Aðventfréttir - 01.05.1995, Page 13

ekki eiga sér stað. Þau óskuðu þess
að Jesús seinkaði komu sinni. Hvers
vegna? Vegna þess að þeim fannst
þau óundirbúin; vegna þess að þau
voru ekki viss hvað myndi verða um
þau; vegna þess að þau voru farin að
óttast Guð sem dómara.
Þessi blessaða von varð að ógnar-
degi sem þau vildu seinka sem mest!
Þetta segir töluvert um andlega
reynslu þeirra og um skilning þeirra
á Guði. Kannski erum við eins.
Satt að segja hljómar það ein-
kennilega í nútímaeyrum að heyra
um Guð sem ferðast um loftin blá.
Margir nútíma guðfræðingar fara
fram á það að við endurtúlkum
kenninguna um endurkomuna.
Sumir telja að Jesús meinti ekki í
raun það sem hann sagði. Ef til vill
talaði hann um andlega endurkomu,
táknrænan viðburð sem við ættum
ekki að taka bókstaflega. Það er auð-
velt að efast. Það er freistandi að
ímynda sér að lærisveinarnir hafi ef
til vill misskilið þessa hluti eða að
Jesú sjálfum hafi orðið á mistök.
Sumum finnst að þeir sem trúa á
endurkomu Jesú séu engu betri en
hálfruglaðir dómsdagsspámenn sem
ganga um stræti og torg niðri í bæ
með merki sem á stendur:
„Heimsendir er á nánd!"
En sannleikurinn er sá að kristin
trú er byggð á Jesú Kristi og það
felur líka í sér loforð hans um endur-
komuna. Trúin á endurkomu hans
var nauðsynlegur liður í boðskap
hinna fyrstu kristnu og þeim öflug
hvatning til að lifa lífinu í
samhljóman við boð Guðs. Við
verðum að hrífast á ný af þessari
stórkostlegu eftirvæntingu um
endurkomu Jesú. Guð hefur ekki
skilið okkur eftir munaðarlaus eftir
að hafa gert svo mikið fyrir okkur nú
þegar. Endurkoma Jesú er nauðsyn-
leg og afgerandi í frelsunaráætlun
hans.
Hvað sagði Jesú við vin sinn
Tómas? „Vertu ekki vantrúaður,
vertu trúaður" (Jh 20.27). „Trúðu á
mig og á það sem ég segi, eigðu
samskipti við mig, elskaðu mig
vegna þess að ég er eins og ég er."
Og Tómas féll að fótum Jesú og
hrópaði, „Drottinn minn og Guð
minn!"
Gæti ég sagt liið sama? Gætir þú?
Hvað með mig þá? Eða þig? Hver er
afstaða okkar til bráðrar endurkomu
Jesú? Leiðum við þetta hjá okkur
eins og mestallt mannkynið og
höldum áfram að lifa lífinu eins og
um engan enda væri að ræða? Eins
og þessi heimur og allt í þessum
heimi myndi halda áfram að eilífu?
Gerumst við örlagatrúar og lítum á
dauðann sem hinn óumflýjanlega
endi alls? Eða óttumst við endur-
komu Drottins, og óskum þess að
hann fresti komu sinni vegna þess
að við erum óörugg um okkar eigin
stöðu? Þetta eru allt óheppileg við-
brögð!
Að leiða endurkomuna hjá sér er að
koma sér í þá stöðu að Guð geti ekki
hjálpað. Það er það sama og að segja,
„ég get séð um mig sjálfur og vil
ganga mína eigin götu." Guð leyfir
okkur að bregðast þannig við ef það
er ósk okkar. Hann mun þó reyna að
breyta afstöðu okkar því að hann
óskar ekki að missa neitt okkar þó
við séum meðal vandræðabarna
hans.
Hann grætur yfir okkur eins og
hann grét yfir Jerúsalem:
„Jerúsalem, Jerúsalem! Þú sem
líflætur spámennina og grýtir þá
sem sendir eru til þín! Hversu oft
vildi ég safna börnum þínum, eins
og hænan safnar ungum sínum
undir vængi sér, og þér vilduð eigi"
(Mt 23.37). Hann andvarpar yfir
okkur eins og yfir börnum sínum
forðum: „Hvernig ætti ég að sleppa
hendi af þér, Efraim?" (Hs 11.8).
Að horfa vonaraugum til dauðans
er hin megnasta afskræming á
fagnaðarerindi Guðs. Endurkoma
Drottins hefur ávallt verið dýrleg
von hins kristna. Dauðinn er alls
ekki endir alls fyrir hinn kristna.
Skyldum við deyja þá eigum við þá
von að fá að taka þátt í hinni dásam-
legu upprisu sem Guð hefur
áformað fyrir þá sem elska hann.
„Sjá, ég segi yður leyndardóm: vér
munum ekki allir sofna, en allir
munum vér umbreytast í einni
svipan, á einu augabragði, við hinn
síðasta lúður. Því lúðurinn mun
gjalla og þá munu hinir dauðu upp
rísa óforgengilegir, og vér munum
umbreytast" (lKor 15. 51,52).
Og það að óttast endurkomuna og
vona að Guð muni ekki koma til
jarðarinnar er að afneita kærleika
hans. Það er það sama og að segja,
„ég trúi á þig Guð. Eg óska að tilbiðja
þig og fylgja kenningum þínum —
en mig langar ekki til þess að hitta
þig, þakka þér fyrir!" Þetta upp-
ljóstrar hinni raunverulegu afstöðu
okkar til Guðs.
Endurkoma Krists sker sem
beittur hnífur gegn um sjálfumgleði
okkar og mannleg áform. Guð óskar
ekki að hræða okkur til hlýðni við
sig. (Aftur og aftur segir hann, „óttist
eigi!") En hann óskar þess að við
gerum okkur grein fyrir því hvar við
erum, hver við erum og hvað við í
raun erum að gera. Endurkoman er í
raun ekki trú á eitthvað sem mun
gerast í framtíðinni — vegna þess að
við trúum hér og nú, í nútíðinni. Og
það er hvernig þessi framtíð hefur
áhrif á okkur hér og nú sem skiptir
máli.
Guðfræðingar kalla þennan við-
burð parousíu. Það gerir þetta
tæknilegt og fræðilegt. Aðrir kalla
þennan viðburð endurkomuna. Það
gerir þetta ópersónulegt. Hvað er
þessi viðburður þá? Það er sá tími
þegar sá Guð sem elskar okkur mun
koma til baka til þessarar jarðar til
þess að taka þá sem elska hann með
sér heim. Svo einfalt er það! Það er
svo auðvelt að gleyma því að það er
Jesús sem er að koma aftur. Þannig
mótast afstaða okkar gagnvart komu
hans af áliti okkar á honum. Ef við
teljum hann harðneskjulegan og
óþægilegan — hefnigjarnan og
óvinveittan Guð — myndum við
vilja að hann héldi sig í burtu vegna
þess að við óttumst hegninguna. En
ef við elskum hann vegna þess
hvernig hann er þá þráum við að
hann komi sem allra fyrst!
Hvernig myndi þér finnast það ef
þú hringdir heim til maka þíns til
þess að tilkynna það að þú kæmir
heim fljótlega og hún/hann segði,
„heyrðu, ekki koma alveg strax. Gef
mér pínulítið meiri tíma. Mig langar
ekki til þess að sjá þig að sinni"? Þú
AðventFréttir 5,1995
13