blaðið - 30.06.2007, Blaðsíða 20

20
LAUGARDAGUR 30. JÚNÍ 2007
blaðið
Það er kalt
og einmanalegt á toppnum
en við látum okkur hafa það!
ÖH Autoglym Ifnan!
Á Stöðinni Reykjavíkurvegi
VIÐ HEIMTUM ÓDÝRA FARSÍMA
GFffAii ___________________
5AManburð Farsímalaqerinn.is
Að gráta hund
Auðvitað ætti ég að gleðjast
yfir því að fólk skuli enn
geta komið mér á óvart.
Úr því ég er nú svo gamall
sem á grönum má sjá og þykist
orðið þekkja mannfólkið ágætlega.
Og yfirleitt er gaman að verða hissa
á einhverju.
En ég verð að viðurkenna að
sú undrun sem greip mig í gær-
morgun þegar ég las blöðin var
örlitlu galli blandin.
Ég á við frásagnirnar af hund-
inum Lúkasi sem virðist hafa verið
drepinn á grimmilegan hátt af
nokkrum ungum piltum á Akur-
eyri um daginn.
Ég tek fram að ég veit ekkert
um málið nema það sem stóð í
blöðunum. Ég hef til dæmis ekki
lagst á netið og kynnt mér blogg-
siður þær sem ku vera uppfullar af
heilagri reiði vegna málsins. En að
svo mæltu langar mig að setja fram
tvær þrjár athugasemdir.
I fyrsta lagi: Sé það rétt að ungu
piltarnir hafi í raun og veru drepið
hundinn með þessum hætti er það
vissulega hið mesta grimmdarverk.
Og piltarnir ættu að skammast sín.
Vitaskuld á líka að sækja þá til saka
fyrir brot á dýraverndarlögum.
Ótrúlega lágkúrulegt
Það er eitthvað svo ótrúlega
lágkúrulegt við þetta framferði.
Að taka svolítið hundkvikindi og
skemmta sér við að pína það til
dauðs. Þessir ungu menn hljóta að
vera alveg ógurlega litlir karlar í
sálinni, úr því þeir hafa fengið eitt-
hvað út úr þessu.
Að geta gengið glottandi frá þeirn
verknaði að hafa drepið smáhund
lokaðan niðri í tösku og hugsað
með sér: Djöfull var þetta nú gott
hjá okkur ... það er einhvern veginn
- ja, mikið lægra verður nú varla
komist.
En viðbrögðin við þessu - þau
virðast líka hafa verið nokkuð
... yfirdrifin - svo ég orði það nú
kurteislega.
Skortir kannski
harm í líf þess fólks
sem kemur saman og
býr sértil grátbólgna sorg-
arstund út af hundi sem
það þekkti ekki neitt?
Það voru sem sé haldnar minn-
ingarathafnir um hundinn. Ekki
bara á heimili hundaeigandans
heldur opinberlega. Mér finnst
fullkomlega skiljanlegt að eigandi
hundsins sé sorgmæddur. Og vilji
minnast dýrsins. En það var blá-
ókunnugt fólk sem mætti. Kveikti á
kertum til minningar um hundinn.
Á þremur stöðum á landinu. Akur-
eyri, Reykjavík og Hveragerði.
(Hvað er með fólk á Flateyri?
Eða Raufarhöfn? Eða Kópavogi? Af
lllugi Jökulsson
skrifar um örlög hunds
hverju kom það ekki saman líka til
að minnast hundsins? Þýðir það
ekki að á þessum stöðurn búi vont
fólk og skeytingarlaust? Verður
það ekki að reka af sér slyðruorðið
og koma líka saman og gráta
hundinn?)
Á þetta erindi?
Já, ég varð sem sagt gapandi
af undrun þar sem ég las þetta í
blöðunum í gærmorgun. Ég var svo
mikið kvikindi að ég hugsaði strax
með sjálfum mér: Skortir kannski
harm í líf þess fólks sem kemur
saman og býr sér til grátbólgna
sorgarstund út af hundi sem það
þekkti ekki neitt? Ég held ég sé
ekkert verri maður en hvur annar
en - og nú fer mig að bresta íslensk
orð af einskærri undrun - þetta var
HUNDUR, for crying out loud!
Og nóg í mannheimum sem
harma má áður en maður fer að
kveikja á kertum fyrir ókunnugan
hund. Eða hvað?
Svo fór maður náttúrlega að
hugsa - eins og alltaf - á þetta virki-
lega eitthvert erindi í blöðin?!
Og það var þá sem runnu á mig
tvær eða fleiri grímur. Þegar ég
var ritstjóri á DV sællar minn-
ingar, þá uppgötvuðum við
fljótlega að undir yfirborði hins op-
inbera samfélags var eins og annar
heimur þar sem bjó nánast önnur
þjóð en sú sem hinir virðulegu fjöl-
miðlar skrifuðu yfirleitt um. Hugð-
arefni þessa fólks og hugarheimur
náðu furðu sjaldan upp á yfirborð
fjölmiðlanna. Við fórum að skrifa
um þetta og þá rigndi strax yfir
okkur skömmunum. Hvað vorum
við endalaust að skrifa um eitt-
hvað „pakk”? Hvaða „erindi” átti
þetta í blöðin?
Skrípó
Ég skal viðurkenna að stöku
sinnum hvarflaði það að mér
sjálfum að þetta væri óttalegt
skrípó sem við værum að skrifa
um. En oftar fannst mér það samt
allrar virðingar vert. Og að vissu
leyti værum við meira að segja
að sinna nauðsynlegu hlutverki
- sýna hið raunverulega líf hinnar
réttu þjóðar sem í landinu býr.
Ekki bara fágað yfirborðið þar sem
fólk sinnir þeim hugðarefnum sem
viðurkennd eru.
í þeim skilningi þykir mér vænt
um að hin „fínni” blöð landsins
skuli nú vera farin að ganga í fót-
spor okkar með því að segja i svo
löngu máli og virðulegu frá fólki
sem fer á minningarathöfn út af
ókunnugum hundi.
Þó ég persónulega hristi hausinn
yfir slíku. Og muni aldrei skilja það.