blaðið - 30.06.2007, Page 32

32
LAUGARDAGUR 30. JÚNI 2007
blaðiö
Þrjóskan ýtir
sársaukanum burt
Ijúlímánuði 1980 slasað-
ist Ásgeir Sigurðsson, þá
nítján ára, alvarlega þegar
svifflugvél sem hann flaug
brotlenti. Óvíst var hvort
hann ætti nokkru sinni
eftir að komast ferða sinna
fótgangandi. Með aðstoð læknis og
með viljastyrkinn að vopni tókst
honum að læra að ganga á ný. Hann
útskrifaðist úr tannlæknanámi frá
Háskóla íslands árið 1988, stundaði
framhaldsnám í Bandaríkjunum í
þrjú ár í rótfyllingar- og tannslysa-
fræðum og var aðstoðarprófessor
við Norður-Karólínuháskóla í tæp
tólf ár. Hann sneri heim til íslands
árið 2004 og stundar tannlækna-
störf hér á landi og í Bretlandi, auk
þess að vera á stöðugum fyrirlestra-
ferðum víðs vegar um heim.
Fjórtán tíma aðgerð
Ásgeir segist muna vel eftir
slysinu sem gjörbreytti lífi hans.
,Ég var nítján ára gamall og hafði
stundað svifflug í fjögur ár þegar
slysið varð 26. júlí 1980. Ég var mik-
ilí áhugamaður um flug, reyndar
snerist allt líf mitt á þessum tíma
um flug. Svifflugslys höfðu ekki
orðið á íslandi í fimmtán ár en svo
lentum við í slysi með viku millibili,
ég og Jón Magnússon, félagi minn.
Ég hafði verið að fljúga í góðu
veðri um Hengilssvæðið og var að
fikra mig niður á Sandskeið en
lenti í niðurstreymi og erfiðleikum
með hæð. Ég ákvað að lenda á
gamla þjóðveginum sem lá þá rétt
við Litlu kaffistofuna og flaug í
smáhringi en gáði ekki að mér,
flaug skakkt í beygjuna og vélin var
á hvolfi i sextíu metra hæð. Þá var
ekkert annað að gera en að reyna
að bjarga sér.
Ég man ekki til þess að ég hafi
verið hræddur. Allavega hvarflaði
ekki að mér að ég myndi deyja, það
var nokkuð sem ég hafði alls ekki
hugsað mér að gera.
Mér hafði verið kennt að þegar
maður ætlaði að brotlenda í hrauni
þá ætti maður að láta vænginn
fara niður fyrst og láta hann taka
höggið. Ég gerði það og það varð
mér til lífs. Ég man vel eftir högg-
inu og biðinni eftir að hjálp bærist.
Það eina sem ég hugsaði var að
þetta hefði verið bölvað klúður hjá
mér og að það væri vont að hafa
skemmt svo fallega flugvél. Næsta
minning er af því þegar sjúkraflutn-
ingamennirnir komu og fluttu mig
upp á spítala. í slysinu viku áður
hafði Jón Magnússon hryggbrotnað
illa en sjúkraflutningamenn áttuðu
sig ekki á því og fóru ekki nægi-
lega varlega. í mínu tilviki áttuðu
þeir sig á því að ég væri sennilega
hryggbrotinn og settu undir mig
eins konar borð til að þurfa ekki að
hreyfa mig.
Á þessum tíma var ég í sumar-
, vinnu í Bæjarútgerð Reykjavíkur
þar sem ég sá um launabókhald. Ég
hafði átt að vera að reikna út laun
þennan dag en stalst í flugið. Á
leið á sjúkrahús gerði ég mér grein
fyrir því að ef ég léti ekki einhvern
vita þá yrði ekkert borgað út fyrr
en viku síðar. Ég lét sjúkraflutn-
ingamann taka upp blað og blýant
og þuldi upp nöfn og símanúmer
manna sem ég vildi að hann
hringdi í. Ég var mjög ákveðinn