Prentarinn - 01.10.2001, Qupperneq 11

af þessu starfsfólki kom með
hingað til okkar.
Þar sem þessi fyrirtæki voru
búin að vera í gífurlega harðri
samkeppni í svona litlum bæ þá
var einfaldlega ekki markaður
nema fyrir eina stóra prentsmiðju
en mér fannst alveg snilld hvað
það gekk vel hjá öllu fólkinu að
aðlagast þessum nýju aðstæðum
því að POB var gamalgróið fyrir-
tæki með gífurlega miklar hefðir
og miklar rætur, stofnað fyrir þar
síðustu aldamót. Hérna voru öll
vinnubrögð frjálslegri, en fólkið
sem kom úr POB kenndi okkur
margt. Okkar hagur var að við
vorum góð á litasviðinu en þeir
aftur svo betri í bókbandinu.
Ut úr þessu varð mjög góður
pakki, en þessi ár voru hryllilega
erfið. Ég er ekki viss um að ég
myndi treysta mér í þetta aftur. En
það var mikið unnið þennan vet-
ur, hann var bæði erfiður og
skemmtilegur. Við höfum aldrei
verið hrædd við að takast á við
erfiðleika.
Þér er tíörætt um starfsfólk-
ið en mí er nánast öll fjöl-
skyldan með þér í þessu.
Jú það er rétt og það er mjög
gaman. Við erum búin að vera í
þessu í 22 ár og strákamir byrj-
uðu mjög fljótlega í þessu með
okkur því auðvitað vomm við
einyrkjar og við urðum bara að
vinna. Þetta þótti svo eðlilegt að
þegar þeir voru búnir i skólanum
þá komu þeir hingað niður eftir
og unnu með okkur og einnig um
helgar.
Við urðum að standa mjög þétt
saman til þess að við gætum
þetta. Við þekktum engan þegar
við komum hingað. Við höfðum
aldrei komið til Akureyrar fyrr og
við höfðum ekkert nema hvort
annað og strákamir urðu bara að
standa saman með okkur í þessu
og viðhorf þeirra skapaðist svolít-
ið af því að þeim fannst þetta svo
eðlilegt að við vomm að skapa
okkur vinnu. Þar sem vinnutíminn
var svo langur hjá mér þá lenti
ég í vandræðum með hver ætti að
hugsa um heimilið, en þá vorum
við svo heppin að við fengum al-
veg yndislega stúlku sem var hjá
okkur í þrjú ár. Hún var í mennta-
skólanum hérna og fékk herbergi
og fæði hjá okkur og sótti i stað-
inn Alexander á leikskólann og
eldaði kvöldmat fyrir strákana og
hún varð eins og einn af fjöl-
skyldunni. Einhvern veginn verð-
ur maður að leysa heimilismálin.
Þegar við byrjuðum á þessu i
upphafi þá ákváðum við Kári að
skipta þessu í tvennt, ég sá alfarið
um ijármálin og hann sá um
prentunina en svo tók ég setning-
una og Dagskrána, þetta hefur
gengið vel og aldrei orðið árekstr-
ar út af þessu. Hvorugt okkar
hafði nokkurn tíma komið nálægt
fyrirtækjarekstri áður, en þetta
þróaðist og við lærðum af reynsl-
unni smátt og smátt. Svo þegar
strákarnir stækkuðu þá skiptu þeir
með sér verkum innan fyrirtækis-
ins. Olafur fór í litaprentunina,
lærði náttúrulega hjá pabba sín-
um. Síðan fóru hann og Alexand-
er út í prentháskólann í London
og voru þar hjá Derek Porter
skólameistara sem síðar varð góð-
ur vinur okkar og kom alltaf hing-
að í heimsókn og fór með okkur í
fjallaferðir, sem hann hafði yndi
af, einu sinni til tvisvar á ári.
Hann var okkur gífurleg stoð og
stytta en hann lést nú fyrir stuttu.
