Læknablaðið - 01.10.1919, Side 9

LÆKNABLAÐIÐ
i5J
Mér dylst ekki, að lög sem þessi veröi hér, eins og alstaöar annarstaSar,
að nokkru pappírslög, af því, a'ð enginn læknir beiti þeim. Þetta er að
vísu svo, og þó efa eg ekki, að þau koma samt að góðu gagni vegna þess
að þau veita ætíð aðhald fyrir læknirinn; skerpa þá meðvitund sjúkl., að
þetta séu sjúkdómar, sem honum sé nauðsynlegt að fá bætta; — sjúkl
geta heldur ekki vitað nema þeir kunni að verða burt o. s. frv. Lögin á
vitanlega að afhenda hverjum sjúkl. með þessa sjúkdóma.
Erlendis er hverjum sjúkl. látnir í té ókeypis prentaðar reglur um þá
varúð, sem hann þarf að t æta gagnvart sjálfum sér og öðrum. Væri slíkt
vafalaust heppilegt hér líka, og kostar lítið.
Það þarf líka aö banna læknastarfsemi lyfsalanna í þessum efnum.
Mún er háskaleg. Sjúkl. koma og gefa í skyn með bendingum og rósamáli,
að þeir séu veikir, og fá svo umsvifalaust „rauðan vökva“ með tilheyrandi,
en iues skipast lítið við þær „trakteringar". Eg hefi séð fleiri en eitt slíkt
tilfelli hér.
Um kostnaðinn við slikar varnarráðstafanir, sem hér ræðir um, er ekki
hægt að segja neitt með vissu, en eg hefi reynt að gera áætlun um hann
hér í Reykjavík.
Eg reiknaði út kostnaðinn fyrir 50 sjúkl. — meðul + læknishjálp —
og fann að hann næmi sem næst 50 kr. að meðaltali á mann. — Sjúkl. tók
eg af handahófi úr bókum mínum. — Lyfsalinn hér gerði mér þann greiða
að reikna út kostnað af lyfjum, áhöldum og umbúðum. Fyrir kvenfólk
eingöngu yrði kostnaðurinn nokkru meiri á mann, en æskilegast væri, að
læknishjálpin yrði ókeypis fyrir alla. í þessari áætlun er einnig gert ráð
fyrir spítalavist.
M. Júl. Magnús.
Kafli úr bréíi til Læknafundarins.
V í f i 1 s s t a ð a h æ 1 i ð e r a 11 o f 1 í t i ð f y r i r 1 a n d i ð o k k a r,
sem er stórt og strjálbygt. Fjögur hæli þyrftum við h e 1 s t.
Mér finst Sig. Magn. vera alt of bjartsýnn (sjá Lbl. 11. des. 1918), að
halda, að heilsuhælið verði nógu stórt eftir hina fyrirhuguðu stækkun,
þegar rúmafjöldinn er orðinn 100, og það þótt sérhvert sjúkrahús landsins
fengi tvö herbergi fyrir þungt haldna sjúklinga, eins og hann gerir ráð
fyrir, til þess að hælið komi betur að notum sem heilsuhæli, en sé ekki
líka tæringar-spitali, eins og verið hefir.
Hann miðar þennan reikning við ástandið í Danmörku, þannig, að með
þessari aukning á rúmum fyrir berklaveika verði eins vel séð fyrir þeim
hér og þar, hvað sjúkrarúm snerti. Þá er nú fyrst þar við að athuga, að
Dönum sjálfum finst alls ekki enn þá, að heilsuhælisþörfinni hjá þeim sé
fullnægt, og vilja gjarnan fá fleiri heilsuhæli, og að öðru leyti er hér
tvennu ólíku saman jafnað. Skýrslurnar sýna, að berklaveiki er meiri
hér en þar, og eg býst við að skýrslur okkar telji alls ekki eins vel fram