Heimilisritið - 01.01.1954, Side 65

ið á heimili hans sem vinnukona !
Hann vissi reyndar, að svona
dekursdömum gat dottið það ó-
trúlegasta í hug, til þess að hafa
gaman af, en hvernig átti þá að
skýra þátttöku brytans í því
gamni ?
,,Elsku hjartans barn“, var frú
Manton að segja. ,,Þetta er of
hörmulegt! Ég sé vel að þú ert
ekki með sjálfri þér. Og hvar
náðirðu í þessi föt ? Guði sé lof
fyrir það, að Jean sér þig ekki
svona klædda — hann tekur svo
mikið tillit til þess, hvernig stúlk-
ur eru klæddar. Mér finnst það
stundum fullmikið af því góða.
Veslings drengurinn hefur verið
svo miður sín. Já hann er meira
að segja hérna á hótelinu með
mér og vonast eftir fréttum af
þér. Þegar þú sérð hann aftur,
elskan, muntu sannfærast um,
hvað hann elskar þig heitt og
innilega. En ég skal ekki tala
máli hans — það er hann einfær
um. En eins og ég sagði, hvað
erfu að gera í þessum ómögulegu
fötum ? Manni gæti dottið í hug,
að þú værir þjónustustúlka, elsk-
an !“
,,En hún hefur verið vinnu-
kona hjá okkur,“ sagði Ralph.
,,Vinnuf^ona y^ar!“ Frú
Manton rak upp lágt óp, hrökl-
aÖist aftur á bak og greip í stól-
bak til þess að styðja sig.
,, Vinnukona hjá ykkur?“ endur-
tók hún veikri rödd. ,,Nú — en,
ég skil þetta ekki.“ Og þar sem
allir þögðu, muldraði hún : ,,Ves-
lings, veslings telpan getur ekki
hafa verið með sjálfri sér. En mér
datt það líka í hug, þegar hún
strauk burtu daginn, sem hún
átti að giftast Jean mínum,
blessuðum.“ Hún sneri sér að
mæÖginunum. ,,Hún var að því
komin að giftast fallegasta og
bezta manni í heimi. Og hvað
haldiÖ þið, að hún hafi gert,
meðan hann svo að segja beiS
fyrir altarinu ? Hún hljóp í burtu,
án þess að láta nokkurn vita,
hvert hún færi. Jean blessaður
hefur auðvitað tekið sér þetta
nærri, og hann gerði sér ferð með
mér til Englands, í þeirri von að
finna hana. En að hún væri hér
og í vinnukonustarfi hjá ykkur!
Taugarnar, vitanlega, spenning-
urinn í szimbandi við undirbúning
brúðkaupsins, og allt það. Eg
sagði Jean alltaf, að eftirvænt-
ingin hefði gert Katrínu dálítið
—“ hún leitaÖi að orði —
,,gleymna, já. En nú, fyrst við
höfum fundiÖ hana aftur, verður
allt í bezta lagi. Jean, blessaður,
verður svo feginn, svo glaður og
ánægður . . .“
,,Mér þætti gaman að vita,
hver þessi Jean er," tók Ralph
fram í fyrir henni. (Frh.)
JANÚAR, 1954
63