Fjarðarpósturinn - 30.11.1995, Blaðsíða 6

6 FJARÐARPÓSTURINN
Útgefandi:FJARÐARPÓSTURINN hf. Bæjarhraun 16, 220Hafnar-
fjörður. Símar, ritstjóm 565 1945,auglýsingar 565 1745, símbréf 565 0835.
Framkvæmdastjóri: Óli Jón Ólason, ritstjóri: Friðrik Indriðason
hs.555-2355, íþróttir og heilsa: Bjöm Pétursson, innheimta og dreifing:
Steinunn Hansdóttir, umbrot: Fjarðarpósturinn, prentun: Borgarprent.
Fjarðarpósturinn er aðili að Samtökum bæjar- og héraðsfréttablaða
Deila Starfsmannafélags Hafnarfjarðar og bæjaryfirvalda
um uppsagnir á sérkjörum bæjarstarfsmanna stefnir nú í enn
harðari hnút en verið hefur. Á aukabæjarráðsfundi í þessari
viku hafnaði bæjarráð þeirri tillögu STH að fresta gildistöku
uppsagna sérkjara til 1. febrúar á næsta ári og tvinna málið
saman við fyrirhugaðar stjórnsýslubreytingar í bæjarkerf-
inu.
Þessi tillaga STH virðist í fljótu bragði skynsamleg og rneð
henni hefðu báðir aðilar unnið tíma og þá ekki síst bæjaryf-
irvöld þar sem nú eru mánaðarmót og viðræður við einstaka
bæjarstarfsmenn rétt hafnar. Upphaflega var gert ráð fyrir að
þessum viðræðum yrði lokið fyrir 1. desember en nú er út-
séð ineð að það náist. Kergja bæjarstarfsmanna er ekki síst
til komin vegna þess að nær ekkert hefur verið rætt við þá
hingað til þrátt fyrir margítrekuð loforð frá bæjaryfirvöldum
þar um.
Ingvar Viktorsson bæjarstjóri segir í blaðinu í dag að ein-
hvers misskilnings virðist hafa gætt hjá forráðamönnum
STH um niðurstöðu fundar bæjarráðs þar sem fram hafi
komið á fundinum að ef þurfa þyki muni verða tekin
ákvörðun um að fresta málinu. Fjallað er um málið aftur í
bæjarráði í dag og þar ákveðið hvort sú frestun sé nauðsyn-
leg eða ekki.
Það hljóta allir að vera sammála því að ná verður rekstrar-
kostnaði bæjarsjóðs niður með öllum tiltækum ráðum, þar á
meðal launakostnaði. Hinsvegar verður að gera alvarlegar
athugasemdir við málsmeðferð bæjaryfirvalda í þessu máli
frá upphafi. Vinnubrögð bæjaryfirvalda hafa leitt til þess að
þeir bæjarstarfsmenn sem málið varðar eru reiðir og
óánægðir og slíkt hlýtur að koma niður á störfum þeirra. Þar
að auki má búast við vaxandi aðgerðum af þeirra hálfu ef
mál þróast eins og þau virðast ætla að þróast.
í máli Áma Guðmundsson formanns STH í Fjarðarpóstinum
í dag kemur m.a. fram að að þær viðræður sem fram hafa
farið við einstaka starfsmenn hafi verið einræður en ekki
samræður þar sem viðkomandi eru boðin 10-25% skerðing
á kjörum sínum. Enginn hefur enn samið við bæjaryfirvöld
utan einn sem boðið var óbreytt kjör. Haldi bæjarstarfsmenn
áfram að hafna boði um skerðingu kjara fram til áramóta og
telja sig síðan lausa allra mála frá bænum er staðan orðin al-
varleg og hætta á að ýmislegt raskist í bæjarkerfinu.
Ekki er auðvelt að benda á lausnir í þessu máli en kannski
gætu bæjaryfirvöld haft í huga gamla máltækið að: Frestur
er á illu bestur.
