Prentarinn - 01.10.1984, Blaðsíða 7

Oddur Björnsson.
„Ekki vinna nema 3 daga
í viku“
P: Hvað gerðu prentnemar sér til skemmt-
unar á þessum árum, eða var kannski unn-
ið til 10 á hverju kvöldi?
S: Nei, það þekktist varla aukavinna.
Og t. d. 1934—35 þá var ekki vinna nema 3
daga í viku fyrir hvern mann. Það var á
kreppuárunum. Nei, við vorum dálítið í
íþróttum, ég var í KA, það voru knatt-
spyrnuæfingar á sumrin og fundir og
skemmtanir á veturna. Svo var geysilega
mikil sjálfboðaliðsvinna þegar íþrótta-
völlurinn var byggður. Ægilegt verk að
tína upp grjótið. Þeir voru báðir niðri á
Eyrinni KA-völlurinn og Þórsvöllurinn.
Við Sigurjón (Sæmundsson) vorum í KA
en Kári (Sigurjónsson) var í Þór.
Þ: Hafði Oddur áhuga á íþróttum?
S: Já, það má segja það. Hann lærði
box þegar hann var ungur maður í Kaup-
mannahöfn. Það var nú ekki algengt þá, en
það kom til af því að hann varð fyrir því að
misindismenn réðust á hann þar á götu.
Hann kunni ekki að verja sig og datt í hug
að æfa sig í einhverjum íþróttum og valdi
boxið. Svo kom það honum að góðum
notum seinna þegar hann var orðinn nokk-
uð æfður boxari. Hann sagði frá því að þeir
hefðu tveir ætlað að ráðast á sig, en þá var
hann á gangi í Nýhöfninni, sem var á þeim
tímum öðru vísi en seinna varð. Þá veit
hann ekki fyrri til en tveir menn koma úr
húsasundi og ráðast á hann, en hann var
afar snar og sló þá báða niður.
Þ: Hann hefur kannski verið vel klædd-
ur og þeir haldið að hann hefði á sér
peninga?
S: Ef þú skoðar myndina af honum í
Prentaratalinu, þá er hann þar með loð-
húfu og hann gekk oft með þá loðhúfu á
vetrum og við staf, í stuttum frakka með
loðkraga, þykkum og víðum og þannig
búinn var hann ákaflega höfðinglegur að
sjá. Þegar maður mætti honum á götu
minnti hann helst á hefðarmann eða fursta
í gamla daga. Stafurinn hans, hann var
ekki svona venjulegur með bognu haldi,
heldur beinn og með fílabeinshnúð á enda-
num. Hann var afar svipmikill, augabrún-
irnar voru eins og fax og settu mikinn svip
á andlitið. Já, Oddur var virkilega höfðing-
legur á velli.
Þegar hann kom heim fór hann að kenna
Sigurði syni sínum boxið og Þorkeli Otte-
sen. Þá var prentsmiðjan í fjörunni, Aðal-
stræti 19, og hann bjó þar uppi á lofti.
Kennslan fór fram uppi á loftinu og ef
hlerinn var opinn kom það stundum fyrir
að annað hvort Keli eða Sigurður komu
rúllandi niður stigann. Já, það gekk á
ýmsu.
Þarna uppi á loftinu var eiginlega rusla-
kompa, Oddur safnaði þar saman ýmis-
konar dóti og sérstaklega bókum. Göml-
um tímaritum og bókum var fleygt upp á
loft og það var heill haugur af þessu þarna
á loftinu. En svo var þar herbergi sem
hann bjó í, en konuna hafði hann skilið
eftir úti í Kaupmannahöfn.
Þ: Var hún dönsk?
S: Hún Ingibjörg, nei, nei, hún var ís-
lensk. En þau skildu og hún bjó áfram í
Danmörku. Og þarna bjó hann einn á
loftinu, hafði fæði hjá sjálfum sér, sauð
kjötsúpu og svoleiðis. Og þó ég væri bara
stráklingur, var ég stundum smeykur við
það að hann væri þarna á loftinu með
eldunarfærin. í timburhúsi, gömlu, alveg
skraufþurrt og staflar af bókum um allt,
þetta gat fuðrað upp. Aldrei kom neitt
fyrir. Við fórum aldrei upp, máttum það
eiginlega ekki. En einu sinni fór ég upp
einhverra erinda og þá var það þannig að
hann svaf inni í þessu herbergi, og þar var
líka fullt af bókahaugum og svoleiðis, ég
get varla lýst því hvað var þarna, en rúmið
hans var eins konar beddi í miðjum
haugnum og þegar hann fór að sofa, stakk
hann sér ofan í þetta, eins og þegar maður
stingur sér til sunds, þetta var eins og
veggur í kring, náttúrlega afar skjólgott.
Kyndingin í húsinu var einn stór ofn
niðri í prentsmiðjunni. Stiginn upp lá upp
úr miðri prentsmiðjunni og svo lokað uppi
með hlera. Hann stóð oft opinn og þá lagði
hitann upp.
Þ: Nú virðist Oddur hafa verið mikið í
félagsmálum, m. a. í bæjarstjórn, en hann
hefur þá ekki haldið nein boð eða boðið
mönnum heim við þessar aðstæður?
„Hann var dálítill gruskari“
S: Nei, nei, en ég þekki ekki svo mikið til
þess, hann hafði dregið sig mikið út úr
slíku þegar ég byrjaði hjá honum, enda
PRENTARINN 4.4. 84