Dagfari - 15.04.2005, Side 5

að ganga nolckuð í bylgjum.“
Þegar viðtalið var tekið, var vinstri stjórn
við völd, sem hafði brottför hersins á
stefnuskrá sinni. Aðspurður um þetta
sagði Einar Bragi að ákvæðið væri vissulega
veikt orðað og ástæða til að hafa vara á.
Um það hvort ásættanlegt gæti talist að
Island losnaði við herinn, en sæti áfram í
NATO svaraði Einar Bragi:
„Mér er algerlega ljóst, að hér er fullkomið
orsakasamhengi á milli. Þeir sem börðust
gegn aðild Islands að NATO sögðu
einmitt frá byrjun, að það myndi fleira
á eftir fylgja, enda kom á daginn 1951,
að aðild okkar að NATO var notuð sem
I 2. thl. Dagfara árið 1979 svaraði
Einar Bragi spurningunni um það hvað
honum sé minnisstæðast af vettvangi
baráttunnar:
„Þegar ég á unga aldri varð fyrir þeirri
lífsreynslu að sjá íslenska lýðveldið gert
að taglhnýtingi erlends herveldis var
innra andsvar mitt að þvílíku ódæði bæri
kynslóð minni skylda til að hrinda og skila
Islandi óhersetnu í hendur þeim, sem á
eftir kæmu. Nú eru liðin 30 ár frá því er
við stóðum á Austurvelli með gasið úr
sprengjum samsærismannanna í augum.
Börnin, sem þá voru í vöggu eru orðin
eldri en ég var á þeirri tíð og enn hafa þau
ekki kynnst óhernumdu Islandi nema af
röksemd fyrir því, að við yrðum að rækja
okkar skyldur við bandamenn okkar
í NATO með því að taka hingað her.
Það þarf sérstaklega mikinn óskýrleika í
hugsun til að sjá það ekki, að okkur nægir
engan veginn að losna við herinn, heldur
verðum við líka að fara úr NATO.
Hitt er annað mál, að ég get vel sætt mig
við að vinna sigur í áföngum í stórum
málum og ég teldi það afskaplega mikið
og heillavænlegt skref, ef það tækist á
þessu kjörtímabili að aflétta hersetunni.
Þá hefði ég von um það, að menn gerðu
sér einnig ljóst, að Islendingar eiga ekki að
vera í NATO.“
Alþýðan ein getur sigrað
sögusögn. það er nöpur staðreynd.
Víst hefur verið barist gegn ósvinnunni og
umtalsverðir varnarsigrar unnist. En eru
aðrir sigrar og stærri í vændum? A alþingi
er naumast meira en fjórði hver maður
heilshugar í andstöðu við hersetuna svo
ekki er að vænta að ættjörðin frelsist
þar í bráð. Þótt ómetanleg sé viðleitni
herstöðvaandstæðinga að stappa í menn
stálinu og halda málinu sífellt vakandi tel
ég litla von um að venjubundin barátta
þeirra leiði til afléttingar hersetunnar í
náinni framtíð.
Eg er enn sömu skoðunar og 1972 er
ég kornst svo að orði á baráttufundi