Friðrik Indriðason
Rætt við Einar Má Guðvarðarsson listamann i
Hvað hafa þau Jón Bergsteinn
Pétursson, skósmiður, sálmaskáld
og leikari, Stjáni meinlausi, Einar
Hollendingur, Súpermúnkurinn og
Susanne Christensen, sameiginlegt?
Jú. þau ásamt fjölda annarra
hafa liaft veruleg áhrif á lífsviðhorf
og listsköpun viðtalsefnisins okkar
að þessu sinni - Einars Más Guð-
varðarsonar - myndhöggvara og
„eilífðar fríþenkjara11.
Einar er sonur þeirra Guðvarðar
Jónssonar, (Jóns Bergsteins Pétursson-
ar) og Þorbjargar Guðmundsdóttur,
frá Siglufirði, ólst upp í foreldrahús-
um, í verslun Jóns Gíslasonar þar sem
Guðvarður eða Væi Bedd., var full-
mektugur, á heimili ömmu og afa á
Linnetsstíg 6. og á eigin vegum.
„Eg á mjög góðar minningar frá
þessum árum og þá t.d. úr versluninni
þar sem pabbi var verslunarstjóri.
Verslunin var upphaflega sett á stofn
til að þjóna bátaflota Jóns Gíslasonar
og hann kom þangað oft gamli maður-
inn. Stundum tók hann mig og sagði:
„Nú fáum við okkur ost og egg, Einar
minn“. Þá fórum við bakatil þar sem
ostamir voru og þá skar Jón gamli sér
þykka sneið af osti og sótti sér svo egg
sem hann sló við hilluna og saup svo
úr egginu hráu með ostinum og trakt-
eraði mig svo eins.
Nú svo sótti ég mikið til afa og
ömmu og þar var mikið menningar-
heimili á Linnetsstígnum. Þar komu
kelllingamar gjama saman í stóra eld-
húsinu og sátu þar og púuðu sígarett-
umar sínar og drukku kaffi og ræddu
landsmálin og annað og ég sat þar hjá
og hlustaði á.“
Nú vom foreldrar þínir ekki með
langskólamenntun eða „menningar-
menntuð" en bæði þú og systir þín
Jóna Guðvarðardóttur, sækið ykkur
bæði æfistörf til listsköpunar. Hvaðan
kom allur þessi listáhugi?
„Eg held að mest áhrif á líf okkar
hafi komið frá því að við komum frá
ákaflega traustu heimili þar sem mikill
kærleikur var og við nutum mikils
frelsins. Nú svo spilaði pabbi á saxa-
fón og var mikill músíkant og þannig
kynntust foreldrar okkar raunar - á
balli í gúttó þar sem pabbi var í dix-
ielapdbandinu.
A heimili afa míns og ömmu var
mikið til af bókum og afi var sálma-
skáld og þá komst ég í kynni við menn
á borð við Stána meinlausa, kokk á
Blíðfaranum, en hann var frístunda-
málari og kynnti mér málverkið og þá
sköpun sem þannig brýst út.
Nú svo var allt umhverfið - hraunið
og sjórinn mikill ævintýraheimur -
þannig að við fengum mikið að upp-
götva heiminn á eigin spýtur."
Það hefur líka haft mikil áhrif á mig
að ég fór fyrst á sjóinn 8 ára gamall og
réri á sumrin alltaf með Einari Hol-
lendingi, sem var stór og mikill maður
og hafði verið í siglingum. Hann gekk
í tréklossum og víðum flauelsbuxum
og duggarapeysu. Hann kenndi mér
náttúrulega sjósókn en vígði mig líka
inn í ákveðna helgidóma sem tengdust
reynslu hans úr t.d. stríðinu en hann
hafði frá miklum hörmungum að segja
frá Evrópu stríðsáranna."
Einar Már hefur nú um nokkurt
skeið búið vestan við Malir, að
Ljósaklifi, með danskri eiginkonu
sinni, Susanne Christensen, sem ein-
nig er myndhöggvari.
