Læknablaðið - 01.02.1926, Síða 8

2
LÆKNABLAÐIÐ
Eftir heimilfsfatjgi, gkiftust sjúklingarnir þannig:
• r < f ; í
jUT Akijr^yrarhéraöi' -voru ..........
Svarfdæla^héraöi *... I.........
Lt Þistilfjarðarhéraöi ...............
— Hofsóshéraöi .......................
— Hróarstunguhéraði...................
— Vopnafjaröarhéraöi .................
•— Höfðahverfishéraði ................
— Siglufjarðarhéraði .................
— Húsavikurhéraði.....................
— Sauðárkrókshéraði....................
— Blönduóshéraði .....................
— Axarfjarðarhéraði ..................
Samtals .... 41 sjúkl.
Aðrir sullsjúklingar, sem eg hefi haft afskifti af, en þeir, sem nú eru greindir,
eru þessir:
Meðan eg þjónaði Reykjavíkurhéraði 1905—1906, slæddist til min einn sullaveikur
drengur, 13 ára, sem eg skar ad. mod. Volkmann. Honum heilsaðist vel, og eg var
montinn af, þar til Guðm. Björnson, þáverandi héraðslæknir, skrifaði mér ári seinna,
að strákur hefði komið til sín á ný, með nýjan sull, utan við þann fyrri.
Eitt sinn kallaði Sigurjón koliega Jónsson mig sér til hjálpar við sullaveika, roskna
konu, á Kálfskinni, sem var aðframkomin af afarstórum graftrarsulli, er þandi
út allan kviðinn, og var konan in extremis. Við opnuðum kviðinn og þann
áfasta, feiknarlega sullbelg eins og hvern annan ab'scessus. Konan dó á sama
sólarhring.
Eitt sinn var komið með sullaveikan mann, nálægt fimtugsaldri, framan úr Firði;
hafði hann mjög sollinn kvið og fyrirferðarmikinn, og margulur var hann allur.
Hann hafði verið látinn riða höstum klár og lötum, (maðurinn var þurfalingur, en
einn af þessum harðvítugu íslendingum, 'sem próf. G. M. heíir rómað fyrir, að
gefi sullunum tima til að mynda marga sullunga). Þegar til sjúkrahússins kom, leist
mér maðurinn svo „framkominn fyrir vanmegnis sakir“ (eins og scgir í Rafns sögu
Sveinbjarnarsonar um steinsóttarmanninn), að eg taldi öruggast að bíða aðgerðar
lil næsta dags. En um nóttina dó maðurinn, og þótti mér betur, að hann dó ekki
oftir minar aðgerðir.
Enn var maður sendur mér úr Norðfjarðarhéraði með lifrarsull, er lengi hafði
valdið hitasótt með gulu. Þegar hingað kom, var hann orðinn hitalaus og allvel
hress. Hann hafði að auki við sullinn afarstóran iðrahaul, h. megin, og olli það
honum mikilla ónota þar eð hann var orðinn i r r e p o n i b i 1 i s, og fylgdu kveisu-
köst. Eg afréð að gera fyrst við kviðslitið, þar eð eg hugði að langt yrði að bíða
hentugra tækifæris, ef sullurinn væri fyrst opnaður og græfi lengi í sullholinu,
samfara hitaveiki. Eg gerði herniotomia a d. mod. Bassini, og gekk
það vel. En að viku liðinni fékk maðurinn thrombosis venæ iliacæ, og
dó úr embolia a r t. pulm. Ásakaði eg mig þá eftir á, að hafa ekki fyrst tekið
sullinn fyrir, því sennilega hefði það verið réttara.
Þá minnist eg enn eins sullsjúklings, sem kom til mín að lcita ráða, hvort eg vildi
gera á sér skurð. Hraustlegur maður um fimtugt, er hafði ca. tveggja hnefa stóran
12 sjúkl
12 —
3 “
3 —
3 —
2 —
1 -—
1 —
1 —
1 —
1 —
1 —