Prentarinn - 01.04.1998, Síða 21

vildi hann komast og það strax.
Hvergi annars staðar vildi hann
vera en hjá eiginkonu sinni Elínu
Finsen, en þau bjuggu þá á Karla-
götu 6 í Norðurmýrinni í Reykja-
vík. Vegna veðurs var ekki flogið
þann dag og því leituðu þeir eftir
fari með skipi til lands. Fékkst far
með togara sem var á leið til
Reykjavíkur. Hann Lenti í illviðri á
leiðinni og sagði faðir minn mér
nokkrum dögum síðar, að til ægi-
legri kvala hefði hann aldrei
fundið, og að sjálfsögðu hefur
Halldóri fundist nóg um þessa
einstæðu siglingu. Þeir komu til
bæjarins að morgni og fóru í
leigubíl heim til Einars. Þegar
hann kom inn sagði hann við
konu sína: „Ég er fárveikur, hjálp-
aðu mér í rúmið.“ Hún háttaði
hann og er hann lagðist í rúmið
missti hann meðvitund. Þar sem
Elín hélt að þeir félagar hefðu
verið við skál læddist hún fram og
lokaði á eftir sér. Halldór beið í
ganginum og þegar hann heyrði
að Einar væri sofnaður kvaddi
hann og hvarf á braut. Ég hringdi
heim til þeirra daginn eftir og
tjáði Elín mér, að þeir hefðu
komið úr skemmtireisu daginn
áður og svæfi Einar enn, slæptur
eftir volkið.
Um áframhaldið er það að
segja, að hann var fluttur á sjúkra-
hús og kom þá í ljós að um hjarta-
bilun var að ræða. Þar sem tæknin
í hjartaaðgerðum hér á Iandi var
þá ekki komin á það stig sem nú
er, var aðeins eitt til ráða: Blóð-
þynning og rúmlega um óákveð-
inn tíma á sjúkrahúsi. Ekki tolldi
Einar á sjúkrahúsinu og var því
fluttur heim. Læknir kom öðru
hverju og sprautaði hann, þegar
kvalirnar voru hvað mestar. Ekki
fékkst hann til að liggja kyrr í
rúminu og var á stjái öðru hvoru
og batinn því enginn. Einn morg-
un, er ég leit inn til hans, sagði
hann: „Nú er ég feigur.“ „Hvaða
vitleysa er þetta!“ sagði ég. „Jú,
mig dreymdi draum rétt áðan.“
„Nú,“ svaraði ég. „Ég var kominn
um borð í draugaskip og það var
að leggja til hafs. Veður var
ískyggilegt, auðsjáanlega ofsa-
veður í aðsigi. Þar sem ég geng
um á þilfarinu mæti ég manni og
þegar ég huga betur að sé ég að
þetta er maðurinn sem forðum
Einar Þorgrímsson 25 úra
með glímubelti sem hann
vann í keppni Vestur-
íslendinga í Canada
um 1922.
daga var að fiska með mér á
Winnipegvatni, Guðmundur
Jóhanness. Með þessu skipi vildi
ég ekki fara og ætlaði að ganga í
land. Af tilviljun varð mér litið
niður á fætur mína og sá að ég
hafði týnt skónum. Ég fór að leita
að þeim en fann þá hvergi. Ég
vaknaði við það, að ég var að
troða mér gegnum eitthvert op, en
komst ekki í gegn.“
Þegar þessari frásögn lauk þann
24. apríl 1950 hefur klukkan
verið um hálf tíu. Hann bað mig
nú að ná í rakara til að klippa, þvo
og leggja á sér hárið, því hann
sagðist umfram allt vilja verða
fallegt lík. Ég fór og náði í rakar-
ann og þegar við komum inn til
Einars þar sem hann lá í rúmi
sínu, sagði hann: „Það er nú dálít-
ið spaugilegt að fara að klippa
mann sem var við dauðans dyr
fyrir nokkrum mínútum." Hann
fór svo fram úr og settist á stól og
reytti af sér nokkra brandara
meðan á klippingunni stóð,
greiddi síðan rakaranum uppsett
gjald og einhverja aukapeninga,
eins og honum var tamt. Rakarinn
kvaddi og hélt á braut. Einar lagð-
ist aftur í rúmið, kvaðst vera
nokkuð þreyttur og ætlaði að taka
lífinu með ró. Ég kvaddi hann og
sagðist ætla að líta inn til hans um
leið og ég færi til vinnu eftir há-
degið, og hélt svo heim. Hálfri
klukkustund síðar hringdi Elín
kona hans til nn'n og tilkynnti mér
að hann væri dáinn. Ég hljóp
heim til þeirra hjóna, og þarna lá
hann og yfir honum „hvfldi ein-
hver hátíðleg ró“, eins og Þor-
steinn Erlingsson kvað um Pétur í
kvæðinu A spítalanum.
Því skal hér bætt við, að
hjúkrunarkona kom til að ganga
frá honum og var það eitt af verk-
um hennar að binda upp hökuna
þannig, að munnurinn héldist lok-
aður. Um nóttina dreymdi Elínu
að Einar kæmi til hennar og var
þá reiður. Skipaði hann henni að
leysa bandið af sér, því hann hefði
aldrei látið neinn loka fyrir munn-
inn á sér. Hún vaknaði aftur og
gerði strax það sem hann hafði
beðið um.
PRENTARINN ■ 2 1