Æviferill Einars, þrátt fyrir ungan
aldur, er orðinn býsna skrautlegur.
Nefna má t.d. puttaferðalög um Evr-
ópu, kvikmyndafræðinám í Köben,
kennaraskólapróf frá KHL kennsla á
Hellisandi, Trilluútgerð á Breiðafirði,
kvikmyndanám í New York, kvik-
myndagerð í Malasíu, rekstur menn-
ingarmiðstöðvar í Köben, hugleiðslu í
Hunza, sjálfsnægtarbúskap í Garða-
hverfi og síðar á Grikklandi, kennslu
og skólastjórn í Hrísey, og loks mynd-
listarstörf í Hafnarfirði og víðar - og
er örugglega ýmsu sleppt í þessari
upptalningu.
Sjálfsnægtarbúskapur -
hér á landi
Fyrir nokkru síðan fluttu þau Einar
og Susanne í húsið Ljósaklif og hafa
sett þar niður heimili, og í raun segir
Einar að þetta sé hans fyrsta fasta
heimili síðan hann var sautján ára
gamall og yfirgaf foreldrahús. En nú
hefur hann axlað nýtt ábyrgðarhlut-
verk því fyrir fáum mánuðum fæddist
þeim Susanne frumburðurinn, Matthí-
as Már og það er ný tilfinning fyrir
listamennina.„Þetta er stórkostleg
guðsgjöf og ný vídd í tilveruna sem
við hefðum ekki viljað missa af. Við
létum skýra Matthías í Garðakirkju og
það var mjög mikilvægt fyrir okkur
því trúin og sú festa sem henni fylgir
er nauðsynleg í þessari lausung sam-
tímans. Og við munum auðvitað reyna
að umvefja bamið kærleika því það
sem skiptir mestu máli í fjölskyldunni
er kærleikur - af honum verður aldrei
of mikið látið.“
Einar hefur lengst af verið sjálfum
sér nógur en hann trúir stíft að hver sé
sinnar gæfu smiður. Þó hefur hann
upplifað aftur og aftur að hafa verið
búin ákveðin örlög sem hann sættir sig
æðrulaus við - vitandi að þannig var
málið allt úthugsað.
Þannig var það t.d. 1990 en þá fann
hann bæði í draumum og svo hreinlega
í skrokknum á sér þörfina fyrir að fly-
tja heim aftur. Að næturlagi - kannski
milli svefns og vöku - fann hann lykt-
ina af þaranum og úr fjörunni og Einar
vissi að það var eitthvað sem kallaði
hann heim og því kalli hlýddi hann.“
En ertu þá berdreyminn og trúir þú
á slíka hluti?
„Ja, berdreyminn er ég ekki en ég
get t.d. sagt um okkur Susanne að við
erum það sem ég vil kalla sálufélagar.
Það er t.d. mjög algengt að annað okk-
ar segi það sem hitt var að hugsa og
svo framvegis.
Áður en við fórum að vera saman þá
hafði ég séð hana þrisvar sinnum.
Fyrst sá ég hana á ieiksviði og þar
fannst mér sem ljósbjarmi léki um
hana. Næst sá ég Susanne á kaffihúsi
og þar horfðumst við djúpt í augu eitt
augnablik og loks sá ég hana einu sinni
á reiðhjóli þar sem ég sat í strætis-
vagni.
Draumaprinsessan
yfirgefin!
Þá þegar var hún orðin mín drauma-
prinsessa en ég gerði ekkert í því að
leita hana uppi - mér var ekki ætlað
það.
Síðan var það skömmu síðar, er ég
hafði ákveðið að leita upp í Himalayja-
fjöll í nokkra mánuði og þurfti að leig-
ja húsin mín, að dag nokkum er ég
kom heim úr hjólatúr með dvergljónið
mitt, hundinn Sjúsku Marinovskij, í
körfunni á bögglaberanum - að þar
stóð hún í húsagarðinum og beið mín.
Eg réð mér varla fyrir gleði og vissi
að draumurinn hafði ræst.“