Læknablaðið - 01.12.1959, Blaðsíða 11

L /E K N A B L A Ð I Ð
129
þykkt fyrir Reykjavík. Þetta er
núgildandi heilbrigðissam-
þykkt Reykjavíkur, er sam-
þykkt var með lítilsháttar
hreytingum.
Eins og að líkum lætur lét
Magnús Pétursson stéttarmál
til sin taka, og varð brátt í þeim
efnum áhrifamaður. Hann átti
sæti í stjórn Læknafélags
Reykjavíkur 1924—1926 og aft-
ur 1932—1933 og þá formaður
þess. Hann átti sæti í stjórn
Læknafélags íslands frá 1930
—1951 og var formaður þess
óslitið frá 1935—1951.
Eins og vænta mátti var
Magnús Pétursson sæmdur
ýmsum iieiðursmerkjum. Heið-
ursmerki þýzka Rauða kross-
ins hlaut hann 1936, R. Dbr.
1938, og stórr. fálk. 1. des. 1942.
Magnús Pétursson var tví-
kvæntur. Fyrri kona hans
var Þorbjörg Sighvatsdóttir,
Rjarnasonar, bankastjóra.
Iíana missti hann eftir tæpra
fjögurra ára sambúð. Sonur
þeirra var Pétur læknir, sem
dáinn er fyrir um það hil tíu
árum. Síðari kona Magnúsar
Péturssonar var Kristin Guð-
laugsdóttir, Guðmundssonar,
sýslumanns og bæjarfógeta á
Akureyri. Hún lifir mann sinn
ásamt þremur börnum þeirra.
En eitt þeirra, Önnu, misstu
þau 1957. Heimili þeirra hjóna
var rómað fyrir gestrisni og
höfðingsskap.
Eins og ég þegar hef lekið
fram, þá missti Magnús Pét-
ursson tvö af börnum sínum,
Pétur og Önnu, á bezta aldri.
Bæði prýðilega vel gefin. Má
því segja, að hann hafi ekki
farið varhluta af þungum
raunum, eins og gengur á
langri lífsleið.
Ég, sem rita þessar línur, var
svo lánsamur að vera í nánu
samstarfi við Magnús Péturs-
son um það bil einn áratug.
Það skal hreinskilnislega ját-
að, að ég tel það eitt af mínum
mestu gæfusporum i lífinu,
að ég skyldi vera í þessu sam-
starfi við hann. Ef til vill gerði
ég mér þetta ekki fyllilega
ljóst meðan á samstarfinu stóð,
en atvikin liafa hagað þvi
þannig, að ég átti eftir að sann-
færast enn betur um þetta síð-
ar.
Magnús Pétursson var af-
burða mannþekkjari, og virtist
gera sér glögga grein fyrir,
hverjum af samstarfsmönnum
sínum hann mátti fyllilega
treysta og hverjum miður vel.
Allt starf Magnúsar Péturs-
sonar virtist mér einkennast
af skilningi, ljúfmennsku, góð-
vild og prúðmennsku. Eitt
mætti ef til vill að honum
finna, og er hart að þurfa að
segja það: Hann var allt of
míkið góðmenni fyrir heim-
inn, eins og hann gengur og
gerist á vorum dögum. Mér
virðast ummæli þau, sem sögð
voru á sinum tíma um ísleif