Hann kenndi okkur mikið bæði í
sambandi við fjármál og vinnslu.
Alexander, sá yngsti, hefur verið
með tölvupappírsdeildina, byrjaði
hér náttúrulega kornungur og hef-
ur unnið hér ýmis störf. Þórður
fór og lærði offsetljósmyndun og
litgreiningar og það var gott fyrir
okkur að fá þá þekkingu í fyrir-
tækið. Síðar tók hann sölumálin
að sér og hann sér alveg um þau
mál í dag. Það hefur hjálpað okk-
ur mikið því hann hefur fundið
heilmikið nýtt handa okkur til að
gera eins og t.d filmuframköllun-
arpoka o.s.frv.
Árið 1983 ákváðum við að fara
út í bókaútgáfu því okkur fannst
vera að koma lægð í prentunina
og vantaði ný verkefni og þá
bjuggum við til Rauðu seríuna.
Það hafði alltaf blundað í mér að
gefa út svona íslenskar vasabrots-
bækur, ódýra framleiðslu. Ég ólst
upp á bókasafni sveitarinnar og
þá fannst mér þetta alltaf vanta,
að þeir sem læsu ekki erlendar
bækur, gætu líka keypt einhverjar
ódýrar bækur á íslensku. Mér
fannst ósanngjarnt að geta ekki
keypt ódýrt lesefni á íslensku. Við
náðum okkur í erlend bókaleyfi
sem ég nota enn þann dag í dag,
ég fæ sendar um 60 enskar bækur
á mánuði, er með einn forlesara
og hún flokkar þetta niður fyrir
mig, ég les svo um 15 til 20 ensk-
ar bækur á mánuði og vel bækur í
útgáfuna okkar. Við byrjuðum
með tvo titla i mánuði og keypt-
um okkur fræsingavél þar sem við
gátum kápusett tvær bækur sam-
tímis og skorið í sundur á eftir.
Þetta gerum við enn þann dag í
dag.
Hvað gefurðn út niarga titla
í dag?
Þetta eru fimm titlar á mánuði.
Fjórar bækur og eitt tímarit og
þetta kemur út alla mánuði ársins.
Þetta er ótrúlega stór bókaútgáfa,
60 titlar á ári, og hún er búin að
vera okkur mikill styrkur og hún
er ekkert að dala. Við eigum fyr-
irtæki í Reykjavík sem heitir
Ferðakort og gefur út tímaritið
What's on in Reykjavík, lands-
hlutakort og fleira. Ég er fram-
kvæmdastjórinn fyrir þetta fyrir-
tæki og sjáum við um bókhaldið
hér fyrir norðan en erum með rit-
stjóra og sölumenn fyrir sunnan.
Þetta er orðin þónokkur yfirsýn.
En það er gott fyrir fyrirtækið að
vera með útibú í Reykjavík og
gefur okkur aukna prentun.
Hvernig er það með þitt
starfsfólk, hefurþað tœki-
fceri til að sækja námskeið
hjá Prenttæknistofnun?
Við höfum fengið menn frá
Prenttæknistofnun hingað og
reyndar á hún að vera búin að
koma með tvö námskeið núna
sem hún var búin að lofa mér s.l.
vetur. En þeir komu ekki. Við
borgum náttúrulega okkar hlut í
Prenttæknistofnun og ég vil að
þeir komi þá með að minnsta
kosti eitt námskeið á ári hingað
norður, við erum með það stórt
fyrirtæki hér að það væri alveg
fullbókað á námskeið. Við viljum
fá að halda það hér i prentsmiðj-
unni. Við erum búin að bíða í
mörg ár eftir námskeiði í bók-
bandi, hér eru öll tæki til staðar,
einnig voru þeir búnir að lofa
okkur námskeiði í PDF-fælum.
Það er ekki ennþá komið. Við
erum sár yfir því að landsbyggðin
skuli ekki fá að sitja við sama
borð og Reykvíkingar þó við
greiðum sama gjald og hinir. Ég
PRENTARINN ■
11