Læknablaðið - 01.04.1943, Síða 22

12Ó
LÆ KNADLAÐIÐ
vert af sjúklingiim sem heima
eiga utan Reykjavíkur.
Samanburður á fjölda sulla-
sjúklinga fyrr og nú.
Á meðifylgjandi línuriti sézt yf-
irlit yfir tölu þeirra sullasjúklinga,
sem skráðir hafa veriS af lækn-
um frá því 1896. Þetta er tala
þeirra sjúklinga, sem læknar telja
að hafi vitjaö þeirra i fyrsta skipti
vegna sullaveiki. Eins og línuritið
sýnir hefir tölu sullasjúklinganna
farið jafnt og stöSugt fækkandi
frá ári til árs, svo að siöustu árin
er tala nýrra sullasjúklinga itm-
an viö 10. ASgætandi er, að hér
er aðeins átt viö nýja sjúklinga,
sejn bætast í hóp þeirra, sem fyrir
eru, svo aö tala sullasjúklinga
veröur miklu hærri á hverju ári,
en þessar tölur gefa til kynna.
Þannig er t. d. í Reykjavík einni
taldir 15 sjúkl. alls áriö 1939, et'
þeim sjúkl. er bætt viS sem samkv.
dánarvottorSinu dóu úr sullaveiki.
eöa höföu sull sem aukasjúkdóm.
En ef fara ætti eftir þessum töl-
um og gizka á eftir þeim um út-
breiöslu sullaveikinnar, likt og
Jónassen og GuSm. Magnússon
geröu, þá ættu sullirnir nú aö vera
orSnir um þaö bil 10 sinnum sjald-
gæfari heldur en 1912, þegar
GuSm. Magnússon skrifar ritgerö
sína. Og þar sem hann gerSi ráð
fyrir aö einn af hverjum 240 gengi
með sull, ætti eftir samskonar út-
reikningi ekki aö vera nema einn
af hverjum 2400 meS sull nú.
Hér skýtur því rnjög skökku
viö, og skýringin er auövitaö sú,
að jafnvel beztu og færustu rnenn
hafa ekki getaö gizkaS á útbreiöslu
veikinnar meö nokkurri nákvæmni
meöan þeir höföu engar krufningar
við aS styöjast og engum þeirra
hefir dottiö í hug aö sullirnir hafi
veriö eins útbreiddir og þeir hafa
i raun og veru veriö. Sennilega
hefir þriöjungur, eSa jafnvel helm-
ingur eða meira af fullorSnu og
gömlu fólki gengiS meS sulli fyrir
aldamótin. ViS fáum nokkra hug-
mynd um þaö meö því aS taka
þá sem komnir eru yfir sextugs
aldur á fyrstu árunum sem krufiö
er hér, nl. 1930—1934. Á þessum
árum eru 32 yfir sextugt. Af þeim
fundust sullir í n, eöa rúmlega í
þriSja hverjum manni. Þetta er
fólk sem hefir veriö komiS um og
yfir þrítugsaldur um aldamótin
og sullirnir sennilega allir svo
gamlir.
Er sullaveikin að hverfa úr
landinu? Þessar rannsóknir leiöa
fyrst og fremst í ljós aö sulla-
veikin hefir veriö miklu út-
breiddari hér á landi en nokkurn
hefir grunaS, svo aö óhætt er aö
segja aS landsmenn hafi verið
gegnumsýktir af sullum, enda eng-
in furöa meS þeim aöbúnaöi sem
fólkiö haföi, þar sem hundarnit
óöu um allt og mennirnir vissu
ekki meira um veikina en hund-
arnir, sem höföu mikil mök viS
landsbúa, þegar heita mátti aö
allir byggju í sveit eöa ælust upp
i sveit.
Enginn vafi getur leikiö á því,
aö sullaveikin hefir fariö stór-
kostlega rénandi. Það sýna tölur
sullasjúklinganna, sem nú eru
orönir sjaldséöir samanboriS viö
þaö sem áður var.
Þessi árangur er vafalaust fyrst
og fremst aö þakka heilbrigSis-
fræöslu læknanna, sem hafa bar-
ist fyrir tryggari meöferS á inn-
ýflum viö slátrun, svo aö hundarn-
ir nái ekki til aö éta sullina, enn-
fremur árlegri hundahreinsun,
til aö útrýma bandormum úr hund-
unum.
Þaö ntá þó ekki gleyma því, aö
fleira kemur til greina en aögerSir