Læknablaðið - 01.06.1931, Blaðsíða 33

LÆKNABLAÐIÐ
103
Á hverju ári hafa að meðaltali fundist 11,6 nýir sjúklingar (27. júní 1920
til 31. des. 1929).
Manndauði úr allri berklaveiki er talinn þannig (ef líkleg en ekki viss
tilfelli eru talin með) :
1899—1919
1920—1929
1844—1878
1879—1898
I4.I
19*3
Það, sem er eftirtektarverðast við þessar tölur, er hin geysilega minkun
manndauðans þessi 9)4 ár, sem Rasmussen hefir dvalið í Ejde. Og þó
smitast allt að 86% einhvern tima á æfinni! Eftirtektarvert er það og, að
í héraði með 185 mönnum, sem annaðhvort eru sjúkir af berklaveiki eða
hafa merki eftir hana, deyja árlega að eins 1,8 menn úr tuberc. — Á hvert
dauðsfall koma þá 100 menn nteð latent eða activ tub.
Rasmussen telur víst, að veikin sé gömul í héraðinu, hafi verið útbreidd
í byrjun 19. aldar, — og þó fer ekki að byrja að draga úr manndauðanum
fyr en eftir aldamót, en aftur stórkostlega eftir 1920. Þessi lireyting er of
hröð til þess, að hún verði skýrð með vaxandi ónætni. R. segir, að ekki
standi hún í sambandi við fjölmenni eða þéttbýli, en vondir sýklaberar seg-
ir hann að eitri alt umhverfis sig, svo að á heimilum þeirra verði oft öll
börnin -þ P. Hefir efnahagur, matarhæfi eða hreinlæti batnað stórum síð-
an 1920? Þetta er líklega vafasamt. Það er því líkast sem Rasmussen hafi
sjálíur haft þessi áhrif, og vis væri hann til þess að ganga vel fram i því
að finna og einangra sýklabera og kenna fólkinu varúð og góðar lífsreglur.
— Það skyldi nú koma upp úr kafinu, að krefjast mætti af héraðslækni
að minka manndauðann úr berklaveiki urn meira en helming á 10 árum, eða
missa héraðið að öðrum kosti!
Margar spurningar standa í sambandi við allt ])etta, sem höf. svarar ekki
i þetta sinn. Gerir hann ráð fyrir að rita um þær síðar.
Höf. telur full nöfn sjúklinga, ættartölur o. fl. og þess vegna er bókin
ekki seld almenningi. Eg efast um að þetta sé að gagni fyrir aðra en lækna
í Ejdehéraði. G. H.
F r é 11 i r.
Aðalfundur L. I. í júlí var hinn íjölmennasti, sem haldinn hefir verið. Um
50 læknar sátu fundinn. Mikla athygli vöktu erindi hinna merku dönsku gesta,
er fundinn sóttu, þeirra Dr. Frandsens, heilbrigðismálastjóra Dana og Próf.
Fridericia, kennara í heilbrigðisfræði við Kaupmannahafnarháskóla. Erindin
voru bæði einkar fróðleg og skörulega flutt.
Glögt kom fram í erindi Dr. Frandsens hve mikla áherslu Danir, eins
og aðrar mentaþjóðir, leggja á að öll embætti lækna séu eingöngu veitt eítir
verðleikum og að hæfustu nienn í hverri grein séu látnir dæma um ment-
un og afrek umsækjendanna.
Stingur það ekki lítið í stúf við þann sið, sem tekinn hefir verið upp
hér á landi hin síðustu ár, að veita fjölda embætta þvert ofan i tillögur
])eirra manna, sem færastir eru um að meta hæfileika og mentun þeirra,
sem um embættin sækja.