Kjarninn - 13.03.2014, Blaðsíða 70

04/05 LÍfSStÍLL
„Fyrst allt er ónýtt verð ég að nýta tækifærið núna og
borða allt sem annars er bannað í mataræðinu. Guðirnir einir
vita hvenær Konsúmið mun bráðna aftur í munnholinu í
fullkominni harmoníu við vanilluísinn.“
Það er merkilegt að slík hryðjuverkahegðun á sér nær
eingöngu stað í tengslum við mat. Við stígum ekki á símann
ef við missum hann í gólfið. En við höldum áfram að skemma
árangurinn með því að hlaða sukkinu upp í vömbinni og
fóðrum okkur á hrossataði um að líkaminn hætti að ferla
kaloríur eftir ákveðinn tíma.
En Adam er ekki lengi í Paradís sjálfsblekkingarinnar, því
í takt við Newton félaga vors og blóma kemur sektarkenndin
í öllu sínu fínasta pússi og rífur þig niður í undirheimana. Ég
er aumingi, get ekki haldið út megrun í einn dag. Mun aldrei
grennast. Verð alltaf þessi „þybbni“. Sjálfið er barið til óbóta
og sturtað ofan í postulínið með dúnmjúkum Lambi-pappír.
Svo hefst hrunadansinn að nýju, með boðum og bönnum,
reglum og refsingum um hvað „má“ og hvað „má ekki“, ólin
þrengd í innsta gat, pússað af meinlætalífinu þar til Siggi
í bókhaldinu byrjar aftur að kvabba og dóttirin er ennþá á
gelgjunni.