eftir þessari undarlegu
utanáskrift, og mundi þá kannske
muna hvar hann hefði tekið við því.
Það varð að rannsakast.
Einni klukkustund seinna vissi
James Brown, að póstmaðurinn í Hull-
lestinni þann 19. — dagsetning — hét
Hopkins, og einni klukkustund eftir
það hafði hann fengið að vita að bréf-
ið hafði verið afhent milli Grimsby og
Boston. Þar af leiðandi hlaut hinn
gamli, hálfvitlausi garðyrkjumaður að
vera einhversstaðar á milli þessara
borga.
Að verk leynilögreglumanns væri
svo auðvelt, hefði James Brown aldrei
trúað.
Lestaáætlunin sýndi, að hér gat að-
eins verið um þrjár stöðvar að ræða:
Bington, Langford og Stillwater.
Spurningin var — hver af þeim? „Ætli
ég komist ekki út úr þessari klípu“,
hugsaði gamli póstþjónninn. Hann sá,
að samvinna mundi verða nauðsynleg
með starfsbræðrunum í þessum þrem-
ur borgum, til þess að finna þennan
hálf-vitlausa garðyrkjumann. Næsta
morgun fór hann til Bington, sem var
stór borg. Það versta var, að póstþjón-
arnir héldu, að það væru margir gaml-
ir garðyrkjumenn þar í borginni, sem
ekki væru með öllum mjalla.
Þegar James Browin hafði fengið
upplýsingar um alla garðyrkjumenn í
Bington, þótti honum ekki líklegt, að
það gæti verið neinn þeirra, og fór því
með næstu lest til Langford. En allir
sem hann spurði í Langford hristu höf-
uðið og vissu ekki um neina hálf-vit-
lausa garðyrkjumenn þar á staðnum,
en hugsuðu með sjálfum sér, að James
Brown væri líklega ekki með öllum
mjalla. Gamli póstþjónninn fór nú að
iðrast, að hann skyldi ekki hafa farið
með bréfið til Scotland Yard. Það væri
nú samt sem áður líklega töluvert erf-
itt að vera leynilögreglumaður. Hér í
Langford leit út fyrir, að allir garð-
yrkjumenn væru hrein og bein gáfna-
ljós.
„Ja-há! Það gat kannske hugsast,
að það væri eitthvað garðyrkjumanns-
fífl í Hilton“, sagði einn af póstmönn-
unum, sem höfðu safnazt þarna sam-
an, ,,því þeir eru nú allir hálfgerðir
fábjánar".
„Hilton — hvar er það?“
„Já, það er nýstafnað geðveikra*-
hæli, rétt fyrir utan borgina. Það er
gamalt hús, sem hefir staðið autt í
mörg ár. Fyrir nokkru síðan keypti
einhver dr. Smith það. Hann ætlaði að
stofnsetja þar einka-geðveikrahæli.
Annars þekki ég ekkert staðinn".
James Brown þakkaði fyrir sig, fór
burt og hugsaði málið. Síðan fór hann
til Hilton.
Hilton var inni í skóginum, og ekk-
ert hús var nokkurs staðar nálægt.
Húsið var stórt tveggja hæða hús.
Nokkrir feitir varðhundar geltu á
móti honum, þegar hann nálgaðist, og
gamall karl með stóran hálmhatt á
höfðinu, fór út til þess að þagga niður
í hundunum.
„Þú þarft ekki að vera hræddur, vin-
ur minn, þeir þola ekki ókunnuga.
Annars eru þeir tryggir varðhundar í
þessu leiðinda húsi“.
„Hvað meinið þér?“ spurði Brown.
Maður nokkur kom fram á tröppur
hússins og hrópaði: „Hvað viljið þér“.
„Ekki neitt, ég er bara að ganga
mér til skemmtunar. Er það kannske
ekki leyfilegt?“
„Jú, en ekki hér, það ónáðar sjúk-
lingana mína, þegar hundarnir gelta.
Viljið þér vera svo góður að fara burt“.
4
Skátapósturinn